لال سینگ چادا

لال سینگ چادها بازسازی رسمی فیلم فارست گامپ است. لال (عامر خان) شخصی با معلولیت ذهنی است که در دنیایی پر از نفرت زندگی می‌کند و از طریق جنگ، عشق و از دست دادن، معنای زندگی را درک می‌کند. اگرچه طرح کلی داستان به نسخه اصلی نزدیک است، اما این فیلم انگیزه‌های شخصیت‌ها را در بستر شرایط اجتماعی-سیاسی هند از اوایل دهه ۱۹۸۰ تا اواخر دهه ۲۰۱۰ بازنویسی می‌کند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش معلولیت در فیلم لال سینگ چادها صحبت کنند. چرا نمایش شخصیت‌های متنوع در رسانه‌ها مهم است؟ این فیلم از منظر نمایش و نمایندگی اقلیت‌ها چگونه نقش داشته است؟ آیا در نمایش لال، کلیشه‌ای وجود داشت؟ آیا چیزی از این فیلم آموختید؟»
• «درباره خشونت تاریخی در فیلم صحبت کنید. چه اطلاعاتی در مورد این دوره تاریخی دارید؟ چرا مردم به نام دین دست به کشتار می‌زنند؟ چگونه می‌توان با کودکان در مورد خشونت، جرم و جنایت، و جنگ صحبت کرد؟»
• «کدام شخصیت‌ها مهربانی، شجاعت، همدلی، فروتنی و پشتکار را نشان دادند؟ چرا این ویژگی‌ها به‌عنوان نقاط قوت شخصیت مهم هستند؟ آیا می‌توانید زمانی را به یاد بیاورید که شما این خصوصیات را نشان داده‌اید؟»
• «زنان در این فیلم چگونه به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا تصویری مثبت از آنها ارائه شده است؟ چگونه با موضوعات مرتبط با خشونت خانگی و معکوس‌سازی نقش‌های جنسیتی برخورد می‌کند؟»
• آیا فیلم هندی «فورست گامپ» را دیده‌اید؟ نظرتان در مورد آن چیست و چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی با نسخه اصلی داشت؟

« والدین باید بدانند که لاال سینگ چادها بازسازی تاثیرگذاری از فیلم فارست گامپ در بالیوود است که موضوعات بزرگسالانه و پیام‌های مثبت فراوانی دارد. در هر مرحله از داستان، فیلم به ترویج همدلی، پذیرش، عشق و صلح می‌پردازد. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که صرف وقت برای افرادی که دوستشان داریم، حتی در نبودشان، اهمیت دارد. این فیلم مخاطبان را تشویق می‌کند تا اجازه دهند احساساتشان را به طور کامل تجربه کنند و از آن‌ها قدرت بگیرند. در این فیلم به بسیاری از حوادث خشونت‌آمیز تاریخی اشاره شده است، در حالی که ما لاال (آمیر خان) را از دوران کودکی تا بزرگسالی می‌بینیم. اگرچه سازندگان سعی کرده‌اند در بیشتر صحنه‌های شورش، تصاویر گرافیکی را نشان ندهند، اما صحنه‌های جنگی در نیمه دوم فیلم ممکن است آزاردهنده باشد. این فیلم با احساسات عمیق، مرگ عزیزان و خشونت خانگی سر و کار دارد. روپا (کارینا کاپور) که از خشونت شریک زندگی‌اش آسیب دیده است، در صحنه‌ای بر روی دیواری بلند قرار می‌گیرد و به خودکشی فکر می‌کند. در طول فیلم، افراد درباره لاال اظهارات تحقیرآمیز و توهین‌آمیزی می‌کنند. این کلمات شامل "فلج" و "ابله" می‌شود. این زبان در پایان فیلم به طور مختصر مورد توجه قرار می‌گیرد، زمانی که روپا به همکارش به خاطر تمسخر لاال تذکر می‌دهد. صحنه‌ای وجود دارد که در آن رابطه جنسی تلویحاً نشان داده می‌شود، اما هیچ تصویری نمایش داده نمی‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.»

اگرچه نمایش معلولیت‌ها قطعاً ایده‌آل نیست، اما این بازسازی بالیوودی فیلم فارست گامپ محصول ۱۹۹۴، سرشار از احساس است و موفق می‌شود برخی ظرایف را نیز در خود جای دهد. لاال سینگ چادها به‌تنهایی به‌خاطر مونولوگ شخصیت اصلی در چند دقیقهٔ آخر فیلم ۱۵۹ دقیقه‌ای، ارزش تماشا کردن دارد. در اینجا لاال معنای زندگی را زیر سؤال می‌برد—آیا ارادهٔ آزاد وجود دارد، یا ما فقط ذراتی شناور در جهانی هستیم که همه‌چیز در آن از پیش مقدر شده است؟ سؤالات بزرگی هستند، اما این فیلم نیز فیلمی بزرگ است.هر جزئیات جدیدی که در طول فیلم در مورد لعل فاش می‌شود، به شخصیت او عمق می‌بخشد. هر زمان که مادرش، گورپریت (مونا سینگ)، به او می‌گوید در طول ناآرامی‌ها در اتاقش بماند، لعل، دانشجوی کالج، می‌نشیند و ژاکت می‌بافد. وقتی روپا (کارینا کاپور) برمی‌گردد، آسیب‌دیده و افسرده، لعل از او مراقبت می‌کند و روتی داغ از آتش برایش می‌آورد. این کاملاً برعکس نقش‌های جنسیتی معمول در بیشتر خانواده‌های هندی است. دیدن این مرد که نرم و آسیب‌پذیر است، و دور از مفاهیم مردسالاری سمی، واقعاً زیبا است. آتول کولکارنی سال‌ها صرف نوشتن و تکمیل فیلمنامه کرد، و این در فیلم مشهود است! ترانه‌سرا، آمیتاب باتاچاریا، آهنگ‌هایی نوشته است که داستان را پیش می‌برند و احساسات شخصیت‌ها را به زیبایی منعکس می‌کنند. فیلم لعل سینگ چادها شایسته مخاطبان است و ارزش تماشا دارد، صرف نظر از اینکه آیا کسی فیلم فارست گامپ را دیده است یا خیر.