پیکسی‌ها

وقتی جو مکانیک (با بازی شان پاتریک اُرِیلی) زباله‌هایش را در یک دره می‌ریزد، بدون اینکه بداند به یک کلونی از پیکس‌ها حمله می‌کند و پسر پادشاه پیکس‌ها را به‌شدت مجروح می‌کند. پادشاه پیکس‌ها (با بازی کریستوفر پلامر) که قسم خورده تا ابد انسانی را که پسرش را مجروح کرده نفرین کند، پسر دیگرش، سام (با بازی جف گاستافسون) را می‌فرستد تا جو را که از ماجرا خبر ندارد، آزار دهد. درحالی‌که حملات بی‌وقفه ادامه دارند، جو به‌خاطر دست‌وپاچلفتی‌اش از کارش اخراج می‌شود و تلاش‌هایش برای جلب توجه میشل (با بازی الکسا وگا)، هنرمند وگان، مدام به هم می‌خورد. درحالی‌که جو سعی می‌کند دلیل تصادفات مکررش را پیدا کند، سام دچار بحران وجدان می‌شود: آیا باید به حرف پدرش گوش بدهد که از همه‌چیز مهم‌تر انتقام را ترویج می‌کند؟ یا باید به قلبش گوش بدهد که به او می‌گوید ببخشد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد جنگ صحبت کنند. آیا شروع جنگ در هر شرایطی درست است؟ در چه زمانی، اگر اصلاً چنین زمانی وجود داشته باشد، جنگ توجیه‌پذیر است؟
• سام سعی می‌کند استدلال کند که لعنت فرستادن به جو تنبیه درستی برای جرایم او نیست. آیا فکر می‌کنید جو باید به خاطر آسیب رساندن تصادفی به ویلیام مجازات می‌شد؟ تنبیه مناسب چه می‌توانست باشد؟
• فیلم چه پیامی دارد؟ آیا فکر می‌کنید منظور آن واضح است؟ چرا، یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که پیکسیز یک انیمیشن کانادایی است که بر اساس رمان گرافیکی و فیلم کوتاهی با همین نام ساخته شده است. اگرچه پیام کلی این است که جنگ و خشونت هرگز پاسخ نیستند، اما این پیام در زیر خشونت بی‌وقفه‌ای که پیکسی‌ها بر انسان‌ها روا می‌دارند گم می‌شود. دوستان نیز با یکدیگر بدرفتاری می‌کنند، به یکدیگر توهین می‌کنند و در مواقع ناراحتی یکدیگر را هل می‌دهند و می‌زنند. در فیلم برخی کنایه‌ها، دست گرفتن دست‌ها و بوسیدن وجود دارد و بدون شک گیاه‌خواران و طرفداران یوگا از تمسخر مکرر سبک زندگی‌شان آزرده خواهند شد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با اینکه این انیمیشن عجیب سعی در القای پیام مثبتی دارد، حملات بی‌امان به جو در پایان فیلم بر تماشاگر سنگینی می‌کند. بیشتر فیلم پیکسیز صرف نشان دادن جو می‌شود که به صورت او مشت می‌زنند، او را به بیمارستان می‌برند و او را تحقیر می‌کنند، همه به خاطر اشتباهی سهوی. این فیلم افسرده‌کننده است و خیلی زود حس طنز خود را از دست می‌دهد. با اینکه فیلم سعی در نشان دادن ضرب‌المثل «چشم در برابر چشم، جهان را کور می‌کند» دارد، سخت است که تا رسیدن به پیام پایانی به تماشای آن ادامه دهیم. و شخصیت‌های فرعی پیام ضد خشونت را با هل دادن و زدن هم به‌طور مداوم، حتی به شوخی، تضعیف می‌کنند. حتی وقتی شخصیت‌ها باید دوست‌داشتنی باشند، باز هم تا حدودی بی‌رحم و بی‌احساس به نظر می‌رسند. با اینکه جو به میشل علاقه‌مند می‌شود، مدام با شوخی و کنایه‌های بی‌مزه به گیاه‌خواری و سبک زندگی متفاوت او می‌خندد. حتی انیمیشن هم آزاردهنده است، با میشل که حلقه‌های زیر چشم قرمز رنگی دارد که ظاهری عجیب و بیمارگونه به او می‌دهد.در نهایت، دشوار است که بفهمیم این فیلم سعی دارد به چه کسانی جلب توجه کند. این فیلم از نظر پیچیدگی داستان شبیه فیلم‌های کودکان است، اما شوخی‌ها، کنایه‌ها و پیام‌های نهفته در آن ظاهراً برای مخاطبان بزرگسال طراحی شده‌اند، که باعث می‌شود برای هیچ‌کدام جذاب نباشد.