هنک خوش‌شانس

در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز با هانک خوش‌شانس ملاقات می‌کنیم، هانک نام مستعار ویلیام هنری دِورُو (با بازی باب اودنکیرک) است. پدرش (با بازی تام باور) که از او دور افتاده، یک دانشمند مشهور است و سایه‌ای بلند بر زندگی هانک می‌اندازد. بازنشستگی پدرش، جایگاه متوسط هانک به عنوان استاد در یک کالج متوسط را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. هانک از شغل و ازدواجش با لیلی (با بازی میری اینو) مدیر ناراضی دبیرستان ناراضی است و با شخصیت بدخلق و مردم‌گریز خود، دائماً اوضاع را برای خودش و اطرافیانش بدتر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد طنز صحبت کنند. شخصیت‌های خوش‌شانس هنک افرادی هستند که اغلب رفتارهای ناخوشایندی دارند. چرا مردم می‌خواهند نمایشی در مورد آنها تماشا کنند؟ این نمایش در مورد هنک، خانواده و همکارانش و نحوه رفتار آنها چه پیامی می‌خواهد بدهد؟
• در سریال لاکی هنک چه تعاملاتی بین شخصیت‌ها وجود دارد؟ چه چیزی هر کدام از شخصیت‌ها را به حرکت وامی‌دارد؟ از یکدیگر چه می‌خواهند و برای به دست آوردن آن چطور عمل می‌کنند؟ از کدام شخصیت‌ها حمایت می‌کنید؟
• تجربه‌ی شما با بازی‌های قبلی باب ادنکیرک، که در دو سریال موفق بریکینگ بد و بهتره با ساول تماس بگیری در نقش یک شخصیت بازی کرده، چگونه بر دیدگاه شما نسبت به بازی او در این سریال تأثیر گذاشته است؟

والدین باید بدانند که لاکی هنک یک درام در مورد یک استاد دانشگاه تلخ‌اندیش است که زندگی‌اش تغییر می‌کند وقتی پدرش که از او دور شده، بازنشسته می‌شود و به شهر زادگاهش برمی‌گردد. حال و هوای کلی این درام کمدی سیاه است که ریشه در ضعف‌های انسانی واقع‌گرایانه دارد؛ شوخی‌ها موضوعاتی مانند مشکلات زناشویی، نارضایتی شغلی و رقابت بین همکاران را هدف قرار می‌دهند، اما پیام‌های مثبت شامل ارزش کار سخت و ارتباطات بین افراد است. بازیگران از نظر سن، نژاد، قومیت و توانایی‌های جسمی متنوع هستند؛ زنی که از صندلی چرخدار استفاده می‌کند، استاد محترم و مورد تحسین است، همانند چند نفر از افراد رنگین‌پوست و مردان و زنانی که در دهه ۴۰ تا ۶۰ زندگی خود هستند. استفاده از الفاظ زشت کم است اما شامل کلماتی مانند "ass"، "assh--e"، "damn" و "hell" می‌شود. خشونت نیز کم است و اغلب برای خنداندن تماشاگران است: یک همکار با دفترچه یادداشت به همکار دیگر ضربه می‌زند و صورتش را زخمی می‌کند. ما شخصیت‌هایی را می‌بینیم که تا حد مستی الکل می‌نوشند و دیگرانی که چیزی را وِیپ می‌کنند (نامشخص است که چه چیزی).

بعد از داستان‌سرایی سریع بهتره ساول، دنباله‌ی اودن‌کرک کمی خواب‌آور به نظر می‌رسه، اما هنوز شخصیت‌های جذاب و پیش‌زمینه‌ی خوبی داره. هَنک از مدرسه‌ی ضدقهرمانان «خرابکار تلخ» میاد: از شغلش به عنوان رئیس دپارتمان انگلیسی در کالج که بهش میگه «پایتخت میان‌مایگی» متنفره. در خانه، هَنک و همسرش انگار بیشتر از اینکه بخوان خوش بگذرونن، به دنبال گیر دادن به هم هستن. و با بازنشسته شدن پدرش که در محافل دانشگاهی مشهوره و برگشتن به همون شهر کوچیکی که هَنک در اونجا بزرگ شده و هنوز زندگی می‌کنه، به نظر می‌رسه که اوضاع از بد به بدتر داره میره.هنوز شخصیت‌های زنده و نویسندگی خوب چیزی را که می‌توانست یک تلاش ناخوشایند باشد، نجات می‌دهد، در این اقتباس از رمان 1997 ریچارد راسل، مرد راست. اودنکر عالی است -- اما همیشه عالی است -- حتی در تزریق شادی به هَنک. آسان است که درد را پشت ظاهر بدبینانه‌اش ببینید، و اگرچه هیچ‌کس نمی‌خواهد نمایشی را ببیند که هر قسمت آن با درس‌های آموخته‌شده، خنده و آغوش به پایان می‌رسد، لذت‌بخش است که او را گرم (اما نه خیلی زیاد) ببینید و به یاد بیاورید که چگونه از زندگی‌اش لذت ببرید، به جای اینکه آن را تحمل کنید، به‌خصوص هر زمان که در صدر کلاس یا در حال بحث با دیگر استادان در بخش خود باشد. نویسنده ارشد پل لیبراستاین (توبی از سریال اداره؛ همچنین یکی از نویسندگان اصلی آن سریال) هم در مورد کسالت و هم در مورد جرقه‌های همبستگی که در محل کار رخ می‌دهد، راه خود را می‌داند، و در دستان مطمئن او، هانک خوش‌شانس بهتر از ساول نیست، اما به هر حال ارزش وقت گذاشتن را دارد.