صندوق ناسزاگویی

در فیلم جارِ ناسزا، کری (آدلاید کلمنس) با همسر شاد و سرزنده‌اش سایمون (پاتریک جی آدامز) آشنا می‌شود. اما بعد با نوازنده‌ای به نام اوون (داگلاس اسمیت) ملاقات می‌کند و باید با این ایده کنار بیاید که زندگی‌اش می‌تواند دو عشق بزرگ داشته باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زبان تند و تیز در فیلم «ظرف ناسزاگویی» صحبت کنند. آیا این موضوع ضروری به نظر می‌رسید یا اغراق‌آمیز بود؟ چه تاثیری بر فیلم داشت؟
• فیلم چگونه به موضوع دشوار مرگ نزدیک شد؟ چگونه شخصیت‌های مختلف آن را تجربه می‌کنند؟ چگونه با کودکان درباره موضوعات دشوار صحبت کنیم؟
• فیلم رابطه جنسی را چگونه به تصویر کشید؟ آیا محبت‌آمیز بود؟ احترام‌آمیز؟ والدین، با نوجوانان خود در مورد ارزش‌های خود در مورد رابطه جنسی و روابط صحبت کنید.
• دربارهٔ مضامین صداقت، بخشش و همدلی صحبت کنید. این مضامین در کجا وجود داشتند و چگونه بر روایت داستان تأثیر گذاشتند؟
• ساختار روایی فیلم را بررسی کنید. چگونه افشای تدریجی رویدادها تا پایان به تجربه‌ی تماشای فیلم افزود؟

والدین باید بدانند که فیلم «ظرف ناسزا» یک درام عاشقانه است -- با عناصر کمدی و موسیقی -- که حاوی الفاظ زشت و صحنه‌های جنسی است. این فیلم اقتباسی از یک نمایش موزیکال با همین نام است و داستان معلم موسیقی به نام کری (ادلاید کلمنس) را روایت می‌کند که متوجه می‌شود شاید بیش از یک عشق واقعی در زندگی‌اش وجود داشته باشد. موضوعاتی مانند مرگ، از جمله مرگ والدین و شرکای زندگی، در فیلم مطرح می‌شوند. الفاظ زشت زیادی در فیلم به کار رفته است، از جمله «کلمه‌ای با معنی فرج» و «فحش با معنی آمیزش جنسی». در فیلم، فعالیت‌های جنسی با برهنگی جزئی به تصویر کشیده شده و به آمیزش جنسی و خودارضایی اشاره شده است. یکی از شخصیت‌ها تحت تأثیر الکل قرار دارد، اگرچه الکل به ندرت مصرف می‌شود. اما شخصیت‌ها در چند صحنه سیگار می‌کشند. فیلم در برخی قسمت‌ها لحنی شوخ‌طبعانه و بی‌احترام دارد. اما مسائل جدی‌تر، عنصری غم‌انگیز به فیلم اضافه می‌کنند که به همراه الفاظ زشت و فعالیت‌های جنسی، آن را برای کودکان و نوجوانان جوان نامناسب می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

اجرای قدرتمند و شیمی عالی این درام رمانتیک را محکم می‌کنند که سفر نه یک، بلکه دو رابطه را در کنار هم دنبال می‌کند. فیلمنامه جار سوگند به‌خوبی ساختاربندی شده است تا به‌تدریج رویدادهایی را که منجر به کنسرت موسیقی می‌شوند، فاش کند. این کنسرت توسط شخصیت مرکزی، کری، برای جشن تولد چهلم همسرش، سایمون، برگزار می‌شود و روایت را دربر می‌گیرد.حس آزاردهنده‌ای که فیلم از بدبختی القا می‌کند، به‌خوبی با لحنی شوخ‌طبعانه و چند قطعه موسیقی متناوب جبران شده است. مدت زمان نسبتاً طولانی فیلم و چند افت در روایت، در برخی قسمت‌ها کمی آن را پایین می‌آورد. اما حضور جذاب کاترین ترنر و رویکردی خلاقانه‌تر نسبت به داستانی کهنه، تماشای این فیلم را لذت‌بخش می‌کند.