اردوگاه پدران

کمپ پدرها یک برنامه واقع‌نمای است که شش پدر جوان آینده را در حال دریافت واقعیت‌های پدر شدن نشان می‌دهد. این پدران بی‌مسئولیت و خودخواه در یک برنامه ۳۰ روزه که توسط روانشناس جف گاردِر اجرا می‌شود، به مادران بچه‌هایشان ملحق می‌شوند. در طول این برنامه، آن‌ها باید به‌طور داوطلبانه در تمرین‌هایی شرکت کنند که به آن‌ها در درک شرایط بارداری و همچنین مهارت‌ها و تعهد لازم برای بزرگ کردن یک بچه کمک می‌کند. جلسات گروهی و مشاوره زوج‌ها نیز بخشی از این تجربه است. در پایان برنامه، هر یک از مادران آینده باید تصمیم بگیرند که آیا پدر بچه‌شان واقعاً به آن‌ها و بچه‌شان متعهد است یا خیر، و تصمیم نهایی خود را در مورد اینکه آیا می‌خواهند بچه را به تنهایی بزرگ کنند یا خیر، بگیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پدر بودن صحبت کنند. این برنامه تلویزیونی چگونه پدر بودن «خوب» و «بد» را به تصویر می‌کشد؟ به نظر شما چه ویژگی‌هایی برای یک پدر خوب لازم است؟ چرا امروزه تعداد زیادی از پدران غایب در آمریکا وجود دارند؟ آیا فکر می‌کنید رسانه‌ها به این مشکل دامن می‌زنند؟ اگر چنین است، چگونه؟ آیا به نظرتان بحث در مورد این مسائل در یک برنامه واقعی تلویزیونی مفید و/یا مناسب است؟ چرا بله یا خیر؟
• خانواده‌ها چگونه می‌توانند به جوانان کمک کنند تا قبل از آمادگی کامل، والد نشوند؟ آیا صحبت با فرزندان در مورد رابطه جنسی قبل از ازدواج می‌تواند مفید باشد؟ و در مورد محدود کردن دسترسی فرزندان به برخی محتوای رسانه‌ای خاص چطور؟ فرزندان: چه موضوعات دیگری وجود دارد که می‌توانید با والدین خود در مورد آن صحبت کنید تا در آینده در مورد این موضوعات و مسائل مهم دیگر، تصمیم‌گیری بهتری داشته باشید؟

والدین باید بدانند که این مجموعه واقع‌نما، که مردان جوانی را در یک برنامه درمانی یک‌ماهه به تصویر می‌کشد، با هدف متقاعد کردن آن‌ها برای تبدیل شدن به پدران خوبی برای فرزندانشان، حاوی پیام‌های مثبتی در مورد پدر بودن است، اما همچنین شامل رفتارهای نامناسبی است که در سرگرمی‌های واقع‌نما رایج شده است. پدران و مادران آینده با هم بحث‌های تندی دارند و از الفاظ زشت استفاده می‌کنند (واژه‌هایی مثل «shit» و «fuck» سانسور شده‌اند). نوشیدن مشروبات الکلی (مشروبات تقطیری و آبجو) و سیگار کشیدن و مصرف ماری‌جوآنا قابل مشاهده است (ماری‌جوآنا در حداقل یک قسمت قابل مشاهده است). برخی از این مردان به نظر می‌رسد که با مشکلات اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند.

این مجموعه تلاش می‌کند تا با ترغیب مردان جوان به مسئولیت‌پذیری در قبال فرزندانشان، به موضوع تک‌سرپرستی بپردازد. در حالی که بر تعهدات مالی و عاطفی این نقش تأکید می‌کند، سعی دارد تا مزایای والدین خوب بودن را نیز برجسته کند. همچنین به بررسی برخی از دلایل عدم آمادگی و عدم تمایل پدران جوان برای به اشتراک گذاشتن مسئولیت پرورش فرزند می‌پردازد.این پیام‌ها پیام‌های خوبی هستند، اما اغلب در میان فریادها، دعوا، مشروب‌خواری، زن‌بارگی و دیگر فعالیت‌هایی که به بخشی استاندارد از سرگرمی‌های مبتنی بر واقعیت تبدیل شده‌اند، گم می‌شوند. این نمایش همچنین نتوانسته به این موضوع بپردازد که بسیاری از مادرانی که در اینجا به نمایش گذاشته شده‌اند، اغلب به نظر می‌رسد که با مشکلات جدی عزت نفس دست و پنجه نرم می‌کنند، و برای والد شدن آماده نیستند. در نهایت، آنچه این مجموعه واقعاً ارائه می‌دهد، تجربه‌ای کنجکاوانه است که ممکن است برای برخی جالب باشد، اما نتوانسته به هیچ‌گونه پاسخی واقعی به مشکلی که به معضلی بزرگ در جامعه آمریکا تبدیل شده است، بپردازد.