رسوب

RESIDUE یک درام در مورد جِی (اوبینا نواچوکوو) است، یک فیلمساز که از لس‌آنجلس به محله دوران کودکی‌اش در واشینگتن، دی.سی. بازمی‌گردد و متوجه می‌شود که این محله در حال تغییری فراتر از تصور است. جِی شروع به بررسی تاثیر تجددگرایی بر ساکنان سیاه‌پوست محلی از جمله والدینش، دوستان دوران کودکی و حتی خود جِی می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چگونه تغییر بافت شهری در فیلم رسیدو به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. محله جِی چگونه تغییر کرده است؟ چرا این موضوع تنش و مشکلاتی را ایجاد می‌کند؟ مزایا و معایب تغییر بافت شهری چیست؟ اگر جایی که در آن بزرگ شده‌اید دیگر برایتان قابل شناسایی نباشد، چه احساسی خواهید داشت؟
• درباره زبان تند و تیز به کار رفته در فیلم صحبت کنید. وقتی برخی از این کلمات را شنیدید، چه حسی داشتید؟ آیا فکر می‌کنید برای روایت داستانی مثل این، به چنین زبانی نیاز است؟ اگر اینطور است، چرا؟
• درباره تفاوت نحوه نمایش شخصیت‌های سیاه‌پوست و سفیدپوست صحبت کنید. به نظر شما فیلم سعی در بیان چه موضوعی دارد؟
• درباره رابطه در حال تغییر جی با خانواده و دوستانش بحث کنید. چرا جاه طلبی جی برای ساختن فیلمی درباره محل زندگی اش بعضی از آنها را آزار می دهد؟ آیا هر دو طرف بحث را درک می کنید؟

والدین باید بدانند که فیلم Residue یک درام در مورد تغییر بافت شهری و تاثیر آن بر ساکنان، به‌ویژه جوامع سیاه‌پوست، است و شامل زبان تند و خشونت ملایم می‌شود. جی (ابینا نواچوکوو) به شهر زادگاهش در واشینگتن دی‌سی بازمی‌گردد با این قصد که فیلمی درباره محل بزرگ شدنش بسازد، اما آن را غیرقابل شناسایی می‌یابد. پیام مثبت فیلم در پیوندی که ساکنان سیاه‌پوست محلی هنوز با یکدیگر دارند، منتقل می‌شود. خانواده‌ها و دوستان به‌عنوان افرادی که از یکدیگر مراقبت می‌کنند و در زندگی و آینده یکدیگر سهیم هستند، به تصویر کشیده می‌شوند. این در پس‌زمینه‌ای از مشاوران املاک تهاجمی که سعی در خرید خانه‌هایشان و فروش آن به ساکنان سفیدپوست ثروتمندتر دارند، رخ می‌دهد. ساکنان سفیدپوست عمدتاً به‌عنوان افرادی متکبر، دفاعی و تحقیرکننده به تصویر کشیده می‌شوند. خشونت به‌طور گاه‌به‌گاه رخ می‌دهد، با شلیک گلوله‌ها در خارج از قاب تصویر و نشان دادن فردی که در صحنه‌ای از گذشته مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد، اما نور کم مانع از آن می‌شود که صحنه تیراندازی خیلی گرافیکی به نظر برسد. درگیری‌های جزئی دیگری نیز وجود دارد، از جمله مشت و لگد، خشونت‌آمیزترین آن‌ها زمانی است که شخصیتی به زمین مشت می‌خورد و سپس در حالی که روی زمین است لگد می‌خورد. فحش دادن به‌صورت متناوب و در حین گفتگو است، نه از روی خشم، اما شامل انواعی از کلمه F و کلمه N است. شخصیت‌ها چیزی شبیه به گلوله ماری‌جوانا می‌کشند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم وقتی تمرکز می‌کند که به شخصیت‌هایش مجال می‌دهد تا دوباره ارتباط برقرار کنند و به خاطرات گذشته بپردازند. اما در نهایت چند صحنه‌ی خوب نمی‌تواند ضعف‌های فیلم را جبران کند. فیلمی درباره‌ی نویسنده‌ای که به خانه بازمی‌گردد تا فیلمی درباره‌ی زادگاهش بنویسد، رسیدو خودش داستانی در دل خود دارد. تمایل شخصیت اصلی، جی، برای مستندسازی زادگاهش علی‌رغم عدم تمایلش به زندگی در آنجا، پیش‌زمینه‌ی جالبی است و هر کسی که با علاقه به زادگاهش فکر می‌کند و در عین حال احساس می‌کند از آن فاصله گرفته است، با آن ارتباط برقرار می‌کند.با این حال، اولین فیلم بلند نویسنده و کارگردان مراوی گرما به سرعت خود را به عنوان اثری با ترکیب‌بندی‌های عمیق اما فاقد شخصیت‌پردازی و داستان‌پردازی قوی نشان می‌دهد. لنز دوربین در صحنه‌های فلش‌بک با افکت‌هایی پوشانده شده است، در حالی که برخی زاویه‌های دوربین به عمد صحنه‌ها را به گونه‌ای قاب می‌گیرند که با دیدگاه ناخوشایند و ناراحت‌کننده ساکنان سیاه‌پوست محلی هماهنگ باشد، که شاهد تغییر همیشگی محله خود به دلیل تجمل‌گرایی هستند. این تکنیک گاهی اوقات موثر است، اما تکراری نیز می‌شود - استفاده بیش از حد از آتش‌بازی و دیگر استعاره‌های بصری با بازده رو به کاهش مواجه است. شخصیت جی به ویژه کسل‌کننده است، و دیالوگ‌های نامفهوم و حضور منفعل او باعث می‌شود فیلم «رسیدو» با وجود نیت خوب، فاقد خلاقیت و تاثیرگذاری فیلم «بلاینداسپاتینگ» باشد، که موضوعی مشابه را به شیوه‌ای به یادماندنی‌تر به تصویر می‌کشد.