تونی موریسون: قطعاتی که من هستم

تونی موریسون: قطعاتی که هستم نگاهی به زندگی نویسنده برجسته ۱۱ رمان است که در سال ۱۹۸۷ برای کتاب محبوبش جایزه پولیتزر و در سال ۱۹۹۳ جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. موریسون به آمریکا، سفید و سیاه، درباره تجربه سیاهان بدون فیلتر از طریق «نگاه سفید» را نشان داد. منتقدان سفیدپوست کتاب‌های اولیه او را با تحقیر می‌نگریستند و آنها را «تنگ‌نظرانه» می‌خواندند، به این معنی که او دنیای سیاهان را به تصویر می‌کشید که دنیای سفیدپوستان را حذف می‌کرد، که دقیقا همان نکته‌ای بود که موریسون می‌گفت سعی در بیان آن داشت. وقتی کسی کار او را به طور نامطلوب با رمان «مرد نامرئی» رالف الیسون مقایسه کرد، درباره مرد سیاه‌پوستی که زندگی‌اش توسط تجربیات در دنیای سفیدپوستان نابود شده است، موریسون به طور تلخ می‌پرسد، «نامرئی برای چه کسی؟» آن شخصیت اصلی برای دیگر سیاهان نامرئی نبود، فقط برای دنیای تحقیرآمیز سفیدپوستان که با آن مواجه بود. مرگ او در سال ۲۰۱۹ میراثی را به جا گذاشت که بسیاری از دانشجویان، نویسندگان و خوانندگان را تحت تأثیر قرار داد. او استاد دانشگاه هوارد، دانشگاه محل تحصیلش، و دانشگاه پرینستون بود. به عنوان ویراستار رندوم هاوس، او کتاب‌هایی از آنجلا دیویس و محمد علی را به چاپ رساند، ماموریت شخصی او «آوردن دیگر افراد رنگین‌پوست به این مهمانی» بود. او از آنچه به عنوان «روایت اصلی» که جامعه را هدایت می‌کند، مشاهده می‌کند، ابراز تاسف می‌کند، چیزی شبیه به یک فیلمنامه ایدئولوژیک که توسط افراد صاحب‌قدرت بر همه دیگران تحمیل می‌شود. به همین دلیل است که برخی از دختران جوان سیاه‌پوست عروسک‌های سفید را ارج می‌نهند و برخی از زنان سیاه‌پوست مسن خود را بر اساس رنگ پوست جدا می‌کنند، تجربه‌ای که موریسون در کالج تاریخی سیاه‌پوستان هوارد داشت، جایی که از او دعوت شد تا به یک انجمن زنانه بپیوندد که بعدا متوجه شد فقط زنان سیاه‌پوست با پوست روشن را می‌پذیرفت. این فیلم در ژوئن ۲۰۱۹ اکران شد؛ موریسون دو ماه بعد در سن ۸۸ سالگی بر اثر ذات‌الریه درگذشت.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تلاش‌های موریسون برای نمایش زندگی سیاهان بدون سانسور از طریق آنچه او آن را «نگاه سفید» می‌نامد، صحبت کنند و اینکه چگونه این روش در زمان آغاز فعالیت او در دهه ۱۹۷۰، روشی انقلابی برای نوشتن به نظر می‌رسید. چرا فکر می‌کنید نوشتن برای مخاطب سیاه‌پوست در آن زمان برای او غیرمعمول به نظر می‌رسید؟
• چگونه فکر می‌کنید ویراستاری و استادی می‌تواند نوشتن کسی را بهبود ببخشد؟ چگونه فکر می‌کنید نویسندگی می‌تواند روش تدریس و ویراستاری کسی را بهبود ببخشد؟
• چگونه تمرکز موریسون بر داستان‌هایی درباره زندگی سیاه‌پوستان می‌تواند به نژادهای مختلف کمک کند تا همدلی بیشتری با یکدیگر داشته باشند؟
• نقش دیدگاه‌های موریسون در مورد نژادپرستی در جنبش جان سیاهان مهم است چگونه می‌تواند باشد؟

والدین باید بدانند که تونی موریسون: قطعات من فیلمی مستند در سال ۲۰۱۹ است که به زندگی و تفکرات نویسنده مشهور و برنده جایزه نوبل، استاد و ویراستار می‌پردازد. از طریق مصاحبه با منتقدان، همکاران، دوستان و تحسین‌کنندگان، و همچنین جلسات مفصل با موریسون، تیموتی گرینفیلد-ساندرز، کارگردان، شخصیتی با قدرت فکری، همدلی و شوخ‌طبعی را به تصویر می‌کشد. او با افتخار خود را به عنوان نویسنده سیاه‌پوست و زن می‌بیند و این برچسب‌ها را نه محدودکننده و نه حاشیه‌ای می‌داند. در آثار او به دار آویختن و سایر اشکال خشونت نژادپرستانه اشاره شده و تصاویری از این خشونت‌ها به نمایش گذاشته می‌شود. تجاوز و زنای با محارم موضوعات ادبی هستند. کلمه «فاک» به صورت ناقص نوشته شده است. موریسون سیگار می‌کشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مستند غنی درباره نویسنده و آموزگار مشهور، به‌خوبی زنی خودساخته، باشکوه، باهوش، بذله‌گو، نکته‌سنج، خودآگاه و کمی شیطان را به تصویر می‌کشد. تونی موریسون: قطعات من در ژوئن ۲۰۱۹ در مجموعه استادان آمریکایی پی‌بی‌اس به نمایش درآمد. موریسون با صدای گرم و دلنشینش توضیح می‌دهد که نژادپرستی چگونه برای افراد سفیدپوست یک مشکل است. او جوک می‌گوید و به افکار شیطنت‌آمیزش می‌خندد. او در توصیف تلاش‌های سختش تردید نمی‌کند و به‌وضوح بیش از هر چیز به بزرگ کردن دو پسرش به‌عنوان یک مادر مجرد و به نوشتن افتخار می‌کند.نویسندگان و دیگران، از جمله والتر مازلی، پائولا گیدینگز، آنجلا دیویس، هیلتون آلس، اوپرا وینفری، جون جوردن و فران لبوویتز، با ستایش‌های بیشتری به این فیلم می‌پیوندند. این فیلم نه تنها شما را مشتاق خواندن هر یک از کتاب‌های موریسون می‌کند، بلکه آرزو می‌کنید که او دوست شما بود.