دوست پنگوئن من

در فیلم دوست پنگوئن من، ماهیگیر برزیلی جوآو (ژان رنو) دهه‌ها بعد از مرگ غم‌انگیز پسرش (اخطار لو رفتن داستان) قادر به حرکت رو به جلو نیست. وقتی در اقیانوس یک پنگوئن زخمی را می‌بیند، آن را نجات می‌دهد و به سلامت بازمی‌گرداند، و سپس آن را به طبیعت بازمی‌گرداند. وقتی پنگوئن، که او آن را دِیندِیم نامیده، سال به سال به او بازمی‌گردد، شگفت‌زده می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه حیوانات می‌توانند به عنوان درمانگر و التیام‌بخش برای انسان‌ها عمل کنند. دایندیم چگونه به ژائو در پذیرفتن از دست دادن پسرش و ادامه زندگی در کتاب دوست پنگوئنم کمک می‌کند؟
• از برنامه دوست پنگوئن من چه چیزی در مورد پنگوئن‌ها یاد گرفتید؟ آیا احساس کردید با دیدن دنیا از نگاه دین‌دیم بینش بیشتری پیدا کردید؟
• چگونه شفقت و کنجکاوی در این داستان نشان داده می‌شوند و توسط کدام شخصیت‌ها؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیت هستند؟ آیا می‌توان گفت آدریانا صداقت دارد؟
• درباره تصمیم زیست‌شناس دریایی آدریانا برای بردن دایندیم به دانشگاه چه فکری می‌کنید؟ آیا فکر می‌کنید تصمیم او برای رها کردن دایندیم و سازگار کردن او با محیط جدیدش تصمیم مسئولانه‌ای بود؟ در هر دو موقعیت، شما چه کاری انجام می‌دادید؟
• کدام فیلم‌ها در مورد رابطه انسان و حیوان را بیشتر می‌پسندید؟ این فیلم در مقایسه با آن‌ها چطور است؟

والدین باید بدانند که فیلم دوست پنگوئن من، یک درام شیرین است که بر اساس داستان واقعی یک پنگوئن آمریکای جنوبی ساخته شده است که با یک مرد برزیلی تنها و داغدار (بازیگر فرانسوی ژان رنو) دوست می‌شود. به‌طور کلی، محتوای نامناسب در این فیلم بسیار کم است، هرچند (هشدار اسپویل) مرگ غم‌انگیز یک کودک در یک تصادف قایقرانی در اوایل فیلم ممکن است برای برخی از بینندگان ناراحت‌کننده باشد، و صحنه‌هایی از خطر وجود دارد که پنگوئن دایندیم را درگیر می‌کند، که گم می‌شود، زخمی می‌شود و بیهوش می‌افتد اما همیشه در نهایت سالم می‌ماند. این داستان تم‌های قوی همدردی و کنجکاوی دارد و بچه‌ها احتمالاً از ایده داشتن یک همدم دوست‌داشتنی و چاق‌و‌چله مجذوب می‌شوند. بچه‌ها همچنین می‌توانند یاد بگیرند که پنگوئن‌ها فقط در آب‌وهوای قطب جنوب زندگی نمی‌کنند و هر سال به همان لانه‌های تابستانی و زمستانی مهاجرت می‌کنند. و چیزی که برای همه، از جمله زیست‌شناسان دریایی که در فیلم عادت‌های پنگوئن را ردیابی می‌کنند، آشکار می‌شود، این است که یک پنگوئن می‌تواند با یک انسان با چنین تعهدی پیوند برقرار کند. برای مطلع ماندن از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

داستان واقعی و تاثیرگذار دوستی غیرمعمول میان یک مرد و پنگوئن، به رویاهای داشتن حیوان وحشی به عنوان همراه بال و پر می‌دهد. اگرچه این فیلم از نظر ریتم کندتر است و شوخی‌های کمتری نسبت به فیلم‌هایی مثل پنگوئن‌های آقای پاپر یا پنگوئن‌های ماداگاسکار دارد، اما همچنان از فیلم پنگوئن‌ها سریع‌تر پیش می‌رود. اما—مثل خود پنگوئن‌های ماژلان—هرگز به طور کامل پرواز نمی‌کند. داستان در واقعیت ریشه دارد، اما گاهی اوقات تماشای آن مثل نشستن در باغ وحش و نگاه کردن به قفسی است که حیوانی در آن خوابیده. چیزی برای دیدن وجود دارد، اما به هیجان‌انگیزی چیزی که انتظار داشتید نیست.بچه‌ها واقعاً از فیلم‌هایی که در آن بچه‌های دیگر را در حال تعامل با حیوانات می‌بینند لذت می‌برند (به فیلم Dolphin Tale فکر کنید)، و دوست خانوادگی ۷ ساله ژائو، لوسیا (دودا گالوان) در اینجا آن نقش را ایفا می‌کند، اما زمان نمایش او برای اینکه یک جایگزین واقعی برای بچه‌ها باشد کافی نیست. برای جبران این موضوع، دیوید شورمن کارگردان، از یک روش متفاوت استفاده می‌کند: او به بینندگان دید از بالا می‌دهد و آنچه دِیندیم می‌بیند را به ما نشان می‌دهد. این کار به انتقال احساسات دِیندیم، مانند حیرت و رضایت، کمک می‌کند که باعث می‌شود بچه‌ها کمتر به این فکر کنند که داشتن پنگوئن به عنوان حیوان خانگی چگونه است و بیشتر به این فکر کنند که بودن به عنوان یک پنگوئن چگونه است. به بینندگان به طور مکرر یادآوری می‌شود که دِیندیم می‌آید و می‌رود، همانطور که خودش می‌خواهد، و این موضوع موضع فیلم را تقویت می‌کند که حیوانات وحشی نباید به هر دلیلی، حتی برای تحقیقات، در اسارت نگه داشته شوند. بچه‌هایی که به طور قوی فیلم‌های انیمیشن را ترجیح می‌دهند ممکن است بی‌قرار شوند، اما حتی اگر گاهی اوقات کمی کسل شوند، این درام شیرین در نهایت یک محرک برای تخیل آن‌ها خواهد بود.