تا دوباره دیدار

در UNTIL WE MEET AGAIN، لیزا (جینل پریش) نوازنده جوان که در تلاش است، قرار می‌دهد تا از خانه‌ای لوکس مراقبت کند. این موضوع خیلی خوب به نظر می‌رسد تا اینکه او شروع به شنیدن صدای پیانو و دیدن جابه‌جایی اشیا به صورت خودکار می‌کند. به زودی او متوجه می‌شود که تنها نیست، بلکه این خانه را با ادی (جکسون رت‌بون)، پیانیست کنسرت جذابی که دهه‌ها قبل به طرز تراژیکی مرده است، به اشتراک گذاشته است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زبان تند و تیز در فیلم «تا زمانی که دوباره همدیگر را ببینیم» صحبت کنند. آیا این زبان تند ضروری بود یا اغراق‌آمیز؟ چه تاثیری بر فیلم داشت؟
• درباره خشونت در این فیلم صحبت کنید. آیا این صحنه‌ها به روایت مؤثر داستان کمک کردند؟ آیا تکان‌دهنده یا هیجان‌انگیز بودند؟ چرا؟ آیا مواجهه با رسانه‌های خشونت‌آمیز، کودکان را نسبت به خشونت بی‌تفاوت می‌کند؟
• چگونه مصرف الکل، سیگار و مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ آیا عواقبی وجود داشت؟ چرا این موضوع مهم است؟
• درباره رابطه لیزا و ادی صحبت کنید. آیا می‌توانید به فیلم‌های دیگری فکر کنید که در آن شخصیت‌های اصلی که ظاهرا نامتناسب به نظر می‌رسند، با هم باشند؟ این موضوع را چگونه می‌توان مقایسه کرد؟
• موسیقی بخش بزرگی از فیلم را تشکیل می‌دهد. چگونه از آن به روش‌های مختلف برای ایجاد حال و هوای خاصی یا برانگیختن احساسات استفاده می‌شود؟

والدین باید بدانند که تا زمانی که دوباره همدیگر را ببینیم، یک فیلم عاشقانه است که بر رابطه بین یک زن جوان و یک روح متمرکز است و گاهی الفاظ زشت، مصرف ماری‌جوآنا و خشونت دارد. این فیلم رابطه لیزا (جینل پریش)، یک موسیقی‌دان جوان، و ادی (جکسون راتبون)، یک روح که در خانه‌ای که لیزا از آن مراقبت می‌کند ساکن است، را بررسی می‌کند. در یک صحنه رابطه جنسی تلویحاً نشان داده می‌شود و ادی از پشت برهنه دیده می‌شود. لحظاتی ترسناک وجود دارد، اما ترس‌های شدیدی وجود ندارد. لحظاتی از خشونت بدون خون‌ریزی شامل شلیک به یک شخصیت و سقوط دیگری از پله‌ها است. گاهی الفاظ زشت استفاده می‌شود، از جمله کلمات «س--ت» و «ا--هول» و همچنین برخی اصطلاحات توهین‌آمیز در مورد تبعیض جنسی و سلامت روان، مانند «فاحشه» و «دیوانه». شخصیت‌ها الکل می‌نوشند و ماری‌جوآنا می‌کشند، اما به نظر نمی‌رسد که شدیداً تحت تأثیر آن باشند. این فیلم یک داستان عاشقانه سبک و احمقانه با پیچشی است که ممکن است نوجوانان و بزرگسالان را سرگرم کند، اما کیفیت تولید فیلم پایین است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این ایده می‌توانست بسیار جالب باشد، اما در اولین فیلم بلند کارگردان پنسی دینگو از زمان اولین فیلمش در سال ۱۹۹۰، نیمه‌شب در کاباره، خیلی کم از این مفهوم استفاده شده است. تولید فیلم تا زمانی که دوباره همدیگر را ببینیم با اطمینان از هیچ‌یک از مسیرهای بالقوه‌ای که خود را نشان می‌دهند، پیروی نمی‌کند. می‌توانست در ابتدا بیشتر بر ترس‌ها تکیه کند، یا بر کمدی در طول فیلم، یا بر موضوعی تراژیک و ناکام برای عاشقان.ترکیبی از بازیگری خشک و تدوین شلخته باعث شده است که فیلم خشک و ناامیدکننده به نظر برسد. نتیجه یک رمان عاشقانه عجیب و غریب است که هرگز به اندازه کافی تلاش نمی‌کند تا واقعیت خود را تثبیت کند و حضورش را به طور کامل اعلام کند.