من درخشش تلویزیون را دیدم

در دهه ۱۹۹۰، اوون (با بازی ایان فورمن) دانش‌آموز خجالتی و بی‌اعتماد به نفس دوره راهنمایی، مجذوب آگهی یک برنامه تلویزیونی به نام «صورتی مبهم» می‌شود. در مدرسه، او دختری بزرگتر به نام مِدی (با بازی بریگت لاندی-پین) را می‌بیند که به تنهایی نشسته و راهنمای قسمت‌های آن برنامه را می‌خواند. اوون می‌خواهد آن برنامه را ببیند، اما زمان پخش آن بعد از ساعت خواب او در شب‌های شنبه است. اوون و مدی دوستی برقرار می‌کنند و در نهایت نقشه‌ای می‌کشند که در آن اوون وانمود می‌کند شب را در خانه یکی از دوستانش می‌ماند، اما در واقع در خانه مدی می‌خوابد، بیدار می‌ماند و از تماشای برنامه مسحور می‌شود. در آن برنامه، ایزابلا (با بازی هلنا هاوارد) و تارا (با بازی لندسی جردن) نوجوانانی هستند که توسط نوعی نیروی کیهانی به هم متصل شده‌اند و باید با شر «آقای غم» مبارزه کنند. زمان می‌گذرد و اوون (اکنون با بازی جاستیس اسمیت) آیین خود را ادامه می‌دهد. تا اینکه روزی مدی به‌طور ناگهانی ناپدید می‌شود و اوون را در وجودی رها می‌کند که مرز بین زندگی و تلویزیون به‌طور فزاینده‌ای مبهم می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «درخشش تلویزیون» صحبت کنند. این صحنه‌ها چه احساسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده؟ فیلم چه چیزی نشان داد یا نشان نداد تا این تاثیر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• برخی از مضامین این فیلم چیست؟ به نظر شما صورتی کدر چه چیزی را نشان می‌دهد؟
• فیلم چگونه به هویت جنسیتی و ناهمخوانی جنسیتی می‌پردازد؟
• فیلم ترسناک است؟ چرا بعضی‌ها از تماشای فیلم‌های ترسناک لذت می‌برند؟ چرا بعضی وقت‌ها مردم از ترس لذت می‌برند؟
• چگونه مصرف دخانیات و مواد مخدر در میان نوجوانان به تصویر کشیده می‌شود؟ آیا پیامدهایی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که من نور تلویزیون را دیدم، یک فیلم ترسناک تجربی از فیلمساز جین شونبرون است در مورد علاقه یک نوجوان به یک مجموعه تلویزیونی فانتزی دهه ۱۹۹۰. جاستیس اسمیت در نقش شخصیت اصلی اوون بازی می‌کند، که در بدو تولد به عنوان مرد تعیین جنسیت شده است اما ممکن است هنوز در حال کشف هویت جنسی خود باشد، و فیلم به طور کلی هویت و به طور خاص هویت کوئیر را بررسی می‌کند. هیولاهای غیرواقعی اما تهدیدآمیزی وجود دارند که قلب شخصیت‌ها را در می‌آورند، که نشان داده می‌شود بر روی بشقاب‌ها می‌تپند (بسیار مصنوعی به نظر می‌رسند). دیالوگ‌ها به سوءاستفاده والدین اشاره می‌کنند؛ یک شخصیت سر خود را داخل یک تلویزیون شکسته و جرقه‌دار می‌کند؛ یک شخصیت قفسه سینه خود را با یک برش‌زن جعبه باز می‌کند (خونی دیده نمی‌شود، فقط نویز تلویزیونی)؛ و مرگ، قلدری، فریاد درد و موارد دیگر وجود دارد. یک عمل رابطه جنسی دهانی عمدتاً پیشنهاد می‌شود (پشت یک زن به بینندگان است، هر چیزی را که گرافیکی باشد مسدود می‌کند). زبان گاه به گاه شامل استفاده از «s--t»، «a--hole»، «t-ts»، «crap»، «piss»، «oh my God» و «Jesus» (به عنوان تعجب) است. نوجوانان سیگار می‌کشند و دیالوگ‌هایی در مورد مصرف مواد مخدر نوجوانان وجود دارد. این فیلم بیشتر از اینکه ترسناک باشد، آزاردهنده است و برای هر سلیقه‌ای نیست، اما برای برخی از بینندگان، می‌تواند یک تجربه مهم باشد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم ترسناک تجربی، که بیشتر از ترسناک بودن، آزاردهنده است، هویت به‌طور کلی و هویت کوئیر به‌طور خاص را به شیوه‌ای هم لطیف و هم ناراحت‌کننده بررسی می‌کند. دنباله‌ای بر فیلم تحسین‌شده و غیردوجنسه جین شونبرون، "ما همه به نمایشگاه جهانی می‌رویم"، "من درخشش تلویزیون را دیدم" با نمایش تلویزیونی ساختگی خود، "صورتی مات" (نامی که به نظر می‌رسد برای القای سیالیت جنسیتی انتخاب شده است) آغاز می‌شود. اما مانند الهام‌بخش احتمالی خود، "بافی قاتل خون‌آشامان"، این نمایش داخل فیلم نیز حسی از آرامش، نوستالژی، فرار و موارد دیگر را القا می‌کند. این نمایش مانند پتویی است که هم محافظت می‌کند و هم می‌توان زیر آن پنهان شد، اما در عین حال راهی برای فرار از واقعیت است. در واقع، اوون دقیقاً نمی‌داند که کیست و نمی‌تواند خودش را نشان دهد. مِدی توضیح می‌دهد که به دخترها علاقه دارد، در حالی که اوون پاسخ می‌دهد: "فکر می‌کنم من سریال‌های تلویزیونی را دوست دارم." او با مادرش که عاشق اوست اما بیماری لاعلاجی دارد (دانیل ددوایلر) و پدرش که دور و عبوس است (فرد دراست) زندگی می‌کند، و پدرش غر می‌زند: "آیا این نمایش برای دخترها نیست؟"فیلم هرچه ناملموس‌تر می‌شود، مفهوم آن قابل درک‌تر می‌گردد. هرچه چیزها مبهم‌تر و نامرتبط‌تر می‌شوند، ما بهتر با مبارزه درونی اوون آشنا می‌شویم. شونبرن تصاویر تاثیرگذاری را به نمایش می‌گذارد، از جمله تصویری که در آن گروهی از کودکان با شادی زیر چتر نجات باد کرده‌ای بازی می‌کنند، در حالی که اوون جوان بلند می‌شود و در حالی که به رنگ‌های مختلف دست می‌زند، در اطراف محیط قدم می‌زند. یک دنباله نهایی در محل کار اوون در یک سالن بازی قرار دارد، که به طرز دلخراشی وحشیانه است و این ایده را به ذهن متبادر می‌کند که اوون زمان زیادی را در ترس از زندگی گذرانده است، به طوری که تقریباً وجودش را از دست داده است. تماشای این فیلم تلویزیونی احتمالاً کسانی را که انتظار یک شوکه‌کننده سنتی با توضیح منطقی را دارند، ناامید خواهد کرد، اما برای بسیاری از بینندگان، می‌تواند یک تجربه ماندگار سینمایی باشد.