آیلیین

در ۲۴ سالگی، زندگی آیلین (با بازی توماسین مک‌کنزی) تفاوت چندانی با مرکز بازداشت نوجوانان که در آن کار می‌کند ندارد: روزمره، افسرده‌کننده و بی‌احترام. نارضایتی او با مراقبت از پدرش (با بازی شیا ویگهام) که الکلی است و از زمان فوت مادر آیلین، روز به روز خشن‌تر و بدبین‌تر شده، تشدید می‌شود. وقتی بلوند جذاب ربکا سنت جان (با بازی آن هاتاوی) به عنوان روانشناس کودکان به کادر مرکز اضافه می‌شود، با آیلین دوست می‌شود. زندگی آیلین در نهایت امیدوارانه به نظر می‌رسد—اگر بتواند از روش غیرمتعارف ربکا در حل یک پرونده قتل مرموز چشم‌پوشی کند.

• عناصر فیلم نوآر را می‌توان در خانواده‌ها مورد بحث قرار داد. آیا ایلین در آن ژانر قرار می‌گیرد؟ آیا ربکا یک زن فاتال است؟ چرا، یا چرا نه؟
• آیا عادت‌های الکلی و سیگاری ربکا، الهام‌بخش آیلین برای انجام این کارها می‌شود؟ چگونه گاهی اوقات در زندگی واقعی تحت تأثیر افراد مشهور و جذاب قرار می‌گیریم؟ آیا فکر می‌کنید این فیلم سیگار کشیدن و نوشیدن الکل را جذاب نشان داد؟
• ایلین از کنجکاوی خود پیروی می‌کند، که زنجیره‌ای از اتفاقات را آغاز می‌کند که زندگی‌ها را برای همیشه تغییر می‌دهد. چرا فکر می‌کنید فیلم‌ها اغلب کنجکاوی را به عنوان عاملی برای نتایج منفی به تصویر می‌کشند؟ چگونه کنجکاوی یک قدرت شخصیتی مثبت است؟
• خشونت در فیلم چه احساسی به شما داد؟ وقتی فهمیدید که تصور شما بوده، آیا احساس بهتری داشتید؟ در مورد توصیف اعمال خشونت‌آمیز چه فکر می‌کنید؟ آیا واقعاً باید خشونت را ببینید تا ناراحت یا ترسیده شوید؟
• رابطه بین ربکا و آیلین را بررسی کنید. آیا آنها قهرمان هستند یا ضدقهرمان؟ تاریخچه شخصیت‌های کوییر در سینما که به عنوان ضدقهرمان به تصویر کشیده شده‌اند، چیست و چرا این مسئله مشکل‌ساز است؟ چرا نمایش مثبت و متنوع اهمیت دارد؟

والدین باید بدانند که ایلین یک تریلر خشونت‌آمیز و آهسته‌سوز در مورد ایلین دانلوپ (توماسین مک‌کنزی)، یک درون‌گرای 24 ساله تنها در یک شهر کوچک ماساچوست است که امید به زندگی هیجان‌انگیزتری را از طریق یک همکار مسن و جذاب (آن هاتاوی) پیدا می‌کند. داستان شامل راز مبتنی بر واقعیت در مورد اینکه چرا نوجوانی در یک مرکز اصلاحی پدرش را به قتل رسانده است، می‌شود. درام سیاه‌گونه‌ای که این پرونده را احاطه کرده، وعده‌ی داستانی در مورد توانمندسازی زنان را می‌دهد، اما در واقع برعکس است: زنان اینجا ضعیف هستند و انتخاب‌های بدی می‌کنند. ایلین توسط پدرش (شیا ویگهام) که الکلی و بیوه است و رئیس سابق پلیس شهر بوده، مورد آزار کلامی قرار می‌گیرد. او مدام با توهین‌های بی‌رحمانه او را تحقیر می‌کند. ایلین به حرف‌های زشت او واکنش نشان نمی‌دهد، اما در خیال خود، به پایان دادن به درد عاطفی‌اش با خشونت فکر می‌کند. او همچنین در محل کارش درباره‌ی رابطه‌ی جنسی شهوانی و شدید با یک همکار خیال‌پردازی می‌کند و اغلب خودارضایی می‌کند. فیلمنامه شامل جزئیات کلامی گرافیکی و آزاردهنده‌ای در مورد سوءاستفاده‌ی جنسی از کودکان، تجاوز و زنای با محارم است. چندین مورد خشونت با اسلحه (با خون) و عکس‌های صحنه‌ی جرم از یک قربانی قتل وجود دارد. یک شخصیت الهام‌بخش سیگار می‌کشد و الکل می‌نوشد، که ایلین را نیز به دنبال کردن این عادت‌ها تشویق می‌کند. زبان تند شامل کلماتی مانند "دیوانه‌ی احمق"، "خر"، "لعنتی"، "خدایا" و موارد دیگر است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با وجود بازی‌های چشمگیر مک‌کنزی، هاتاوی، مارین ایرلند و سیوبهان فالون هوگان، شخصیت‌هایشان توسط تیم خلاق گمراه می‌شوند. نویسنده اتسا موشفگ رمان خودش را برای فیلم با همسر نویسنده‌اش لوک گوبل (کانوی) اقتباس کرد، اما بعضی داستان‌ها باید در حد یک کتاب باقی بمانند. چیزی که در یک کتاب ممکن است کار کند، جایی که خوانندگان می‌توانند از تخیل خود برای تجسم جزئیات ناراحت‌کننده‌تر یک داستان به روشی که بتوانند با آن کنار بیایند، استفاده کنند، لزوماً در یک اقتباس فیلم‌برداری‌شده موفق نیست، که بیننده را مجبور به پذیرش دیدگاه نویسنده و کارگردان می‌کند، خواه آماده آن باشند یا نه.ایلین به شکلی به تصویر کشیده شده است که حقیقت را در نحوه نمایش شخصیت‌های زن رها می‌کند، جزئیات را تغییر می‌دهد تا اعمال آنها حتی بیشتر زشت، شهوانی و بی‌مزه به نظر برسد. شاید هنوز در هیجان اولین فیلم تحسین‌شده‌اش، لیدی مکبث، ویلیام اولدروید احساس کرده است که توانایی روایت این داستان پیچیده درباره زنان را دارد، اما ایلین خلاف آن را ثابت می‌کند. او، مُشْفَغ و گوبل داستان زنی ۲۴ ساله بدبخت را که به شدت به دنبال دیده شدن است، به نسخه مردانه‌ای از آن تبدیل می‌کنند، و در نتیجه مشکلات روایت داستان زنان از نگاه مردانه را تقویت می‌نمایند.