شوخی کن

در TEASE، آرایشگران جوان با حرفه‌ای‌های باتجربه رقابت می‌کنند تا مدل موی بهتری خلق کنند. لیزا رینا، مجری برنامه رقص با ستارگان، میزبان این مجموعه است که بر روی صحنه و در مقابل تماشاگران و هیئت داوران شامل سوپرمدل روشومبا، استایلیست مشهور پیتر ایشکانس و فرانک مور، سوپراینتندنت زیبایی، برگزار می‌شود. در دور اول رقابت، دو آرایشگر از شهرهای کوچک موهای مدل‌های زنده را دستکاری می‌کنند و ۴۵ دقیقه زمان دارند تا با استفاده از رنگ مو، اکستنشن و قیچی، ظاهری جدید خلق کنند. برنده این چالش به دور نهایی راه پیدا می‌کند، جایی که با یکی از استایلیست‌های مشهور زیر رقابت می‌کند: کلاید هیگود، استفانی هابگود و کیم وو. هر قسمت همچنین شامل آرایشگر خانه (و شرکت‌کننده سابق در برنامه بازمانده) کوبی آچا است که به تماشاگران تغییر ظاهر می‌دهد و نکات ۳۰ ثانیه‌ای در مورد استایل به بینندگان ارائه می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی پیشرفت افراد در حرفه‌شان صحبت کنند. چطور در کاری مهارت پیدا می‌کنید، چه یک حرفه، سرگرمی یا ورزش باشد؟ تفاوت مهارت در کاری و تبدیل آن به یک حرفه‌ی موفق چیست؟ چرا داشتن اخلاق کاری خوب مهم است؟ آیا برخی صنایع/حرفه‌ها بیشتر بر اساس شایسته‌سالاری هستند؟ چه چیزی این برنامه را از سایر برنامه‌های رقابتی واقع‌نما متمایز می‌کند؟

والدین باید بدانند که این برنامه واقع‌نمای محوریت‌یافته در سبک، آرایشگران شهر کوچک را در مقابل نام‌های برتر صنعت قرار می‌دهد تا ببینند چه کسی می‌تواند ظاهر بهتری ایجاد کند. بینندگانی که برنامه‌هایی مانند American Idol و The Amazing Race را تماشا کرده‌اند -- در آن رقبا در یک میدان بازی برابر با یکدیگر رقابت می‌کنند و اغلب افراد ضعیف‌تر موفق می‌شوند -- ممکن است کمی آشفته شوند وقتی که «ستاره‌ها» برنده می‌شوند. بینندگان جوانی که با ذهنیتی از نوع «تو می‌توانی هر کاری را انجام دهی» بزرگ شده‌اند، ممکن است در نهایت کمی ناامید/گیج شوند. اما در مقایسه با بسیاری از برنامه‌های واقع‌نمای رقابتی، این برنامه نسبتاً ملایم است، بدون هیچ زبانی که بتوان از آن به عنوان زبانی تند یاد کرد و با کمی از درگیری‌های پررنگ‌شده‌ای که به یک نشانه واقع‌گرا تبدیل شده است.

مسابقه شبیه آمریکن آیدل است، حداقل در بخش اول، که در آن داوران استعداد آرایشگران شهر کوچک را تماشا، ارزیابی و نظر می‌دهند. بعضی از نظرات (بازی کلمات) کمی تند است (در یک قسمت، وقتی یک آرایشگر پرشور موهای مدلش را با استرس درست می‌کرد، یکی از داوران به او یادآوری کرد که ۴۵ دقیقه، نه ۴۵ ثانیه، وقت دارد تا کارش را تمام کند)، اما به‌طور کلی آن‌ها به‌اندازه سایمون کاول و همکارانش بدجنس نیستند. اما بخش دوم، کمی کسل‌کننده است؛ درحالی‌که هیجان‌انگیز است که یک «نفر کوچک» با یک حرفه‌ای رقابت کند، اگر طرفدار تیم بازنده باشید، کمی ناامیدکننده است وقتی که حرفه‌ای برنده می‌شود.