پنگوئن

این مستند که توسط اد هلمز روایت می‌شود، داستان یک پنگوئن نر آدلی به نام "استیو" را روایت می‌کند که در اولین فصل تولید مثل خود، به جامعه بزرگسالان در قطب جنوب بی‌رحم می‌پیوندد. این فیلم مستند به کارگردانی آلاستیر فزرگیل و جف ویلسون، فیلمسازان حیات وحش برنده جایزه، استیو را دنبال می‌کند که به یک ساحل صخره‌ای در قطب جنوب سفر می‌کند، سعی می‌کند با ساختن لانه‌ای جفت احتمالی را جذب کند و در نهایت با آدلین، جفت خود ملاقات می‌کند. سپس تمرکز داستان به جفت پنگوئن‌ها تغییر می‌کند که با هم همکاری می‌کنند تا تخم‌های خود (و بعدا جوجه‌ها) را گرم نگه دارند، خوب تغذیه کنند و از شکارچیان مانند مرغان دریایی، نهنگ‌های قاتل و فک‌های خزدار دور نگه دارند. برای رسیدن به هدف والدین خود در چاق کردن جوجه‌های خود در زمان بازگشت به دریا، استیو و آدلین نوبتی مسافت طولانی را طی می‌کنند تا غذا برای بچه‌های خود تهیه کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خطر/خشونت در فیلم پنگوئن‌ها صحبت کنند. آیا این موضوع برای گروه سنی هدف مناسب است؟ به نظر شما چه میزان خشونت برای کودکان زیاد است؟
• در این مستند، چه چیزهایی درباره پنگوئن‌های آدلی یاد گرفتید؟ در مورد توانایی آنها به عنوان والدین چه فکر می‌کنید؟
• چگونه روایت داستان را کامل‌تر می‌کند؟ اگر روایتی در کار نبود، چه اتفاقی می‌افتاد؟ آیا مستندهای طبیعتی که روایت طنزآمیز دارند را ترجیح می‌دهید یا آنهایی که روایت جدی‌تر و واقع‌گرایانه‌تری دارند؟
• این فیلم چگونه استقامت را به تصویر می‌کشد؟ چرا این ویژگی شخصیتی مهم است؟
• پنگوئن‌ها چگونه نمونه‌ای از همکاری گروهی را نشان می‌دهند؟ وقتی بخشی از یک تیم هستید که خوب با هم کار می‌کنند، چه حسی دارید؟

پنگوئن‌ها، مستند دیزنینچر است که درباره اولین سال یک پنگوئن آدلی در فصل زاد و ولد در جنوبگان است. اد هلمز راوی این مستند است و کارگردانی آن را آلاستیر فزرگیل، مستندساز مشهور حیات وحش و جف ویلسون بر عهده داشته‌اند. این فیلم بر گونه‌ای متفاوت از پنگوئن‌ها نسبت به مستند «راهپیمایی پنگوئن‌ها» در سال ۲۰۰۵ تمرکز دارد (آنها از گونه امپراتور بودند)، اگرچه این پرندگان بزرگ‌تر نیز به صورت طنزآمیزی در این مستند حضور دارند. در این فیلم، صحنه‌های خشونت و خطر طبیعی کمی کمتر از مستندهای مشابه است، اما همچنان صحنه‌های کوتاهی از شکارچیان در حال دزدیدن و خوردن تخم‌ها و کشتن جوجه‌ها و حتی پنگوئن‌های بالغ وجود دارد. اما این صحنه‌ها به هیچ وجه خشن یا گرافیکی نیستند و هیچ یک از حیوانات اصلی آسیب جدی نمی‌بینند. مراسم جفت‌گیری نیز در فیلم نشان داده می‌شود و شوخی‌هایی درباره نیاز یک پنگوئن به پیدا کردن جفت وجود دارد. این مستند با روایت طنزآمیز و موسیقی متن مناسب، برای خانواده‌ها و کودکان کوچک‌تر جذاب است و در عین سرگرمی، اطلاعات زیادی درباره پنگوئن‌ها ارائه می‌کند و پیام‌های همکاری و تلاش را منتقل می‌کند.

این مستند با روایت جذاب و از نظر فنی برتری، مطمئنا کودکان را به وجد خواهد آورد. پنگوئن‌ها همچنین برای بینندگان در همه سنین یادآوری می‌کند که حیوانات قطب جنوب ممکن است دوست‌داشتنی باشند، اما آنها همچنین بازماندگان سختی هستند که شرایط دشوار و طاقت‌فرسا و طیف وسیعی از شکارچیان را پشت سر می‌گذارند تا وظیفه سالانه خود برای تولید مثل را انجام دهند. استیو یک شخصیت دوست‌داشتنی و معمولی است. او یک نر بالغ و خودشیفته نیست؛ حتی برخی از بهترین سنگ‌هایش را از او می‌دزدند وقتی که سعی می‌کند لانه‌ای جذاب برای جلب جفت خود بسازد. هلمز توضیح می‌دهد که این اولین سال حضور او در صحنه به عنوان یک بالغ است، بنابراین وقتی با شریک زندگی خود، آدلین آشنا می‌شود، اتفاق خوشایندی رخ می‌دهد و آنها سفر دشوار والدین شدن را آغاز می‌کنند. تصاویر شگفت‌انگیزی از استیو ثبت شده است، از زمانی که یکی از مجردها بود تا زمانی که جفت جدید و سپس پدر شد.بهترین مستندهای طبیعت، شاهکارهای شگفت‌انگیزی از فناوری و هنر هستند و این مستند نیز از این قاعده مستثنی نیست. ممکن است خالص‌گرایان از انسان‌انگاری پنگوئن‌ها ناراحت شوند، اما قطعاً رویکردی دوستانه برای کودکان است که فیلم را مانند یک کمدی خانوادگی با ریسک بالا ساختاربندی کنیم. در فیلم بیشتر از خشونت واقعی، خطر وجود دارد، علاوه بر چند اشاره آشکار به مراسم فصل جفت‌گیری (به‌ویژه مراسم فیل‌های دریایی چندزنه و ظاهراً بدبو) که احتمالاً برای کودکان کوچک قابل درک نیست. موسیقی متن پر است از ترانه‌های پاپ و راک قدیمی و خاطره‌انگیزی مانند "نمی‌توانم با این حس مبارزه کنم" اثر آرئو اسپید واگن، "کاری برای انجام دادن" اثر گروه موسیقی اوریج وایت بند و "دوباره اینجا هستم" اثر وایت اسنیک که اکشن فیلم را حتی بامزه‌تر می‌کند. هدف پنگوئن‌ها این نیست که از مستند «مسیر پنگوئن‌ها» پیشی بگیرند، بلکه ادای احترامی سبک و شیرین به پنگوئن‌های آدلی سخت و مهربان است.