عمیق

در سال 2100، بشریت زمین آسیب‌دیده را ترک کرده است، اما گروهی از موجودات دریایی به زندگی در غاری در کف اقیانوس آلوده چنگ انداخته‌اند. کراکن منصف اما ترسناک (با صدای دوایت شولتز) با قوانین سختگیرانه‌اش گروه را حفظ می‌کند، اما نوه سرکشش دیپ (جاستین فلبینگر) چندان به انجام آنچه به او گفته می‌شود اهمیتی نمی‌دهد. وقتی دیپ از غار فرار می‌کند و بعدازظهری را با دوستانش سپری می‌کند - ماهی‌های عجیب و غریب اِوو (استیون هیوز) و میگوی عصبی آلیس (لیندسی آلنا) - دیپ به‌طور تصادفی حادثه‌ای را به وجود می‌آورد که باعث می‌شود پدربزرگش و همه کسانی که می‌شناسد و دوست دارد گرفتار و در خطر شوند. آیا دیپ می‌تواند نهنگ بزرگی را در شهر غرق‌شده نیویورک، در آن سوی اقیانوس، پیدا کند تا به آزادی گروهش کمک کند؟ با این همه خطراتی که در انتظار او و دوستانش است، این سفر برای این سه موجود دریایی کوچک دشوار خواهد بود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که چرا فیلم بر بازماندگان یک فاجعه زیست‌محیطی تمرکز دارد. آیا این دیدگاه برای یک فیلم کودکانه غیرمعمول است؟ آیا این رویکرد موثر است؟
• کدام قسمت‌های فیلم را ترسناک یافتید؟ چرا؟ کودکان خردسال تا چه حد می‌توانند با مسائل ترسناک کنار بیایند؟
• آیا در فیلم مورد نظر کلیشه‌ای مشاهده کردید؟ این موضوع چه پیامی را منتقل می‌کند؟
• چرا فکر می‌کنی برای دیپ سخت است که از قوانین پدربزرگش پیروی کند؟ آیا زندگی‌اش بهتر می‌شد اگر این کار را می‌کرد؟ این موضوع چه پیامی در مورد قوانین به ما می‌دهد؟
• فیلم‌هایی که در آن شخصیت‌ها به سفری حماسی می‌روند، رایج هستند. چه فیلم‌های دیگری با ماموریت‌های حماسی به ذهن‌تان می‌رسد؟ چگونه این فیلم‌ها شبیه یا متفاوت از فیلم عمیق هستند؟

والدین باید بدانند که دِیپ یک انیمیشن درباره‌ی یک هشت‌پای جوان به نام دیِپ است که بعد از یک فاجعه‌ی زیست‌محیطی تلاش می‌کند دوستانش را نجات دهد. برای فیلمی که ظاهراً برای کودکان کوچک ساخته شده، برخی از شوخی‌ها به‌طور شگفت‌انگیزی غیرمنتظره و بالغانه هستند و خشونت و صحنه‌های ترسناک زیادی در آن وجود دارد. فیلم با یک مونتاژ شروع می‌شود که در آن دنیا نابود می‌شود (بیننده طوفان و کوه‌های زباله را می‌بیند) و انسان‌ها اقیانوس آلوده را رها می‌کنند. بعداً، یک فوران گدازه که توسط یک موشک ایجاد شده، چند دسته ماهی جوان و جیغ‌کش را می‌سوزاند و همه‌ی کسانی که دیِپ می‌شناسد و دوست دارد را در خطر قرار می‌دهد. ماهی‌های ترسناکی به دیِپ و دوستانش حمله می‌کنند و تهدید به خوردن آن‌ها می‌کنند، در حالی که دندان‌های تیزشان نمایان است. همچنین شوخی‌های بی‌ادبی درباره‌ی باد شکم و باسن وجود دارد، و همچنین چند شخصیت که شوخی‌های دوپهلو درباره‌ی رابطه‌ی جنسی می‌کنند، مثل وقتی که یک خرچنگ نر به یک میگوی ماده می‌گوید از دیدن رفتنش متنفر است اما دوست دارد تماشا کند که چطور دور می‌شود. و برخی از شخصیت‌ها کلیشه‌ای هستند: مثلاً شخصیت‌های منفی با لهجه‌های اغراق‌شده صحبت می‌کنند. برای اینکه از فیلم‌های مشابه بیشتر باخبر شوید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این انیمیشن ناامیدکننده، که ظاهراً برای مخاطبان جوان ساخته شده، از نظر خشونت و صحنه‌های تکراری و بی‌مزه، نامناسب به نظر می‌رسد. اگرچه این انیمیشن کاملاً فاقد جذابیت نیست، اما پر از مشکلات است. صحنه‌ای جذاب در میانه فیلم وجود دارد که نشان‌دهنده پتانسیل فیلم است، اما متأسفانه این پتانسیل محقق نشده است: شخصیت اصلی و دوستانش به شهر زیر آب نیویورک می‌رسند و به گشت و گذار در فروشگاه اسباب‌بازی قدیمی FAO Schwarz می‌پردازند. در این صحنه، شخصیت اصلی با استفاده از قابلیت‌های خود، خود را در قالب چند قالب سفالی قرار می‌دهد و به شکل ستاره، اسب دریایی و نهنگ درمی‌آید. این صحنه لحظه‌ای شیرین است که بر اساس قابلیت‌های واقعی یک موجود دریایی ساخته شده است. متأسفانه بقیه فیلم پر از کلیشه‌ها و عناصر قابل پیش‌بینی است.مشکل اصلی این است که مشخص نیست مخاطب این انیمیشن چه کسانی هستند. گرافیک آن خیلی ابتدایی و مناسب پیش‌دبستانی‌هاست، چیزی شبیه در جستجوی نمو (اما نه به آن خوبی). اما خشونت و ترس آن برای بینندگان جوان/حساس خیلی زیاد است: بچه‌ماهی‌های ترسیده توسط جریان گدازه سرخ می‌شوند، ماهی‌هایی با دندان‌های غول‌پیکر بارها و بارها تهدید می‌کنند که شخصیت‌های اصلی را می‌خورند، و آنها در معرض خطر مرگ دائمی هستند. به اینها اضافه کنید برخی تصاویر افسرده‌کننده درباره پایان انسانیت، لطیفه‌های زننده، و کلیشه‌های نژادی را، و آنچه دارید فیلمی است که فقط یک آشفتگی گیج‌کننده است. بچه‌ها ممکن است آن را تحمل کنند، اما والدین از آن خوششان نخواهد آمد.