آخرین شیر

در مستند آخرین شیرها، فیلمسازان متأهل درک و بیورلی ژوبرت، عکاسان و محافظان حیات وحش با سابقه نشنال جئوگرافیک، دوربین خود را به سمت شیرهای دلتای اوکاوانگو در بوتسوانا می‌گیرند. اما به جای یک مستند حماسی و کلی در مورد شیرها، فیلم با روایت دراماتیک جرمی آیرونز آغاز می‌شود که توضیح می‌دهد اگرچه 50 سال پیش بیش از 450000 شیر وجود داشت، اما اکنون کمتر از 20000 شیر باقی مانده است. ژوبرت‌ها بر روی تنها یک خانواده از گربه‌های بزرگ تمرکز می‌کنند. در اوایل فیلم، شیر نر به شدت توسط یک گروه شیر زخمی می‌شود و شیر ماده مجبور به فرار با سه توله‌اش از قلمرو شیرهای آلفا می‌شود. این شیر ماده که به ماد دی تاو (مادر شیرها) معروف است، به جزیره دوبا فرار می‌کند، در این فرآیند یکی از توله‌هایش را از دست می‌دهد و برای بقا در مقابل حمله گله‌ای از بوفالوها و تهدید یک شیر ماده انتقام‌جو که قصد نابودی نسل او را دارد، تلاش می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره چرخه معروف زندگی صحبت کنند. چگونه آزمایش‌ها و از دست دادن‌های شیر ماده بر شما تأثیر گذاشت؟ آیا دیدن حیوانات، گاهی توله‌ها، که ناپدید یا کشته می‌شوند، خیلی ناراحت‌کننده بود؟
• آیا روایت، صحنه‌ها را بیش از حد دراماتیک جلوه داد؟ آیا درست است که فرض کنیم حیوانات وحشی، ویژگی‌ها و احساسات شبیه انسان دارند؟
• درباره فراخوان قدرتمند فیلم برای اقدام به نجات شیرهای آفریقا صحبت کنید. چرا این موضوع مهم است؟ آیا بعد از تماشای فیلم، روش کمک به این موضوع برای مردم واضح است؟

مستند طبیعت بصری جذابی که والدین باید از آن آگاه باشند، تلاش یک شیر ماده در بوتسوانا را برای حفظ جان توله‌هایش در قلمرویی خطرناک به تصویر می‌کشد. همانند بسیاری از فیلم‌های حیات وحش، صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای وجود دارد که در آن شیرها (یا طعمه‌هایشان) تعقیب، مورد حمله قرار گرفته و در برخی موارد کشته می‌شوند. دوربین‌ها هرگز به‌طور دقیق روی خون یا صحنه‌های دلخراش زوم نمی‌کنند، اما بینندگان قطعاً لاشه شکار شیر را می‌بینند که توسط کرکس‌ها خورده می‌شود. توله‌های بی‌دفاع زخمی، بلعیده، گم شده و در یک صحنه غم‌انگیز که ممکن است برای کودکان خردسال ناراحت‌کننده باشد، عمداً رها می‌شوند. اگرچه این یک مستند آموزشی است، اما صحنه‌های گاه‌وبیگاه خشونت‌آمیز مربوط به شیر ماده و توله‌هایش ممکن است برای دانش‌آموزان ابتدایی کوچک‌تر ناراحت‌کننده باشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

ژوبِرتها سبک زیبایی دارند و راحت می‌شود عاشق تصاویر شاعرانه‌شان از زندگی شیر ماده در دلتا شد. واضح است که آن‌ها موضوع خود را دوست دارند و مرداب‌ها را زنده می‌کنند. همیشه شگفت‌انگیز است وقتی یک مستند طبیعت می‌تواند به هیجان‌انگیز بودن یک تریلر داستانی برسد، اما چون داستان ما دی تائو با مسائل جهانی مادری، زندگی و مرگ سر و کار دارد، خیلی تعجب‌آور نیست که تماشاگران خودشان را در حال جویدن ناخن‌هایشان و حتی احتمالاً گریه کردن در بعضی صحنه‌های دل‌خراش ببینند. خیلی از صحنه‌ها آن‌قدر بی‌نقص هستند که به نظر می‌رسد صحنه‌سازی شده‌اند، اما البته با توجه به این‌که بازیگران حیوانات گوشت‌خوارند، نه بازیگران هالیوود و نه موجودات تولید شده توسط کامپیوتر، این کار غیرممکن است.برخی از مواردی که این فیلم را به یادماندنی می‌کند، تماشای آن را دشوار می‌سازد. این فیلم داستان معمول «آیا طبیعت زیبا و شگفت‌انگیز نیست» نیست. روایت ملودراماتیک آیرونز، جستجوی ما دی تائو برای بقا را به شکلی نامطلوب انسان‌انگارانه جلوه می‌دهد - نه، جرمی، ما هرگز غم و اندوه حیوانات را درک نخواهیم کرد، همان‌طور که هرگز نخواهیم فهمید چطور مادری می‌تواند نوزاد در حال مرگش را رها کند. و رنج ما دی تائو تسکین‌ناپذیر و بی‌پایان است، حتی اگر این سرنوشت وحشی باشد. در پایان، جرقه‌ای از امید حس می‌کنیم که باید کاری کنیم، هر کاری برای کمک به گربه‌های آفریقایی، حتی اگر ژوبرت‌ها دقیقاً توضیح ندهند که چطور می‌توانیم کمک کنیم - به جز ارسال پیامکی ۱۰ دلاری به یک خیریه. با این حال، مهم است بدانیم که اگر مداخله نکنیم، پادشاه جنگل ممکن است به زودی و برای همیشه از تخت سلطنتش برکنار شود.