قهرمانان

فیلم «قهرمانان» که بر اساس فیلمی به همین نام و به زبان اسپانیایی ساخته شده است، با اخراج مارکوس (وودی هارلسون) از شغل مربیگری بسکتبال حرفه‌ای و دستگیری او به اتهام رانندگی در حالت مستی آغاز می‌شود. او با انجام خدمات اجتماعی از زندان اجتناب می‌کند و محکوم می‌شود که ۹۰ روز را صرف مربیگری دوستان، تیمی از بزرگسالان با معلولیت‌های ذهنی و رشدی کند، کند. مارکوس در طول یک فصل مربیگری با آنها آشنا می‌شود و همه آنها را دوست می‌دارد - به خصوص جانی (کوین یانوچی). در همین حین، خواهر جانی، الکس (کیتلین اولسون)، به عنوان علاقه‌مندی عاشقانه مارکوس ظاهر می‌شود، زیرا این دو با هدف مشترک جفت می‌شوند: رساندن دوستان به بازی سالانه بسکتبال المپیاد ویژه.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که آیا فیلم "قهرمانان" از فرمول بسیاری از فیلم‌های ورزشی دیگر پیروی می‌کند یا خیر، جایی که مربیان جدید عشق سخت را به کار می‌گیرند و به تیم‌های بازنده کمک می‌کنند تا نقاط ضعف خود را برطرف کنند. بر اساس این فرمول، آیا می‌دانستید که در پایان چه تیمی برنده بازی بزرگ خواهد شد؟ آیا پایان دیگری را انتخاب می‌کردید؟
• در طول فیلم، مارکوس مهربان‌تر می‌شود. آیا فیلم می‌خواهد شما نظرتان را درباره او تغییر دهید؟ آیا فکر می‌کنید مردم می‌توانند روش‌های خود را تغییر دهند؟
• درباره فیلم‌های ورزشی صحبت کنیم. چه چیزی آنها را جذاب می‌کند؟ آیا تا به حال به نتیجه آنها شک کرده‌اید؟ چه نوع احساساتی را برمی‌انگیزند؟ این فیلم چگونه با دیگر فیلم‌های ورزشی که دیده‌اید مقایسه می‌شود؟
• چرا قابل توجه و با اهمیت است که اعضای تیم دوستان به صورت اصیل انتخاب شده اند و بازیگرانی با معلولیت در آن بازی می کنند؟ چرا نمایندگی مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم «قهرمانان» یک کمدی ورزشی ساخته بابی فارلی است که درباره مربی بسکتبال به نام مارکوس (وودی هارلسون) است که پس از دستگیری به دلیل رانندگی در حالت مستی، مجبور به مربیگری یک تیم بسکتبال از بزرگسالان با معلولیت‌های ذهنی و رشدی (از جمله سندروم داون و اوتیسم) می‌شود. بازیگران تیم به صورت واقعی انتخاب شده‌اند و اگرچه نقش آنها عمدتاً حمایت از داستانی است که شخصیت اصلی بدون معلولیت دارد، اما همه آنها به عنوان افراد منحصر به فرد معرفی شده و با احترام با آنها رفتار می‌شود. برخی از شوخی‌ها بر اساس عادات و رفتارهای شخصی آنها است، اما این شوخی‌ها به هزینه بازیگران نیست. در فیلم چند صحنه درگیری فیزیکی کوتاه وجود دارد، از جمله صحنه‌ای که مارکوس به دلیل اینکه تیم او را «ابله» خطاب کرده‌اند، به فردی سیلی می‌زند. شخصیت‌ها به صورت عاشقانه یکدیگر را می‌بوسند، به رختخواب می‌روند و سپس در حالی که در رختخواب پیچیده شده‌اند، بیدار می‌شوند. یکی از اعضای تیم نیز اغلب درباره زندگی جنسی خود صحبت می‌کند؛ او از داشتن رابطه سه‌نفره صحبت می‌کند و می‌گوید که دوست دخترش به «کار های کثیف» علاقه دارد. الفاظی مانند "f---ing"، "s--t"، "a--h--e"، "damn"، "hell" و "son of a bitch" در فیلم استفاده شده است، همچنین دو مورد استفاده از توهین نژادی برای کسانی که معلولیت رشدی دارند. مضامین فیلم شامل کار تیمی و پشتکار است و پیام‌های مثبتی درباره ارزش دوستی‌های حمایتی و روابط خانوادگی ارائه می‌کند.

این کمدی ورزشی می‌توانست بسیار اشتباه پیش برود، اما از تحقیر بازیگران معلول خود اجتناب می‌کند. "قهرمانان" بی‌رحم نیست و به دیگران توهین نمی‌کند: به هر یک از اعضای تیم دوستان زمان داده می‌شود تا شخصیت و فردیت خود را نشان دهند. با این حال، این به معنای آن نیست که نقش آنها فقط پشتیبانی از سفر یک شخصیت غیرمعلول نیست (چون هست) یا اینکه فیلم کاملاً قابل پیش‌بینی نیست (چون دقیقاً همان ضرب‌آهنگ یک درام ورزشی و سفر قهرمان را دنبال می‌کند). از همان اولین لحظه‌ای که مارکوس را می‌بینیم، می‌دانیم که مردی زمخت اما دوست‌داشتنی است که قرار است توسط تجربیاتش در طول فیلم از نظر احساسی نرم شود و کل فیلم با خنده و در آغوش کشیدن دیگران به پایان برسد.با وجود اینکه فیلم "قهرمانان" فاقد لحظات غافلگیرکننده است، اما جاذبه‌های خود را دارد که مهم‌ترین آن‌ها همبستگی میان اعضای تیم دوستان است که هر یک بر اساس نقاط قوت خود نقش‌آفرینی می‌کنند. جانی بیشترین زمان حضور در تصویر و همچنین قوس داستانی متمایز را دارد، چرا که شجاعت رهایی از خانواده بیش از حد محافظ خود را پیدا می‌کند. اما سایر اعضای تیم نیز داستان‌های فرعی مختص به خود را دارند، از جمله بِنی (با بازی جیمز دی کیت) که با رئیس سوءاستفاده‌گر خود مواجه می‌شود، و داریوس (با بازی جاشوا فلدر) که شروع به کنار آمدن با خشم خود نسبت به راننده‌ای که ناخواسته مسیر زندگی‌اش را تغییر داد، می‌کند. این لحظات تأثیرگذار زمانی خلاصه می‌شوند که مارکوس به تیم خود توضیح می‌دهد که برنده یا بازنده شدن در زمین بسکتبال اهمیتی ندارد، چرا که آن‌ها با مواجهه و غلبه بر قضاوت‌های ناآگاهانه کسانی که آن‌ها را نادیده گرفته‌اند، پیروز شده‌اند. خوب، این سخنرانی هم تا حدی قابل پیش‌بینی بود. اما حرف مارکوس همچنان درست است و فیلم "قهرمانان" لبخند را بر لبان بسیاری از بینندگان خواهد نشاند، به‌ویژه کسانی که مشکلی با فیلمی بدون غافلگیری اما سرشار از احساس ندارند.