تبادل فضا

بر اساس برنامه اتاق‌های تغییر شکل بی‌بی‌سی، برنامه بازسازی خانه‌های کوچک TRADING SPACES به یک برنامه پربیننده تبدیل شد، به طوری که شبکه TLC را هم به همراه خود بالا برد و الهام‌بخش مجموعه‌های تقلیدی زیادی شد. در هر قسمت، دو گروه از دوستان جایشان را با هم عوض می‌کنند تا یک اتاق در خانه یکدیگر را با بودجه ۱۰۰۰ دلاری بازسازی کنند. با کمک یک طراح و یک نجار در هر خانه، آنها در طول دو روز تخریب، نقاشی، خرید، بازسازی و تزئینات انجام می‌دهند. در همین حال، آنها هیچ اطلاعی از اتفاقاتی که در خانه خودشان می‌افتد ندارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تغییر دکوراسیون اتاق‌های خانه‌شان صحبت کنند (چگونه بودجه‌ای معادل ۱۰۰۰ دلار را هزینه می‌کردید؟)، راه‌های خلاقانه‌ای که برای این کار به کار می‌برند و اینکه چه جنبه‌هایی از شخصیت یا علایق اعضای خانواده در این دکوراسیون منعکس می‌شود. آیا مهم است که اتاق شخصی، نماینده‌ی فرد باشد؟ چرا؟ افراد چه چیزی از چنین محیطی به دست می‌آورند؟ آیا فقط به خاطر موقعیت اجتماعی است؟ تفاوت بین تزیین اتاق برای نشان دادن موقعیت اجتماعی و شخصی‌سازی فضا برای لذت بردن خود فرد در چیست؟

والدین باید بدانند که این نمایش، خلاقیت و سخت‌کوشی را به جای مصرف‌گرایی الگو قرار می‌دهد. با وجود ذکر مکرر حامی مالی مجموعه، بسیاری از وسایلی که در نمایش استفاده می‌شود، از فروشگاه‌های دست‌دوم تهیه شده، دست‌ساز است، یا با مواد ارزان‌قیمت ساخته شده است. افراد در حین انجام پروژه‌هایی که قبلاً امتحان نکرده‌اند، با یکدیگر صمیمی می‌شوند، و پیام‌های اصلی نمایش این است که «شما می‌توانید انجامش دهید»، «امتحانش کنید»، و «طراحی لزوماً نباید گران باشد». طراحان گاهی خواسته‌های مشتریان را نادیده می‌گیرند، که می‌تواند منجر به ناامیدی شود، اما بیشتر مشتریان از اتاق‌های جدیدشان هیجان‌زده می‌شوند.

بخشی از لذت در دیدن تمام راه‌های هوشمندانه‌ای است که یک اتاق می‌تواند با فقط ۱۰۰۰ دلار (یا ۲۰۰۰ دلار، اگر دوستان حاضر بخواهند بودجه مخفی اتاق را انتخاب کنند) به‌طور چشمگیری متفاوت باشد. شاید حتی لذت‌بخش‌تر از آن، تمام شوخی‌های دیوانه‌وار، اشتباهات جزئی و فاجعه‌های بزرگ باشد که گاهی اتفاق می‌افتد، به‌ویژه زمانی که طراحان هیلدی سانتو توماس یا داگ ویلسون واقعاً رها می‌شوند. سانتو توماس به خاطر استفاده از مواد غیرمعمول مشهور است؛ در خانه‌های مختلف، او مقوا، گل‌های ابریشمی و کاه را به دیوارها (گاهی به ناخرسندی صاحب‌خانه‌ها) چسبانده است. و ویلسون یک بار یک اتاق خواب را با تم زندان طراحی کرد. طراحان فرانک بیلیچ، لوری هیکسون-اسمیت و جنویو گوردون کمتر عجیب و غریب هستند، و نجاران تلویزیونی (کارتر اوسترهاوس، فابر دوور، ایمی وین پاستور و دیگران) به نظر می‌رسد که کمدهای لباس، میزها، تخت‌ها و کابینت‌های آشپزخانه را در چشم به هم زدن می‌سازند. در تمام این مدت، جفت دوستان با بسیاری از کارهایی که هرگز تصور نمی‌کردند که انجام می‌دهند، دست و پنجه نرم می‌کنند: استفاده از ابزارهای برقی، روکش مبلمان و رنگ‌آمیزی قفسه‌ها تا پاسی از شب.در پایان برنامه، هر جفت از دوستان به خانه برمی‌گردند تا ببینند اتاقشان چطور شده است. گاهی اوقات (به نظر آنها) وحشتناک است و گاهی واقعاً شگفت‌انگیز. خواه واکنش آنها گریه و زاری باشد یا فریادهای شادی، بینندگان می‌توانند از مقایسه واکنش‌های خود با واکنش‌های افراد در تلویزیون لذت ببرند. یک اپیزود کوتاه، که دو هفته بعد فیلمبرداری شده است، نشان می‌دهد که صاحب‌خانه‌ها واقعاً چطور در آن اتاق زندگی می‌کنند و چه چیزهایی را از زمان رفتن گروه Trading Spaces از شهرشان تغییر داده‌اند. به جز تنش‌های گاه‌به‌گاه ناشی از واکنش‌های بد به اتاق‌های جدید، هیچ چیز قابل اعتراض در این برنامه وجود ندارد.