سیمپسون‌ها

هواداران سیمپسون‌ها در اسپرینگفیلد، مثل هومِر که آب دهانش برای دونات دور از دسترس راه افتاده، بیش از ۱۸ سال منتظر بودند تا مت گرونینگ و جیمز ال. بروکس، این نوابغ شاد و خندانِ سیمپسون‌ها، یک فیلم بلند بسازند. بالاخره، طرفداران می‌توانند خانواده محبوبشان را در پرده‌های بزرگ سینما ببینند، و واقعا ارزش انتظار را داشت. هومِر (با بازی دن کستلانتا) مثل همیشه در فیلم سیمپسون‌ها دست به کارهای عجیب و غریب می‌زند، وقتی خودخواهی‌اش (در این مورد، نگه‌داشتن یک خوک) بدترین بحران را در تاریخ طولانی و پرحادثه اسپرینگفیلد به وجود می‌آورد. در همین حال، بارت (با بازی نانسی کارترايت) آرزو می‌کند که همسایه‌شان ند فلاندرز (با بازی هری شیرر) پدر او بود، و لیسا (با بازی یاردلی اسمیت) عاشق یک فعال جوان ایرلندی می‌شود. مارگ (با بازی جولی کاونر) مثل همیشه، صبر و حوصله‌اش را جمع می‌کند تا با بحران جدید خانواده کنار بیاید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تأثیر سیمپسون‌ها بر فرهنگ عامه صحبت کنند. آیا محبوبیت این مجموعه انیمیشنی حتی از مرد عنکبوتی، دزدان دریایی کارائیب و هری پاتر هم بیشتر است؟ آیا نشان دادن بارت در حال نوشیدن الکل کار درستی است؟ اگر یک بچه ۱۰ ساله یک بطری کوچک الکل بنوشد، واقعاً چه اتفاقی می‌افتد؟ والدین همچنین می‌توانند در مورد اهمیت مراقبت از محیط زیست و اینکه چگونه حتی اقدامات یک نفر هم می‌تواند تفاوت ایجاد کند، بحث کنند.

والدین باید بدانند که از نظر محتوا، این فیلم هیچ چیز جدیدی را مطرح نمی‌کند (به جز نشان دادن باسن و آلت تناسلی بارت). همان سطح خنده‌دار و در عین حال آگاهانه و صریح طنز در آن وجود دارد. در این فیلم چند کلمه و شوخی بصری تندتر وجود دارد، اما هیچ‌کدام به پای سریال‌هایی مثل ساوت پارک نمی‌رسد. شخصیت‌های فرعی و حیوانات له می‌شوند، لگد می‌خورند و کشته می‌شوند، گاهی به شیوه‌ای دردناک. بارت مست می‌شود، مارژ و هومر صحنه‌ای پیش از آمیزش جنسی دارند و شوخی‌های زیادی وجود دارد که به فیلم‌ها و رویدادهای فرهنگی دیگر اشاره می‌کند و ممکن است برای اعضای جوان‌تر مخاطب قابل درک نباشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در حالی که احتمالاً فیلم سیمپسون‌ها قابل مقایسه با قسمت‌های محبوب طرفداران نیست، اما همکاری درخشانی است از حدود یک دوجین از بهترین نویسندگان و تهیه‌کنندگان این مجموعه. نتیجه فیلمی است که به ریشه‌های اپیزودیک خود وفادار است -- تعداد زیادی شخصیت، حضور افتخاری بازیگران مشهور، ارجاعات فراداستانی -- اما در عین حال برای بینندگان غیر حرفه‌ای و حتی کسانی که اصلاً این مجموعه را ندیده‌اند هم جذاب است.ماجراهای سیمپسون‌ها واقعاً باید دیده شوند و نه اینکه توضیح داده شوند. حتی یک شوخی تصویری ساده، مثل اسکی‌برد سواری بارت در عریان یا نِد که یک فنجان کاکائو داغ آماده می‌کند، واقعاً خنده‌دار است. و بعد صحنه‌های شلوغ و پیچیده‌ای وجود دارند -- یا بهتر است بگوییم صحنه‌های شلوغ -- که شخصیت‌های اصلی، فرعی و گاه به گاه به طور یکپارچه در آن‌ها در هم می‌آمیزند. آه، خنده‌های شیرین، شیرین. در چند نقطه، تماشاگران آنقدر بلند می‌خندیدند که شنیدن دیالوگ‌ها دشوار بود. اما لازم نیست که یک آدم کتاب‌کمیک‌خوان باشید تا از فیلم لذت ببرید. حتی کسانی که آشنا نیستند یا معمولاً تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند، فرصت‌های زیادی برای خندیدن تا حد گریه کردن در این ۸۶ دقیقه پیدا خواهند کرد. اما مراقب باشید، بعد از اینکه تیتراژ پایانی تمام شد (یک امتیاز برای کسانی که تا انتها می‌مانند) دیگر نخواهید توانست از زمزمه کردن «خوک عنکبوتی» دست بردارید.