چای با بانوان

«چای با بانوان» چهار تن از بانوان برجسته هنر انگلستان را گرد هم می‌آورد که دوستان صمیمی هم هستند و بیش از نیم قرن است که با هم کار و تفریح می‌کنند. این فیلم، مگی اسمیت، جودی دنچ، جوئن پلاورایت و آیلین اتکینز را در یک آخر هفته در حومه شهر دنبال می‌کند، جایی که به مرور تجربیات شخصی و حرفه‌ای خود می‌پردازند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چگونه فیلم "چای با بانوان" ارزش حفظ دوستی را در طول زمان نشان می‌دهد. افراد معمولاً در کجا با دوستان خود آشنا می‌شوند؟ داشتن دوستانی با پیشینه‌ها و سبک زندگی متفاوت و مشابه چه مزایایی می‌تواند داشته باشد؟»
• «چگونه می‌توان رقابت حرفه‌ای بر دوستی تأثیر بگذارد؟ چرا فکر می‌کنید این زنان اجازه ندادند رقابت، دوستی آنها را تحت تأثیر قرار دهد؟»
• «بازیگران زن در مورد شنیدن انتقادها از ظاهر فیزیکی خود در طول دوران حرفه‌ای‌شان صحبت می‌کنند. این انتقادها چگونه بر تصمیم‌گیری‌هایشان تأثیر گذاشت؟ چگونه با این شرایط کنار آمدند؟»
• «مگی اسمیت» می‌گوید: «هدف از دریافت عنوان افتخاری [بانوی شوالیه] قدردانی از کسانی است که شما را به این جایگاه رسانده‌اند، نه صرفاً برای خودتان.» منظور او از این سخن چیست؟ آیا این مثالی از قدردانی است؟

« والدین باید بدانند که چای با بانوان، مستندی است که در آن چهار بازیگر برجستهٔ انگلیسی، بانو مگی اسمیت، جودی دنچ، جوئن پلاورایت و آیلین اتکینز، به مرور خاطرات زندگی، دوستی و نقش‌آفزینی‌های خود می‌پردازند. آنها نکات جالبی را در مورد زندگی در تئاتر، از جمله فشار برای زیبا بودن، برخورد با همکاران مرد ترسناک و شایعاتی در مورد بازیگران دیگر به اشتراک می‌گذارند. همچنین در مورد سختی‌هایی که با پیری، کار با همسران و مسائل بزرگسالان به همراه دارد، بحث می‌کنند؛ مهم‌ترین نکته‌ای که از صحبت‌های این زنان به دست می‌آید، این است که زندگی همراه با پاداش‌ها و چالش‌ها است، اما دوستان هستند که زندگی را ارزشمند می‌کنند. بزرگسالانی که این چهار بازیگر را می‌شناسند و از آنها قدردانی می‌کنند، احتمالاً سرگرم خواهند شد، اما این نوع محتوا احتمالاً برای بینندگان جوان جذاب نخواهد بود. با این حال، به جز دو بار استفاده از کلمهٔ "لعنتی"، چیز زیادی وجود ندارد که والدین را نگران کند: میزان محدود نوشیدن، سیگار کشیدن، خشونت و صحنه‌های جذاب بیشتر در کلیپ‌های فیلم و/یا تصاویر آرشیوی خبری وجود دارد.»

این فیلم دقیقاً همان چیزی است که از عنوان آن برمی‌آید: گروهی از زنان مسن محترم که در حال گفتگوی روزمره در حین نوشیدن چای (و شامپاین) هستند. اگرچه گفتگوی روزمره آنها مانند بیشتر مردم نیست، اما ارائه آن جذابیت وعده داده شده در عنوان را ندارد. وقتی چهار نفر از بهترین بازیگران جهان که دوستان صمیمی هم هستند، برای گفتگو دور هم جمع می‌شوند، انتظار می‌رود که کارگردانی با مهارت راجر میشل، کارگردان فیلم ناتینگ هیل، بینش‌های عمیق و داستان‌های شگفت‌انگیز و ناگفته‌ای را از آنها بیرون بکشد. اما این اتفاق نمی‌افتد. این زنان در مورد خاطرات بازیگران کلاسیک، کارگردانان ناعادلانه و منتقدان سخت‌گیر می‌خندند، اما موضوعاتی که می‌توانست واقعاً افشاگرانه باشد، به سادگی از کنار آن عبور می‌کنند.«بخشی از این موضوع به فرمت انتخابی میشل بازمی‌گردد. هدف او در فیلم "چای با بانوان" قرار دادن بیننده به‌عنوان دوست پنجم و نشستن در کنار این بازیگران در میز و دیدن آنها به‌صورت طبیعی و بدون آرایش بود. اما در عمل، این به معنای دیدن لحظاتی است که نیاز به تنظیم سمعک است، جایی که گفتگو قطع می‌شود، یا جایی که یک نماد از دست عوامل تولید عصبانی می‌شود. این لحظات واقعی هستند و طرفداران سرسخت این بازیگران احتمالاً از آن استقبال می‌کنند، اما گاهی اوقات نمایش این لحظات "بین برداشت‌ها" بی‌احترامی به نظر می‌رسد. مزیت سناریوی "مگس روی دیوار" در این فیلم، شنیدن گفتگوهای صمیمی و آشنا میان دوستان قدیمی و مورد اعتماد است، اما نقطه ضعف آن این است که برای بسیاری، ممکن است خیلی درونی و خصوصی به نظر برسد: آنها فقط با نام کوچک از دوستانشان یاد می‌کنند، نقل قول‌هایی از دیالوگ‌های مختلف یک نمایش را می‌آورند، یا به موقعیت‌هایی اشاره می‌کنند که احتمالاً برای بیشتر مخاطبان ناآشنا است. طرفداران تئاتر بریتانیا و این بانوان بزرگ، هر لحظه را جذب می‌شوند، اما برای مخاطب عام، این چای خیلی بی‌مزه است.»