استاد

در فیلم "مستر"، جاسمین (زویی رنی) دانشجوی سیاه‌پوست ورودی جدید کالج آنکستر، مدرسه‌ای قدیمی و معتبر در شمال شرقی ایالات متحده است. وقتی به محوطه دانشگاهی که اکثریت قاطع دانشجویانش سفیدپوست هستند پا می‌گذارد، متوجه می‌شود که اتاق خوابگاهش منبع یکی از افسانه‌های مرموز مدرسه است. در همین حین، گیل بیشاپ (رگینا هال) شروع به کار در منصب جدید خود به عنوان مدیر بلویل هاوس، نظارت بر خوابگاه جاسمین، می‌کند و اولین زن سیاه‌پوستی است که در این سمت خدمت می‌کند. در حالی که جاسمین تلاش می‌کند تا در این محیط جدید جای پای خود را پیدا کند، گیل، فارغ‌التحصیل و استاد با سابقه مدرسه، ناامیدی خود را از نهادی که هنوز درگیر نژادپرستی است، به همکار سیاه‌پوست خود لیو که در حال درخواست تمدید قرارداد در مدرسه است، ابراز می‌کند. در حالی که جاسمین از دانشجویان دیگر درباره افسانه جادوگری که جان افراد مدرسه را گرفته است، همیشه در 3:33 صبح، می‌شنود، همچنین از اتفاقی که واقعا برای اولین دانش‌آموز سیاه‌پوستی که در دهه 1960 به آنکستر رفته بود، مطلع می‌شود. تلاش‌های جاسمین برای تطبیق دادن خود با محیط اطرافش به شکلی وحشتناک تغییر می‌کند، زمانی که اتاق خوابگاهش با گرافیتی‌های نژادپرستانه و نمادهای آن خراب می‌شود. در حالی که گیل سعی دارد به جاسمین کمک کند، باید با برخی حقایق شوکه‌کننده درباره کسانی که اطرافش هستند روبرو شود، در حالی که تلاش می‌کند واقعیت‌هایی را که مدت‌ها بود درباره همکارانش و آنکستر می‌دانست، بپذیرد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره نمایش و بحث نژادپرستی در فیلم «مستر» صحبت کنند. این فیلم چگونه نژادپرستی آشکار، همچنین تحقیر و ریزagresion را نشان می‌دهد؟ آیا تجربه کرده‌اید یا شاهد لحظاتی که در فیلم نشان داده شده یا چیزی مشابه بوده‌اید؟
• چگونه این فیلم از عناصر کلاسیک فیلم‌های ترسناک برای انتقال پیام‌ها در مورد نژادپرستی استفاده می‌کند؟ آیا این روش موثر است؟ چرا یا چرا نه؟
• چه مشکلات دیگری در این فیلم مطرح می‌شود؟

والدین باید بدانند که «مستر» یک فیلم درام-ترسناک محصول 2022 است که در آن دو زن سیاه‌پوست - یک دانشجوی جدید و یک مدیر - با داستان‌های ارواح و نژادپرستی نهادی روبرو می‌شوند. شخصیت‌ها خودکشی با حلق‌آویز کردن انجام می‌دهند. داستان‌های خودکشی در گذشته به افسانه‌های ارواح نسبت داده می‌شود که در یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین (و عمدتا سفیدپوست) دانشگاه‌ها در شمال شرقی ایالات متحده رواج دارد. علاوه برマイクロآگريشن‌های زیادی که شخصیت‌های اصلی با آن روبرو هستند، دانشجوی جدید به زودی قربانی جرایم نفرت‌انگیز می‌شود - وقتی به خانه برمی‌گردد، یک دار مجازات را بر دستگیره در خود می‌بیند و روی در کلمه "ترک کن" نوشته شده است، تصویر او بر روی در خراب شده است، صلیبی سوزان مقابل خوابگاه او برافروخته شده است. شخصیت اصلی بریدگی‌هایی بر روی بازوهای خود دارد. در سراسر فیلم از کلمات رکیک استفاده می‌شود، از جمله کلمات "ن" و "مادرف---ر" و "کسی" و "بی---" و "لعنت" و "عصبانی" و "جهنم". در مهمانی‌ها و در اتاق خوابگاه، دانشجویان کالج الکل می‌نوشند و ماری‌جوانا مصرف می‌کنند. در مهمانی‌ها، استادان و مدیران کالج شراب‌خواری می‌کنند. طولی نمی‌کشد که بینندگان متوجه می‌شوند که ترس‌های واقعی مربوط به افسانه‌های جادوگران یا حتی خانه‌های قدیمی که نیاز به دودکردن دارند (برخی از تصاویر نزدیک از کرم‌های کشف‌شده توسط یکی از شخصیت‌های اصلی)، بلکه ترس‌های مربوط به تاریخ طولانی و اشکال پنهان نژادپرستی هستند.

این استفاده‌ای مؤثر، هرچند نه کاملاً موفق، از کلیشه‌های فیلم‌های ترسناک است تا یک دانشگاه قدیمی در نیو انگلند را به نمادی از نژادپرستی نهادی در ایالات متحده تبدیل کند. طولی نمی‌کشد که متوجه شویم ترسناک‌ترین و ناراحت‌کننده‌ترین لحظات فیلم «مستر» ارتباطی به کرم‌های لاشه‌خوار در گوشه‌های تاریک یک خانه قدیمی یا افسانه‌های جادوگران آدم‌خوار ندارند. احتمالاً ترسناک‌ترین صحنه، مربوط به «جاسمین» است، یک دختر سیاه‌پوست تازه‌وارد به دانشگاهی که به زودی متوجه می‌شویم حدود ۹۹٪ دانشجویانش سفیدپوست هستند. او به یک مهمانی می‌رود، به‌طور ظریف وادار می‌شود با پسرルームیتش دوست شود، و سپس کمی بعد، گروهی از اعضای سفیدپوست انجمن برادری را می‌بیند که با صدای بلند کلمات نژادپرستانه یک آهنگ رپ را تکرار می‌کنند. واقع‌گرایانه بودن این صحنه باعث می‌شود که آن را به همان اندازه صحنه‌های ناراحت‌کننده فیلم‌های ترسناک تبدیل کند، با نژادپرستی و خودبرتربینی آشکار آن.مشکل اصلی فیلم «مستر» همین جاست. نمادپردازی‌های فریبنده جادوگری و کرم‌زده کارگر نیستند و نمی‌توان این فکر را از سر راند که اگر این نمادها در فیلم وجود نداشتند، نیازی نبود شخصیت رگینا هال در پایان فیلم همه چیز را برای بیننده توضیح دهد. ریاکاری و نادانی رفتارهای بد ناشی از امتیازهای ویژه، به‌ویژه در بسیاری از مؤسسات آموزش عالی، کافی است و هرگونه استفاده از «حرف قرمز» یا پوریتن‌هایی که هنوز در دهکده‌ای نزدیک کالج لباس پوریتن می‌پوشند، اضافی به نظر می‌رسد. این فیلم تا انتها، آن هم به زحمت، دوام می‌آورد، اما احساس می‌شود که فیلم تلاش می‌کند تا در داستان و موضوع، بیش از حد پوشش دهد و همین باعث می‌شود که برخی از این موضوعات که شایستهٔ پرداختی بسیار بیشتر هستند، به‌گونه‌ای دست‌وپاشکسته و ناشیانه روایت شوند.