دوقلوهای خاموش

داستان واقعی دوقلوهای ساکت درباره جون و جنیفر گیبونز (با بازی لتیشیا رایت و تامارا لارنس) است، دوقلوهای همسان که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در ولز با قلدری در مدرسه مواجه می‌شوند و به تدریج منزوی می‌شوند. این دختران لهجه خاص خود را توسعه می‌دهند و داستان‌هایی را با هم می‌نویسند، اما با دنیای بیرون ارتباط برقرار نمی‌کنند. فیلم دوقلوها را در بزرگسالی، درگیر شدن در روابط و جرم، و تجربه جدایی تلخ از یکدیگر دنبال می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زندگی دوقلوها صحبت کنند. تا چه حد فکر می‌کنید فیلم «دوقلوهای خاموش» به واقعیت نزدیک است؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است در فیلم‌هایی که بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند، حقایق را کمی تغییر دهند؟
• چگونه دوقلوها از تخیلات خود استفاده می‌کنند؟ رسانه‌ها در ایده‌هایی که به ذهنشان می‌رسد، چه نقشی دارند؟
• دوقلوها چگونه همدردی بینندگان را برمی‌انگیزند؟

والدین باید بدانند که فیلم دوقلوهای خاموش، درام چالش‌برانگیزی است که بر اساس داستان واقعی دوقلوهای همسان جنیفر (با بازی تامارا لارنس) و جون گیبونز (با بازی لتیشیا رایت) ساخته شده است. این دوقلوها دنیای درونی خودشان را خلق کرده و با دیگران ارتباط برقرار نمی‌کردند. این فیلم که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در ولز اتفاق می‌افتد، شامل صحنه‌های خشونت، از جمله درگیری‌های فیزیکی شدید، تلاش برای خودکشی، قلدری، آتش‌افروزی و موارد دیگر است. صحنه‌های جدایی خواهران و بستری شدن آنها در بیمارستان ناراحت‌کننده است، همانطور که برخی از صحنه‌های انیمیشنی نیز ناراحت‌کننده هستند. همچنین در فیلم از الفاظ زشت (مثل فاک و کاک و غیره) استفاده شده است. در فیلم صحنه‌های جنسی و برهنگی جزئی (از کمر به بالا) وجود دارد. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و مواد مخدر مصرف می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

توئین‌های خاموش از انتخاب‌های داستان‌گویی منحصر به فردی برای روایت داستان دوقلوهای گیبونز استفاده می‌کند، که دنیای جداگانه‌ای را برای خود خلق کردند تا از دنیای بیرون فرار کنند. اما می‌توانست این داستان عجیب و جذاب را با ظرافت بیشتری روایت کند و این ناامیدکننده است. تمرکز فیلم بر دنیای خیالی دوقلوها و تخیلاتشان، که در نهایت به نوشتن رمان منجر شد، می‌توانست فیلمی عالی و احساسی خلق کند (به خصوص که دوقلوها به دلیل مهاجرت از باربادوس مورد آزار قرار می‌گرفتند). اما با وجود تمرکز فیلم بر زندگی درونی غنی دوقلوها، هیچگاه احساسات، انگیزه‌ها و اهداف فردی آنها به طور کامل کاوش نمی‌شود.در مجموع، موفقیت دوقلوهای خاموش، تا حدودی، کاملاً به دوش رایت و لارنس است، که به شخصیت‌ها عمقی فراتر از آنچه در فیلمنامه وجود دارد، می‌بخشند. در واقع، از نظر صرف نگارش، فیلم جون و جنیفر را به‌عنوان اشیاء ثابت و بلوک‌های ساختمانی برای ایده‌ها و تکنیک‌های فیلم‌های بسیار جالب‌تر، در نظر می‌گیرد. این ناعادلانه است در قبال داستان جذاب گیبونز. و در حالی که موقعیت‌های «رمانتیک» دوقلوها برای آن‌ها مهم است، به عنوان وسیله‌ای برای کسب تجربیات زندگی، سناریوها نه تنها احساس شکارچی و کثیف بودن می‌دهند، بلکه به‌طور عجیبی بر نگاه سفیدپوستان متمرکز هستند. شاید این برای اثبات یک نکته باشد: اینکه خانواده گیبونز از نظر نژادی و فرهنگی منزوی بود. پس شاید نکته این باشد که جنیفر و جون سعی داشتند از طریق رمانس پذیرفته شوند؟ شاید. اما آیا آن نقطه داستان ضروری بود؟ احتمالاً نه، به‌ویژه از آنجایی که بینندگان واقعاً هدف آن را نمی‌دانند. در پایان روز، دوقلوهای خاموش جالب است و از اجراهای شگفت‌انگیزی برخوردار است، اما داستان نازک و ضعیف، به دوقلوهای گیبونز بی‌احترامی می‌کند.