پسران نیکل

در دهه ۱۹۶۰، داستان نیکل بویز، ال‌وود (با بازی اتان هاریس)، دانش‌آموز سیاه‌پوست بااستعداد و آگاه اجتماعی را دنبال می‌کند که به جرمی که مرتکب نشده به مدرسه اصلاحی سیاه‌پوستان، آکادمی نیکل، فرستاده می‌شود. با وجود اینکه ال‌وود امیدوار است که در نهایت با تلاش‌های مادربزرگش (با بازی آنجنو الیس-تیلور) آزاد شود، با هم‌کلاسی خود در آکادمی نیکل، ترنر (با بازی براندون ویلسون) که بسیار بدبین‌تر از اوست، دوستی می‌کند. علی‌رغم تفاوت‌های فلسفی‌شان، این دو پسر دوستی سریع و نزدیکی برقرار می‌کنند که به آن‌ها در تحمل سختی‌های زندگی در آکادمی کمک می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی مواجهه‌ی نیکل کریک با موضوع نژادپرستی صحبت کنند. چگونه این فیلم را در مقایسه با فیلم‌های دیگری که این موضوع پیچیده را بررسی می‌کنند، ارزیابی می‌کنید؟
• قبل از فرستادن الود به آکادمی نیکل، زندگی او به کجا ختم می‌شد؟ چرا او را به آنجا فرستادند؟
• چه چیزی الود و ترنر را به هم پیوند می‌دهد؟ چگونه در آکادمی نیکل دوام می‌آورند؟
• فیلم چه مضامینی را به تصویر می‌کشد؟

والدین باید بدانند که نیکل بویز یک درام بر اساس رمان هم‌نام کالسون وایت‌هد است که درباره دو پسر نوجوان، الوود (اتان هاریس) و ترنر (براندون ویلسون) است که در یک مدرسه اصلاحی برای پسران سیاه‌پوست در دهه ۱۹۶۰ فلوریدا دوستی می‌یابند. انتظار صحنه‌ها و تصاویر شدید خشونت نژادی (از جمله شلاق و مرگ‌های تلویحی) را داشته باشید، همچنین زبان تند (لعنتی، لعنتی، جهنم و غیره) و توهین‌های نژادی (میمون لعنتی، سیاه). شخصیت‌های بزرگسال سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند. این فیلم به‌طور حساسی شخصیت‌های سیاه‌پوست را به تصویر می‌کشد که در میان آشوب نژادی تاب‌آوری نشان می‌دهند و شخصیت اصلی الوود به اعتقادات خود در مورد درست و غلط وفادار می‌ماند. موضوعات دیگر شامل همدلی، دلسوزی و پشتکار است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

داستان دو پسربچه که از وحشت‌های نژادپرستانه یک مدرسه اصلاح‌طلبانه که بیشتر شبیه به بردگی امروزی عمل می‌کند جان سالم به در می‌برند، داستانی تاثیرگذار است. اما در حالی که تصمیم کارگردان رامل راس برای روایت داستان پسران نیکل - بر اساس رمانی از کالسون وایت‌هد - عمدتاً از طریق فیلمبرداری اول شخص شروع به کار می‌کند، به سرعت گیج‌کننده می‌شود. این سردرگمی با ترفندهای فیلمسازی اضافی مانند جلو بردن سریع یک صحنه، رفت و برگشت بین آینده و گذشته و تغییر (بدون هشدار) چشم کدام شخصیت، بدتر می‌شود. این تکنیک‌ها هم داستان و هم بازیگری قابل توجه بازیگران را تضعیف می‌کنند.فیلم به درستی انسانیت سیاهان را به شیوه ای حساس و همدلانه به تصویر می کشد. محیط اطراف نیز به عنوان شخصیت های خودشان عمل می کنند و به بینندگان سرنخ هایی از آینده الوود می دهند (مانند زمانی که بروشور انستیتو فنی که از معلمش دریافت کرده بود به دلیل آهنربای ضعیف از یخچال مادربزرگش سر می خورد). در نهایت، در حالی که برخی از بینندگان ممکن است تحت تاثیر سبک سینمایی غیرمعمول نیکل بویز قرار بگیرند (که شامل صحنه های طولانی و تفکر برانگیز سکوت و انتخاب برای رها کردن بخش زیادی از فیلم برای بینندگان تا زمانی که به آن برسند نیز می شود)، دیگران ممکن است از آن خوششان نیاید.