اورایون و تاریکی

اوریون پسر یازده ساله‌ای است که از همه‌چیز می‌ترسد. او ذهنی منفی‌نگر دارد که باعث می‌شود از کاه کوه بسازد و همیشه بازنده باشد. بزرگ‌ترین ترس اوریون، ترس از تاریکی است! تا اینکه با شخصیتی به اسم «تاریکی» آشنا می‌شود. او به شکل یک غول مهربان و بامزه ظاهر می‌شود و به اوریون کمک می‌کند تا زیبایی‌های شب را ببیند و با تاریکی اُنس بگیرد. اوریون کم‌کم متوجه می‌شود همه‌ی زیبایی زندگی به تضادهایی است که با خود دارد. تاریکی در کنار روشنایی، سکوت در کنار صدا، رویا در کنار کابوس ! او در نهایت با تاریکی و همه‌ی موجودات شب دوست می‌شود.

• آیا تو هم مانند اوریون ترس‌هایی داری که درباره‌ی آن نتوانی صحبت کنی؟ آیا دوست داری ترس‌هایت را نقاشی کنی؟ به نظر تو هرکدام از ترس‌هایت را به چه چیز می‌توانیم تشبیه کنیم؟ به نظر تو کسی وجود دارد که از هیچ‌چیز نترسد؟ رفتن تاریکی چه آسیبی به همراه داشت؟ چرا لازم است تاریکی در کنار نور وجود داشته باشد؟ خلاصه: به نظرت راهی که اوریون برای غلبه بر ترس‌هایش انتخاب کرد، راه خوبی بود؟ آیا حاضری آن را امتحان بکنی؟

انیمیشن اوریون و تاریکی درباره‌ی پسر یازده‌ساله‌ای است که اضطراب شدیدی دارد و مدام می‌ترسد که اتفاق بدی برایش بیفتد. برای مثال او می‌ترسد سر کلاس پاسخ درست را بگوید، چون نگران است که اشتباه باشد و دیگران او را مسخره کنند. یا از اینکه سرویس بهداشتی مدرسه خراب شود و آب همه جا را بگیرد، می‌ترسد و بسیاری از موارد دیگر. بزرگ‌ترین ترس او از تاریکی است. زمانی که با موجودی به نام تاریکی آشنا می‌شود می‌فهمد دلیلی ندارد از همه‌چیز بترسد. چند نکته در این انیمیشن وجود دارد که باید به آن اشاره کنیم: همه‌ی کودکان ممکن است از چیزهای مختلفی بترسند. این انیمیشن کمک می‌کند تا بتوانند ترس‌های خود را به چیزهای بامزه تبدیل کنند و با آن دوست شوند. خانواده نقش پررنگ و موثری در این انیمیشن دارد. ارتباط خوب و صمیمانه‌ی پدر و فرزند می‌تواند الگوی خوبی برای فرزندان و والدین باشد.  این اثر پیچیدگی‌های زمانی دارد. افراد در زمان سفر می‌کنند و با یکدیگر ملاقات دارند. ممکن است این پیچیدگی‌ها باعث شود کودکانی که در سنین پایین قرار دارند درک صحیحی از آن نداشته باشند. خلاصه: پیچیدگی‌های این انیمیشن و سرگردانی در زمان، ممکن است تماشای آن را برای کودکان غیر قابل فهم کند.

جادوی بصری و روایی این فیلم به متعادل کردن تفسیری غم‌انگیز از نسلی از کودکان مضطرب کمک می‌کند که اگر «اوریون» نشانه‌ای باشد، باید به آنها آموخت چگونه زندگی کنند. این فیلم که توسط چارلی کافمن نوشته شده و بر اساس کتابی از اما یارلت است، مخاطب هدف خود را در همان خطوط ابتدایی فیلم مشخص می‌کند، جایی که قهرمان هرکسی فیلم که یک کودک ۱۱ ساله است، می‌گوید: «من یک بچه‌ام، مثل خود تو.» دنیای پراضطراب اوریون به سرعت آشکار می‌شود، زیرا ترس‌های او به صورت سرگرم‌کننده‌ای در نقاشی‌های کودکانه‌ای تصویر می‌شوند که از صفحات دفتر نقاشی‌اش بیرون می‌پرند. این خط‌خطی‌ها بعداً با چشم‌اندازهای رویایی انیمیشنی تکمیل می‌شوند که در آن موجودات شبیه‌روح در حال رقابت، نور و تاریکی را در سراسر جهان، بر فراز مناظر متنوع، روستاها و شهرها گسترش می‌دهند.این فیلم شامل روایت فیلمساز آلمانی ورنر هرتسوک و شیفتگی روایی و خم شدن زمان به سبک کافمن است، جایی که اکشن برای جهش به جلو به اوریون چسبانده می‌شود تا داستانی که ما می‌بینیم را برای دخترش بسازد و از آنجا به عقب و جلو برود. یک شخصیت مسافر زمان با سلاح‌های شکار هیولا کاملاً نامربوط به نظر می‌رسد، تا زمانی که فاش شود که این فقط تخیل شخص دیگری است که آن سناریو را خلق کرده است. این یک ترفند روایی هوشمندانه است که به طور شگفت‌آوری نباید مخاطبان جوان را در طول مسیر از دست بدهد. همان‌طور که دختر اوریون، هیپاتیا، شکایت می‌کند، بزرگسالان داستان‌های ساده را دوست دارند. این فیلم ممکن است پیام‌های نسبتاً مستقیمی داشته باشد، اما دقیقاً یک داستان ساده نیست. و این آن را بهتر می‌کند.