من را به دیدن مادرتان ببرید.

آندریا روزن در برنامه واقع‌گرای جدیدش به نام «من را به مادرت ببر» می‌گوید: «من یک مادر تازه‌کار هستم و از آن دسته زنانی نیستم که بگویند همه‌چیز تحت کنترل است.» او در مقابل دوربین اعتراف می‌کند: «واقعاً نمی‌دانم دارم چه کار می‌کنم.» و با این اعتراف، او به جمع‌های مختلف مادران می‌پیوندد، هر هفته با یک گروه جدید، که با خرد جمعی خود به او در مورد تربیت یک فرزند موفق مشاوره می‌دهند. چه مادران ایتالیایی در برانکس باشند که به او توضیح می‌دهند چطور یک پسر مامانی تربیت کند، چه مادران اسکیت‌باز که به روزن توصیه می‌کنند بچه‌ها را آزاد بگذارد تا مثل پرنده‌های کوچک خودشان اشتباهاتشان را تجربه کنند، هر گروه از مادران نگاه منحصر به فردی به آنچه یک والد موفق را می‌سازد دارند و روزن مثل یک اسفنج در گفتگوهای صمیمی و خنده‌دار، همه‌ی این تجربیات را جذب می‌کند.

• والدین می‌توانند در مورد مخاطبان این برنامه صحبت کنند. به نظر شما این برنامه به دنبال جذب چه کسانی است؟ آیا می‌دانستید این برنامه به عنوان بخشی از مجموعه‌ای از برنامه‌ها به نام نیک‌موم پخش می‌شود؟ آیا این موضوع برایتان جالب است؟
• چگونه بیننده باید در مورد آندریا روزن احساس کند؟ آیا باید او را دوست داشته باشیم؟ از او بخندیم؟ با او همدردی کنیم؟ چه چیزی در نحوه ارائه او شما را به این نتیجه می‌رساند؟
• مادرانی که در برنامه «مرا پیش مادرت ببر» مصاحبه شده‌اند، همیشه سعی می‌کنند بهترین کارها را برای فرزندانشان انجام دهند. والدین شما چگونه سعی می‌کنند به شما کمک یا تشویقتان کنند؟

والدین باید بدانند که «بریم پیش مادرت» یک مجموعه واقع‌نما است که بخشی از برنامه‌های شبکه نیک جونیور برای مادران است، بنابراین واقعاً برای کودکان نیست و درحالی‌که محتوای آن نسبتاً ملایم است، کودکان احتمالاً علاقه‌ای به آن نشان نخواهند داد. بینندگان چند کلمه چهار حرفی سانسورشده خواهند شنید و بحث‌های ملایمی در مورد رابطه جنسی خواهند دید و مهمانانی را خواهند دید که در مهمانی‌ها از لیوان‌های سولو، مایعات قهوه‌ای رنگ مرموزی می‌نوشند. اگر کودکان و نوجوانان این مجموعه را تماشا کنند، ممکن است قدری کارهایی که مادران انجام می‌دهند را درک کنند.

آیا فیلم «بیا منو ببر پیش مادرت» واقعاً به نظر خسته‌کننده می‌رسد، مگر نه؟ یک مشت مادر که دور هم نشسته‌اند و گپ می‌زنند؟ آیا ما در زندگی روزمره‌مان به اندازه کافی با این موضوع مواجه نمی‌شویم؟ اما شخصیت‌ها هستند که این پیش‌فرض نسبتاً کسل‌کننده را آنقدر جذاب می‌کنند. روزن در پرسیدن سوالاتش بی‌باک است: آیا واقعاً گوشت پسرتان را برایش خرد می‌کنید؟ او با ناباوری از مادری که خود را مادر پسری «مامانی» در دهه بیست زندگی‌اش می‌داند و هنوز در خانه زندگی می‌کند، می‌پرسد. آیا گوشت دخترتان را هم خرد می‌کردید؟ روزن می‌پرسد و سپس در مقابل پاسخ «نه» با بی‌چارگی می‌خندد.رزن به وضوح از آشنا شدن با هر گروه پر جنب و جوش و متمایز از زنان لذت می‌برد و به نصایح حکیمانه‌ای مثل «بپز و بچه‌هات برای همیشه برمی‌گردند» یا «بگذار دیگران به تو کمک کنند» باز است. او همچنین آماده است تا نصایحی را که برایش کارساز نیست، رد کند، و نتیجه می‌گیرد که بزرگ کردن پسر مامانی به نظر «کار زیادی برای مادر است» و احتمالاً او باید نسخه‌ای «تغییر یافته» را به کار ببرد. اما او مطمئناً از نتایج لذت می‌برد. رزن از یک شوهر ایتالیایی جوان می‌پرسد: «آیا مادرت را بیشتر از همسرت دوست داری؟» او جواب می‌دهد: «البته!» رزن با حالت نیمه‌شوخی و نیمه‌جدی می‌گوید: «این موسیقی گوش‌های من است.» اگر این دوگانگی احساسات برای شما منطقی است، Take Me to Your Mother نیز همین‌طور خواهد بود.