فیرکینیک: مهمانی وحشی که هرگز گفته نشد

در مستند فِرِک‌نیک: شگفت‌انگیزترین جشنی که هرگز گفته نشد، کارگردان پی. فرانک ویلیامز بررسی می‌کند که چگونه یک سنت محلی به یکی از مهم‌ترین جشن‌های فرهنگ سیاه‌پوستان در ایالات متحده تبدیل شد. در سال ۱۹۸۲، گروهی از دانشجویان دانشگاه‌های تاریخی سیاه‌پوستان که در تعطیلات بهاری در آتلانتا مانده بودند، تصمیم گرفتند برای هم‌کلاسی‌هایشان پیک‌نیک برگزار کنند. در طول سال، این مهمانی بزرگ‌تر شد. در زمانی که پیش از رسانه‌های اجتماعی و تلفن‌های هوشمند بود، این مستند داستان‌ها و مصاحبه‌هایی را گردآوری می‌کند که توسط افرادی که فِرِک‌نیک را خلق کردند و هنرمندان گفته شده است؛ هنرمندانی که کارشان یا در این جشنواره شروع شد یا تحت تأثیر شدید اثر فرهنگی آن قرار گرفته است.

• با بچه‌ها در مورد اینکه هدف اصلی فریانیک، همانطور که بنیانگذاران آن در فریانیک: مهمانی وحشی که هرگز گفته نشد، بحث کردند، چگونه در طول سال‌ها تغییر کرده است، صحبت کنید. چرا مهم است که بپذیریم ایده‌های خوب می‌توانند به نتایج نه‌چندان خوبی منجر شوند؟
• این مستند، شادی‌های موسیقی سیاه‌پوستان را جشن می‌گیرد و اهمیت جامعه را به تصویر می‌کشد. شما چه چیزهایی را در مورد جامعه خود بیش از همه دوست دارید؟
• فیلم نشان می‌دهد که رسانه‌ها در مورد جشن‌های فریکنیک و تعطیلات بهاری سفیدپوستان چه گفتند. برخی از تفاوت‌هایی که متوجه شدید چیست؟

والدین باید بدانند که فریکنیک: مهمانی وحشی‌ای که هرگز گفته نشد، مستندی درباره یک رویداد فرهنگی سالانه سیاه‌پوستان است. در اوایل دهه ۱۹۸۰، گروهی از دانشجویان سیاه‌پوستی که در کالج‌ها و دانشگاه‌های تاریخی سیاه‌پوستان (HBCUs) تحصیل می‌کردند، تصمیم گرفتند کاری ویژه برای جامعه خود انجام دهند و برای بچه‌هایی که توانایی سفر در تعطیلات بهاری را نداشتند، مهمانی برپا کردند. این سنت هر سال ادامه یافت. لحظات خشونت‌آمیز و ترسناک شامل تصاویر آرشیوی است که در آن مردان بدون کسب رضایت صریح، به اندام‌های جنسی محوشده زنان دست می‌زنند، صحنه‌هایی از ضرب و شتم مردم توسط پلیس، و دو مورد تجاوز و تعرض جنسی بدون نمایش‌های گرافیکی. الفاظ زشت شامل کلمات فحش و ناسزا است. برهنگی کامل وجود ندارد، اما بسیاری از مردان بدون پیراهن ظاهر می‌شوند و زنان، از جمله رقاصانان در یک باشگاه استریپ، با لباس‌های تنگ و بالاتنه و پایین‌تنه لباس‌های دو تکه دیده می‌شوند. در چند صحنه، افراد نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند و سیگار می‌کشند، و همچنین اشاره‌هایی به نوشیدنی‌های الکلی مانند آبجو و شامپاین وجود دارد. کارگردان پی. فرانک ویلیامز، که سیاه‌پوست است، داستانی منحصر به فرد را روایت می‌کند و فرهنگ سیاه‌پوستان را با مصاحبه با مردان و زنان سیاه‌پوست (با سنین و اندازه‌های بدن متفاوت) که در این فرهنگ زندگی کرده‌اند و دیدگاه‌هایشان به ندرت روی پرده سینما دیده می‌شود، جشن می‌گیرد. پیام‌های مثبت و الگوبرداری‌ها، دلایل افرادی که فریکنیک را خلق کردند و می‌خواستند کاری مثبت برای جامعه خود انجام دهند را برجسته می‌کنند، در حالی که چگونگی و زمان بد شدن اوضاع را نیز به رسمیت می‌شناسند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مستند شرح می‌دهد که چگونه یک پیک‌نیک کوچک به یک رویداد فرهنگی حماسی تبدیل شد که به شکل‌گیری نسلی از هنرمندان سیاه‌پوست کمک کرد و به شیوه‌های غیرمنتظره‌ای بر فرهنگ تأثیر گذاشت. در ابتدا، این مستند بر چگونگی آغاز فِرِکنیک تمرکز دارد (نام آن از آهنگی از لِ شیک گرفته شده است) و کارگردان پی. فرانک ویلیامز فیلم را با تصاویر تاریخی و مصاحبه‌های عمیق با افرادی که تجربه اصلی را از سر گذرانده‌اند، پر می‌کند.بخش دوم فیلم نگاهی انتقادی به این موضوع دارد که چگونه این جشن شادی سیاه‌پوستان به فضایی تبدیل شد که در آن خشونت علیه زنان و سوءاستفاده جنسی رواج یافت، و به همین دلیل این فیلم از آن دست آثار کمیاب است که نگاهی جامع و کل‌نگر ارائه می‌دهد، به جای تحمیل ایده‌های از پیش تعیین‌شده. گوش دادن به صحبت‌های افرادی که توضیح می‌دهند چگونه زنان در این جشنواره توسط شرکت‌کنندگان بیش از حد جنسی‌سازی می‌شدند، در حالی که پوشش رسانه‌ای فِرِکنیک را با تعطیلات بهاری سفیدپوستان مقایسه می‌کنند که در آن رفتار منفی تحلیل نمی‌شود، روشی است که یک فیلمساز باید حقیقت را به تصویر بکشد. این فیلم فراتر از یک مستند درباره یک مهمانی، اثری قدرتمند است که به دنیای متفاوت سیاه‌پوستان و سفیدپوستان در ایالات متحده می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه پیشرفت و برابری به کندی در حال حرکت است.