ببرهای کاغذی

در فیلم ببرهای کاغذی، استاد هنرهای رزمی سیفو چنگ (روجر یوان) سه شاگرد جوان را آموزش می‌دهد که تا سال 1993، استعداد فوق‌العاده‌ای از خود نشان می‌دهند. اما سال‌ها بعد، دنی (آلان یوی) به یک فروشنده بیمه و پدر طلاق گرفته‌ای تبدیل شده که از فرزندانش غفلت می‌کند و روش "چرخش گونه دیگر" را تمرین می‌کند، هینگ (ران یوان) که از فرم افتاده، دچار آسیب زانوی پایدار از کار ساختمانی است، و جیم (مایکل شانون جنکینز) که بوکس را آموزش می‌دهد اما دیگر آموزش‌های خود را به یاد نمی‌آورد. وقتی استادشان به طور مرموزی می‌میرد، این سه نفر که از هم دور شده‌اند، دوباره متحد می‌شوند و تحت تأثیر دشمن قدیمی خود، کارتر (متیو پیج)، سعی می‌کنند قاتل احتمالی را پیدا کنند. دوستان قدیمی باید به سرعت مهارت‌های زنگ‌زده خود را تیز کنند تا با تکنیک مرگبار "انگشتان سمی" روبرو شوند: حرکتی که فقط استادشان از آن آگاه بود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «تایگرهای کاغذی» صحبت کنند. آیا در این فیلم، مبارزه ستایش می‌شود یا فقط در مواقع ضروری استفاده می‌گردد؟ تفاوت آن چیست؟
• در اینجا قلدرها چگونه به تصویر کشیده شده‌اند؟ با آنها و رفتارهایشان چگونه برخورد می‌شود یا چگونه حل و فصل می‌شوند؟
• آیا این فیلم شامل نمایش‌های متنوع و مثبت است؟ آیا کلیشه‌ای در آن مشاهده کردید؟
• چرا در این داستان کار با خانواده در تضاد است؟ چگونه این وضعیت حل می‌شود؟ آیا واقع‌گرایانه یا رضایت‌بخش به نظر می‌رسد؟ چطور؟
• آیا این فیلم به نظر می‌رسد که از افراد میانسال تمسخر می‌کند یا از آنها حمایت می‌کند؟ چطور؟ آیا باید افراد مسن‌تر بیشتر و مثبت‌تر نمایش داده شوند؟ تصویر بدن چگونه در این موضوع نقش دارد؟

والدین باید بدانند که فیلم ببرهای کاغذی، یک کمدی هنرهای رزمی در مورد سه شاگرد میانسال است که به دنبال انتقام از استاد/مربی به قتل رسیده خود هستند، با وجود اینکه اکنون مهارت‌هایشان کمی زنگ زده است. انتظار می‌رود صحنه‌های زیادی از مبارزه هنرهای رزمی با مشت زدن و لگد زدن، مرگ، زخم‌های خونین/کبودی و تهدیدها وجود داشته باشد. زبان فیلم شامل استفاده از کلمه لعنتی، و چندین بار استفاده از کلمات مزخرف، بی‌شعور، لعنتی و غیره، و همچنین توهین‌های نژادپرستانه (کلمه N) و توهین به ظاهر افراد است. چندین مرد بدون پیراهن نشان داده می‌شوند، یک مرد جوان با زنی جوان معاشقه می‌کند و او را "صید" می‌کند، و گفتگویی در مورد اینکه مصرف استروئید چگونه می‌تواند بر اندام تناسلی مردان تأثیر بگذارد وجود دارد. شخصیت‌های اصلی در یک بار با هم آبجو می‌نوشند. فیلم همیشه خنده‌دار یا موفق نیست، اما پیام‌های واضحی در مورد ارزش قائل شدن برای صداقت، وقت گذراندن با خانواده و ایستادن برای خود دارد، و آنقدر دوست‌داشتنی و برنده است که ارزش دیدن را دارد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این کمدی اکشن شاد و دوست‌داشتنی، با وجود اینکه تا حدی دست‌ساز به نظر می‌رسد، به مرز کلیشه‌های هنرهای رزمی و فیلم‌های «پیرمردی» نزدیک می‌شود اما با روحیه و جسارت خالص از آن‌ها دوری می‌کند. اولین فیلم بلند تران کوئوک باو به عنوان نویسنده و کارگردان، با کمی افت و خیز شروع می‌شود و با صحنه‌ای دست و پا شکسته از قتل سیفو آغاز می‌گردد که خیلی الهام‌بخش نیست. فلش‌بکی به سبک VHS که تمرین‌های سه‌گانه را نشان می‌دهد، سرگرم‌کننده است و سپس با بازی عالی اوی (کارآگاه حقیقی)، یوان (مولان) و جنکینز (جسور و زیبا) و شیمی قوی و متنوع آن‌ها، فیلم به اوج خود می‌رسد.فیلم سعی دارد چند پیام را در خود جای دهد، مثلاً اهمیت گذراندن وقت با خانواده به جای کار، حل نکردن مشکلات با خشونت و غیره، اما همچنین دارای تم‌های ظریف‌تر و تاریک‌تری در مورد تصاحب فرهنگی است. به طور خاص، کارتر نمونه بارزی از یک مرد سفیدپوست است که به طور آزادانه و بی‌شرمانه از فرهنگ چینی برای منافع خود وام می‌گیرد. در غیر این صورت، در حالی که شوخی‌های فیلم کمی قدیمی‌تر هستند، مانند اینکه هینگ در حین مبارزه کلاه گیس خود را از دست می‌دهد، اما بیشتر بی‌ضرر هستند. صحنه‌های مبارزه، با این حال، به طور مداوم شگفت‌انگیز هستند. هرگز نمی‌توان پیش‌بینی کرد که هر مبارزه‌ای چگونه پیش خواهد رفت. در نهایت، «پپر تایگرز» بیشتر یک ضربه محبت‌آمیز است تا یک ضربه ناک‌اوت، اما کار می‌کند.