میراث مشتری

جوپیترز لجسی یک داستان درباره دو نسل است. اندکی پس از سقوط بازار بورس در سال 1929، شلدون سامپسون (جاش دوهامل)، برادر بزرگترش والتر (بن دنیلز) و همسر آینده اش گریس (لسلی بیب) به طور مرموزی قدرتی دریافت می کنند که آنها را به اولین ابرقهرمانان جهان تبدیل می کند. تقریبا 100 سال بعد، شلدون و گریس می خواهند مشعل را به فرزندان جوان بالغ خود، براندون و کلویی (آندرو هورتون و النا کمپوریس) بسپارند، که ایده های خود را در مورد نحوه رفتار ابرقهرمانان دارند. آیا آنها می توانند بچه ها را متقاعد کنند تا به کد اخلاقی سخت گیرانه آنها بپیوندند، حتی در حالی که ابرشرورها و نیروهای نامرئی دیگر تهدید به نابودی زندگی در خود زمین می کنند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دنیای میراث مشتری صحبت کنند. چه چیزی در مورد آن و این قهرمانان منحصر به فرد است؟ آیا آنها شبیه ابرقهرمانان مشهور دیگر هستند؟
• در میان نسل‌های مختلف قهرمانان چه تضاد و تعارضی وجود دارد؟ این تضاد چگونه بر اقدامات قهرمانان در مجموعه تأثیر می‌گذارد؟ به نظر شما حق با کیست؟ چرا؟
• آیا فکر می‌کنید خشونت برای بیان موثر این داستان خاص ضروری است؟ چرا، یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که میراث مشتری یک درام ابرقهرمانی است که در دنیای خود اتفاق می‌افتد، خارج از دنیای مارول یا دی‌سی. این سریال شبیه به واچمن یا پسران است، به این معنی که برای بزرگسالان ساخته شده و از ابرقهرمانان به عنوان سکویی برای بررسی مسائل فلسفی و اجتماعی بزرگتر استفاده می‌کند. هر قسمت شامل صحنه‌های اکشن است که مبارزه بین ابرقهرمانان و ابرشرورها، انفجارها، خشونت اسلحه و گاهی مرگ را به تصویر می‌کشد. همچنین می‌توان انتظار صحنه‌های رابطه جنسی، فحاشی ("s--t"، "bitch"، "ass" و غیره) و زیرداستان‌هایی در مورد مصرف الکل و مواد مخدر سنگین را داشت. مضامین اصلی این سریال شامل مسئولیت‌های اخلاقی و فلسفی ابرقهرمانان در قبال جامعه است.

در ادامه مسیر سریال‌های واچمن و بویز، که دنیا و شخصیت‌های جدیدی را بر اساس آرکتایپ‌های مارول و دی‌سی خلق می‌کنند، این تازه‌وارد تلاش می‌کند - و شکست می‌خورد - تا گفتگویی فلسفی را برانگیزد. درست مثل کتاب‌های کمیک در دهه‌های ۸۰ و ۹۰، داستان‌های ابرقهرمانی در تلویزیون و فیلم، به‌طور فزاینده‌ای به کاوش در این موضوع می‌پردازند که ابرقهرمانان و محبوبیت آن‌ها چه معنایی برای فرهنگ آمریکایی دارند. سریال میراث ژوپیتر پرسش‌های عمیقی را مطرح می‌کند: آیا افرادی با قدرت‌های ویژه، مسئولیت بیشتری نسبت به جامعه دارند؟ آیا کشتن کسی از نظر اخلاقی درست است؟ چگونه اخلاق از نسلی به نسل دیگر تغییر می‌کند؟ متأسفانه، این سریال از مهارت لازم برای جذاب یا دراماتیک کردن این پرسش‌های بلندپروازانه برخوردار نیست. هیچ‌یک از شخصیت‌ها دوست‌داشتنی نیستند، دیالوگ‌ها به‌طور آشکار مضامین را به مخاطب تحمیل می‌کنند، اپیزودها هیچ قوس دراماتیکی ندارند، و صحنه‌های اکشن به‌طور تصادفی بین دهه ۱۹۳۰ و زمان حال جابجا می‌شوند. بنابراین به جای موفقیت به عنوان یک استعاره یا فراداستان، میراث ژوپیتر در نهایت احساس یک کپی‌برداری از آثار محبوب‌تر را به مخاطب القا می‌کند.