داستان های ترسناک برای گفتن در تاریکی

در فیلم "داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی"، استلا (زوئی مارگارت کولتی)، دختری گوشه‌گیر و علاقه‌مند به ژانر وحشت، ترغیب می‌شود تا در شب هالووین سال ۱۹۶۸ به همراه دو دوست نزدیک و متفاوت خود، آگی (گابریل راش) و چاک (آستین زاجور)، بیرون برود. برنامه آن‌ها این است که با قلدر شهر (آستین آبرامز) شوخی کنند، اما گیر می‌افتند و تعقیب می‌شوند. در سینما، نوجوان‌ها به ماشین رامون (مایکل گارزا)، پسر تنهایی که از شهر عبور می‌کند، پناه می‌برند. بعداً، وقتی اوضاع آرام شد، آن‌ها رامون را به خانه تسخیرشده محلی می‌برند و درباره افسانه سارا بلوز صحبت می‌کنند؛ شایعه شده که روح او داستان‌های ترسناکی تعریف می‌کند و بچه‌ها را ناپدید می‌کند. در یک اتاق مخفی، استلا کتاب واقعی سارا را پیدا می‌کند و پس از آن، اتفاقات ترسناکی رخ می‌دهد و بچه‌ها یکی‌یکی ناپدید می‌شوند. استلا باید داستان واقعی پشت سر سارا بلوز را کشف کند و قبل از اینکه نام خودش در آن کتاب نوشته شود، همه چیز را به روال عادی برگرداند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی صحبت کنند. چه میزان خشونتی نمایش داده می‌شود یا نه؟ این موضوع چه حسی در شما ایجاد کرد؟ تاثیر خشونت رسانه‌ای بر کودکان چیست؟
• این فیلم تا چه حد ترسناک است؟ جذابیت فیلم‌های ترسناک در چیست؟ چرا مردم دوست دارند بترسند؟
• اگر کتاب‌ها را خوانده باشید، چطور این فیلم را با آن کتاب‌ها مقایسه می‌کنید؟
• چگونه قلدرها به تصویر کشیده می‌شوند؟ چه اتفاقی برای آنها می‌افتد؟ برخی روش‌های دیگر برای برخورد با قلدرها چیست؟
• استلا یک شخصیت زن قوی است؟ نقص او چیست؟ نقاط قوت او چیست؟ وقتی می ترسد، چه مقدار کار را می تواند انجام دهد؟

والدین باید بدانند که «داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی» یک فیلم ترسناک بر اساس سری کتاب‌های محبوب آلون شوارتز از اوایل دهه ۱۹۸۰ است. این فیلم به خوبی ساخته شده و برای طرفداران ژانر وحشت سرگرم‌کننده است، اما برای کودکان و نوجوانان بسیار ترسناک و دلهره‌آور خواهد بود. انتظار لحظاتی پر از ترس و دلهره، کمی خونریزی، صحنه‌های ناگهانی ترسناک و هیولاهای کرخت را داشته باشید. یک شخصیت با چنگک مورد حمله قرار می‌گیرد و چیزهای چندش‌آوری نشان داده می‌شود (چشم، انگشتان و سر بریده‌شده و غیره)؛ اعضای بدن برای ساخت یک هیولا جمع می‌شوند. یک نوجوان خودکاری دارد که وقتی تکان می‌خورد، زنی برهنه ظاهر می‌شود (هرچند چیزی گرافیکی نشان داده نمی‌شود)، و کمی معاشقه و صحبت‌های مرتبط با سکس وجود دارد (یک شخصیت را "پیرمرد کثیف" می‌نامند). الفاظی که در فیلم استفاده می‌شود شامل یک بار (احتمالا) استفاده از "کلمه ف"، "کلمه س"، "احمق" و چند کلمه دیگر از جمله یک توهین نژادپرستانه است. قلدرهای نوجوان در حالتی مستی نشان داده می‌شوند که شیشه‌های نوشابه را می‌شکنند؛ مادر یکی از نوجوان‌ها می‌پرسد: "دوباره مست کرده‌ای؟

این داستان ترسناک و بسیار سرگرم‌کننده، با حال و هوایی مشابه رمان "آن"، فضای شیطانی منحصر به فرد خود را دارد و با شخصیت‌های قوی، فضایی چشمگیر و لحظاتی ترسناک، بیننده را مجذوب می‌کند. این فیلم بر اساس مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه ترسناک نوشته آلווין شوارتز (با تصویرگری‌های ترسناک استیون گامل) در اوایل دهه 1980 است که برای کودکان نوشته شده بود. "داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی" اسطوره‌شناسی خود را خلق می‌کند تا داستان‌های کوتاه کتاب را به شکلی یکپارچه روایت کند. فیلم در سال 1968 رخ می‌دهد و نوعی آزادی را به تصویر می‌کشد که در آن قهرمانان جوان فضای لازم و جسارت کافی برای گشت و گذار در شهر و انجام کارهایی که دوست دارند را دارند. (اتاق استلا پر است از پوستر فیلم‌های کلاسیک ترسناک و مجلات هیولاها، و همچنین داستانی نیمه‌تمام در ماشین تایپ او.) ما از همراهی با آنها لذت می‌بریم و تعقیب و گریزشان با ارواح، هیجان‌انگیز و ترسناک است.این داستان در شب هالووین آغاز می‌شود، زمانی که فیلم "شب مردگان زنده" در سینماهای روباز در حال اکران است، در حالی که سایه جنگ ویتنام بر فضای کلی داستان سنگینی می‌کند و انتخابات مجدد ریچارد نیکسون در راه است. گیلرمو دل تورو، کارگردان برنده جایزه اسکار و سازنده هیولاها - که فیلمنامه "داستان‌های ترسناک" را با همکاری دن و کوین هگمن، همکار خود در فیلم "شکارچیان ترول" نوشته است - به نظر می‌رسد شخصیت رامون را به عنوان راهی برای برجسته کردن تعصب و نژادپرستی اضافه کرده است، که می‌تواند همانقدر ترسناک باشد که ارواح هستند. اندره اوورال، کارگردان نروژی بااستعداد، با حفظ ریتمی حساب‌شده و پرتنش و استفاده هوشمندانه از فضاهای فیزیکی، از جمله خانه تسخیرشده بلوز، یک مزرعه ذرت، یک بیمارستان ترسناک و حتی یک اتاق خواب، لحظات شوک‌آور و تاثیرگذاری خلق کرده است. "داستان‌های ترسناک برای گفتن در تاریکی" پتانسیل آن را دارد که به یک فیلم کلاسیک تبدیل شود که هر سال در فصل پاییز و زمانی که سرما بر پمپکین‌ها حاکم می‌شود، بارها و بارها تماشا شود.