محاکمه نظامی شورش کین

در فیلم دادگاه نظامی قیام کین، ستوان مایرک (جیک لاسی) افسر اجرایی یک کشتی شکسته‌ی شکار مین در تنگه هرمز بود که طوفان شدیدی رخ داد. مایرک که معتقد بود کاپیتان کشتی، کوئیگ (کیفر ساترلند) در حال تصمیم‌گیری اشتباه و panicked است که ممکن بود جان خدمه را به خطر بیندازد، فرماندهی را از کوئیگ گرفت. اگرچه او می‌دانست اگر مقامات تصمیم او را غیرقابل توجیه بدانند، ممکن است در دادگاه نظامی محاکمه شود، اما به یک قانون مبهم استناد کرد که در صورت ناتوانی ذهنی، برکناری افسر مافوق را مجاز می‌شمرد؛ شرایطی که اثبات آن دشوار بود. این داستان، روایت دادگاه مایرک به اتهام شورش است. مگر اینکه وکیل مایرک، گرین والد (جیسون کلارک) بتواند ثابت کند که دلیل محکمی برای باور ناتوانی ذهنی کوئیگ وجود داشته است، در غیر این صورت مایرک به پانزده سال زندان محکوم خواهد شد. بنابراین او تلاش می‌کند تا شهادت شاهدان کارشناس روانپزشکی را که کوئیگ را «عادی» و سالم از نظر روانی اعلام کرده‌اند، زیر سوال ببرد. گرین والد از آن‌ها می‌خواهد تا خصوصیات منفی کوئیگ را مشخص کنند - از جمله شکاکیت، کوته‌بینی، ناامنی و کینه‌توزی - حتی اگر این خصوصیات در محدوده‌ی نرمال باشند و بر عملکرد کوئیگ به عنوان افسر تاثیری نداشته باشد. در نهایت، برنده‌ی این دادگاه کیست؟

• آیا شکستن یک قانون و پذیرفتن عواقب آن، در صورتی که جان افراد را نجات دهد، کار درستی است؟
• ووک از افسران نظامی که در طول خدمت خود جان خود را به خطر انداخته‌اند، دفاع می‌کند، اما حتی اگر این افسران نالایق و خطرناک باشند، با استناد به میهن‌پرستی به عنوان نوعی توجیه، از آنها حمایت می‌کند. آیا فکر می‌کنید این استدلال معتبر است؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا افسرهایی که رفتار بدی دارند باید با همان استانداردهایی که برای رتبه‌های پایین‌تر اعمال می‌شود، مورد قضاوت قرار گیرند؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا فکر می‌کنید این ترس‌ها مانع از کشف واقعیت می‌شوند؟ چرا یا چرا نه؟ واضح است که شاهدان اغلب از ارائه شهادت صادقانه می‌ترسند، زیرا شهادت آنها ممکن است روش‌هایی را که آنها یا دیگران قوانین دریایی را شکسته‌اند، فاش کند.

دادگاه نظامی نافرمانی کین بر اساس رمان برنده جایزه پولیتزر هرمان ووک در سال 1951 است که درباره یک حادثه ساختگی دریایی است و موضوع آن برکناری یک افسر نالایق از فرماندهی توسط زیردستانش در لحظه بحران است. این موضوع الهام‌بخش یک نمایشنامه و چند فیلم بوده است که اولین آنها نسخه 1954 با بازی همفری بوگارت در نقش افسر برکنارشده کیگ (که در این فیلم توسط کیفر ساترلند ایفا شده) است. تمرکز داستان بر روی مسائل اخلاقی مربوط به سلسله مراتب فرماندهی، اطاعت از قوانینی که جان صدها نفر را به خطر می‌اندازد، و این واقعیت است که قوانین، مقررات و نهادها همیشه منطقی نیستند. بزرگسالان در فیلم الکل مصرف می‌کنند و گاهی زیاده‌روی می‌کنند. الفاظ تند شامل "احمق"، "گـه"، "لعنتی"، "بی‌عرضه"، "احمق"، "بی‌ناموس" و "پـس" می‌شود. صحنه‌های خشونت‌آمیز فقط به صورت ارجاع به وقایعی که قبلا اتفاق افتاده و خارج از تصویر است، وجود دارد - مثل طوفان خطرناکی در دریا. شخصیت‌های سفیدپوست، سیاه‌پوست و آسیایی در موقعیت‌های قدرت نشان داده می‌شوند. دادستان یک افسر زن با صلاحیت است. سلامت روان و PTSD به صورت گذرا مطرح می‌شود.

ویلیام فریدکین کارگردان، یک درام محکم و هرچند دلهره‌آور دادگاه را ارائه می‌دهد. محاکمه در دادگاه کین آخرین فیلم فریدکین (کارگردان فیلم‌های جن‌گیری و ارتباط فرانسوی) و لنس ردیك (بازیگر سریال وایر) است که در آن نقش قاضی ارشد را با وقار و ظرافت ایفا می‌کند. برخلاف نسخه سینمایی مشهور سال 1954 که فلش‌بک‌های زیادی به کشتی دارد، اکشن این فیلم تقریباً به‌طور کامل در دادگاه اتفاق می‌افتد. هر بازآفرینی این درام در طول سال‌ها همان مشکل را دارد، یک رد نهایی ساده‌انگارانه از اقدامات غریزی مایرک، گویی که بخشی از یک طرح بداندیشانه بوده‌اند، نه اقدامی برای جلوگیری از فاجعه. این داستان پیشنهاد می‌کند که زنجیره فرماندهی باید ناکارآمدی و بی‌رحمی را به‌خاطر بیاورد و از آن محافظت کند و ما باید بپذیریم که چنین مسامحه‌ای پاداشی است که به هر کسی که مایل به وقف زندگی خود برای دفاع از کشورمان باشد، اعطا می‌کنیم. همین استدلال بی‌اساس در مورد نیاز به "انضباط" نظامی توسط افسر مغرور و وحشی تفنگداران دریایی که جک نیکلسون در فیلم چند مرد خوب بازی می‌کند، مطرح می‌شود، همان‌طور که اعمال شنیع خود را با سپر میهن‌پرستی و فرصت‌طلبی توجیه می‌کند.این بار، کل این اتفاق ناگوار را خودخواهانه به گردن یک شخصیت فرعی انداخته‌اند، یک فارغ‌التحصیل پرینستون با گرایش ادبی - که کد واژه‌هایی برای افراط در آموزش، نرم‌خویی و لیبرالیسم هستند - اگرچه خود آن شخص نیز با خدمت در شرایط خطرناک در ارتش، برای کشورش قربانی داده است. ساترلند در نقش افسر بسیار خوبی ظاهر شده است که فقط روی کاغذ خوب به نظر می‌رسد و فقط حرف می‌زند تا زمانی که تحت فشار قرار گیرد. Villain واقعی در اینجا بوروکراسی و قوانین سخت و غیرقابل انعطافی هستند که شرایط اضطراری را در نظر نمی‌گیرند زمانی که قضاوت‌های سریع ضروری هستند.