مورد علاقه خدا

کلارک (با بازی بن فالکون) یک آدم معمولی با زندگی معمولی است، تا روزی که ابرها بالای خانه معمولی او کنار رفتند و قدرت‌های غیرمعمولی به او اعطا کردند. حالا خداوند مورد علاقه احمق در لحظات غیرمنتظره می‌درخشد و ناگهان همه چیز برای او درست می‌شود: چراغ‌ها سبز می‌شوند وقتی او در خیابان رانندگی می‌کند، مردم شروع به گوش دادن به حرف‌هایش می‌کنند و همکار جذابش آمیل (با بازی ملیسا مک‌کارتی) حتی با او قرار می‌گذارد. چه حیف که او ممکن است فقط زمان کوتاهی برای لذت بردن از همه چیز داشته باشد، با توجه به اینکه دنیا به زودی در یک نبرد آخرالزمانی بین شیطان (با بازی لسلی بیب) و خدا (با بازی ماگدا زوبانسکی) به پایان می‌رسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نمایش مصرف/سوء مصرف الکل و مواد مخدر در سریال مورد علاقه خدا صحبت کنند. آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟ فکر می‌کنید در زندگی واقعی چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا استفاده از موضوع اعتیاد/مصرف مواد برای طنز مناسب است؟
• کدام شخصیت‌های این فیلم کلیشه‌ای هستند؟ آیا این همیشه بد است؟ به چه صورت می‌تواند کلیشه‌های کمیک تاثیر مثبتی بر مخاطبان بگذارند؟
• در پایان جهان و نابودی زمین و مردمانش، چه چیزی باعث می‌شود که داستان‌های درام و کمدی به سمت کمدی تمایل پیدا کنند؟

والدین باید بدانند که محبوب خدا یک سریال کمدی درباره مردی است که بعد از ظهری توسط نیروی معنوی الهی مورد اصابت قرار می‌گیرد، و بعد از انتخاب شدن توسط خدا برای انتشار پیام‌های صلح و عشق قبل از نبرد آخرالزمانی بین خیر و شر. پیام‌های مذهبی معمولاً در این سریال کم‌رنگ هستند و بیشتر بر کمدی تمرکز دارد، و فضای سریال نه ترسناک است و نه دراماتیک؛ بلکه بیشتر شوخی‌ها بامزه و خنده‌دار هستند، هرچند در یک صحنه خدا می‌گوید که همه ادیان معتبر هستند. گفته می‌شود یکی از شخصیت‌ها الکل و مواد مخدر مصرف می‌کند و بسیاری از شوخی‌ها حول مواد مخدری که او مصرف می‌کند می‌چرخد، به‌خصوص در اوایل سریال. یکی دیگر از شخصیت‌ها هم سیگار می‌کشد. در سریال از کلمات زشتی مثل فاک و شیت و کلمات کم‌شدت‌تری مثل هلا و افینگ استفاده شده است. شخصیت‌هایی که از نظر ظاهری جذاب نیستند، یک رابطه عاشقانه شیرین را آغاز می‌کنند، و تنوع زیادی در سریال از نظر نوع بدن، سن، قومیت و میراث مذهبی وجود دارد.

این مجموعه به نظر می‌رسد که هدفی بین یک کمدی محیط کار و یک ماجراجویی فراطبیعی را دنبال می‌کند و لحظات جالبی دارد، اما با اینکه ما بازیگران را دوست داریم، هر ایده کمدی موفق نیست. در تیتراژ نوشته شده «نوشته بن فالکون»، اما آدم کنجکاو می‌شود که واقعا چه مقدار از این مجموعه نوشته شده، چون اغلب اوقات بیشتر شبیه یک سری بداهه‌پردازی است که دوربین بیش از حد روی آن مانده. ملیکا مک‌کارتی همیشه کمدی ناب است و در اینجا هم، مثل همیشه، وقتی اجازه بداهه‌پردازی دارد، بی‌نظیر است. او و فالکون (همسرش در زندگی واقعی) شیمی کمدی جالبی هم دارند، اما صحنه‌ها بیش از حد طولانی می‌شوند و شوخی‌ها تکرار می‌شوند تا جایی که کمی آزاردهنده می‌شوند: بارها به ما گفته می‌شود که آمیلِی ترکیبات عجیب و غریب دارو و الکل مصرف می‌کند، ایده‌ای که اگر اصلا خنده‌دار باشد، فقط کمی خنده‌دار است، اما انتظار می‌رود که ما با هر ترکیب جدید بخندیم. آدرال و مارگاریتا؟ تکیلا و تایلنول PM؟ آیا باید بخندیم که این زن پرشور ظاهرا مشکل سوءمصرف مواد دارد؟یکی آرزو می‌کند که فالکون و مک‌کارتی در اثری بهتر، با فیلمنامه‌ای قوی‌تر و شوخی‌های تندتر، بازی می‌کردند تا ما می‌توانستیم از شادی آشکار آنها در همکاری و استعدادشان لذت ببریم. در صحنه‌ای زیبا در قسمت اول سریال محبوب خدا، شخصیت کلارک فالکون از امیلی برای قرار ملاقات دعوت می‌کند. او کمی لکنت دارد، اما موفق می‌شود بگوید که امیلی را دوست‌داشتنی و شجاع می‌داند. اگرچه امیلی نقش شخصیتی احمق را بازی می‌کند که در این صحنه شلوار راه‌راه، پیراهن خال‌خالی و کراوات ابریشمی قدیمی مردانه‌ای به تن دارد، اما واکنش او به اظهارات کلارک بسیار صمیمی و واقعی است. امیدوارم این دو بازیگر در یک کمدی رمانتیک با فیلمنامه‌ای خوب بازی کنند تا ما بتوانیم از صمیمیت و شیمی بین آنها لذت ببریم، بدون اینکه از شوخی‌های بی‌مزه خجالت بکشیم.