انجمن سیاه پوستان جادویی آمریکا

انجمن آمریکایی سیاهان جادویی داستان آرن (جاستیس اسمیت) را دنبال می‌کند، که توسط راجر (دیوید آلن گری) به عضویت گروهی از سیاهپوستان درمی‌آید که برای حفظ امنیت جامعه سیاهان تلاش می‌کنند. آرن در ماموریت اول خود به یک شرکت طراحی می‌رود تا به جیسون (درو تارور) کمک کند، اما در آنجا عاشق لیزی (آن-لی بوگان)، همکار جیسون، می‌شود. آرن باید تصمیم بگیرد که آیا به دنبال اهداف عاطفی خود برود و جامعه را به خطر بیندازد، یا آرزوهای شخصی خود را فراموش کند و به عنوان یک سیاه جادوگر به کارش ادامه دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه انجمن آمریکایی نگروی جادویی به روابط نژادی و تجربیات در ایالات متحده می‌پردازد. فیلم چگونه تلاش می‌کند تا تجربه‌ی سیاه‌پوستان در آمریکا را به تصویر بکشد؟ یک «نگروی جادویی» در فیلم چه نقشی دارد؟
• آیا با ریشه‌ی عبارت «Negro جادویی» آشنا هستید؟ اگر با این کلیشه آشنا هستید، چه فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی را می‌شناسید که از آن استفاده کرده‌اند؟ چرا این موضوع مسئله‌ساز است؟
• آرن چرا از ارتباط با افراد سفیدپوست می‌ترسد؟ چطور ترس و خشم خود را برطرف می‌کند؟
• لیزی و آرن در مورد تجربیات نژادی مشترک خود چگونه ارتباط برقرار می‌کنند؟ آرن در آینده چگونه بر جامعه تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که جامعه آمریکایی سیاهان جادویی یک فانتزی طنز در مورد یک مرد سیاه‌پوست دورگه (جاستیس اسمیت) است که به یک جامعه سایه‌ای استخدام می‌شود که هدف آن محافظت از سیاهان با کمک به سفیدپوستان است. شخصیت‌ها یکدیگر را می‌بوسند، الکل می‌نوشند، فحش می‌دهند (یک بار کلمه فحش، و کلمات مشابه)، و از عباراتی مثل «خدای من» استفاده می‌کنند. همچنین بحث‌هایی در مورد خشونت نژادی علیه سیاهان وجود دارد. در حالی که هدف فیلم بیان دیدگاه‌هایی در مورد نژاد و تجربه سیاهان آمریکایی در ایالات متحده است، اما در نهایت روش انتقال این پیام‌ها بسیار پیچیده است و تاثیر مورد نظر را ندارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم می‌خواهد چیزهای زیادی بگوید، اما با وجود تلاش سختش، هیچ نکته‌ای را به‌طور مشخصی بیان نمی‌کند که بتواند در ذهن بماند. علی‌رغم بازی‌های قوی اسمیت، گری، بوگان و تارور—و همچنین بازی‌های محکم بازیگران سیاه‌پوست بزرگی مثل ایشا هایندز و نیکول بایِر—متأسفانه «جامعه آمریکایی نگروی جادویی» بسیار پیچیده است تا بتواند پیام‌هایش را به‌طور واقعی معنادار کند. آرن در انتهای فیلم سخنرانی قدرتمندی دارد، اما این سخنرانی همچنین یکی از ضعف‌های فیلم را برجسته می‌کند: بحث‌های نژادی دست‌وپا‌چلفتی. فیلم چیزهای زیادی را می‌خواهد به‌طور همزمان بگوید—مثلاً برجسته کردن تجربه نژادی دورگه در ایالات متحده بدون اینکه واقعاً اظهارنظر مشخصی در مورد این موضوع بکند. کوبی لبیی، نویسنده و کارگردان، خودش دورگه است، اما واقعاً مشخص نمی‌کند که چرا بحث «نگروی جادویی» لایه‌هایی را به تجربه یک آمریکایی سیاه‌پوست دورگه اضافه می‌کند.این فیلم، مفهوم کلیشه‌ای «سیاه‌پوست جادویی» را به‌طور اساسی اشتباه ارائه می‌کند. این یک کلیشه رسانه‌ای است که فیلمسازان به‌طور تاریخی به آن متکی بوده‌اند تا مخاطبان سفیدپوست (و روسای استودیو) در مورد نقش تاریخی خود در حفظ سفیدپوستی به‌عنوان یک ساختار اجتماعی احساس راحتی بیشتری داشته باشند. ساخت فیلمی که این مفهوم را بررسی کند، ایده خوبی است. اما در عوض، این فیلم تلاش می‌کند استدلال کند که نقش «سیاه‌پوست جادویی» نقشی است که سیاه‌پوستان در زندگی واقعی ایفا کرده‌اند، که دقیق نیست. در این روند، به‌طور ملایم به تمسخر شخصیت‌های تاریخی مانند کریسپوس آتکس و ننسی گرین، مدل معروف به عمه جمیمای روی بسته‌بندی‌های پنکیک، می‌پردازد. این کار بی‌ادبانه به نظر می‌رسد (اگر نگوییم بدتر)، زیرا آن‌ها را به‌عنوان شخصیت‌هایی شبیه عمو تام به تصویر می‌کشد - سیاه‌پوستانی که عاشق مرکزیت سفیدپوستی هستند، حتی اگر به ضرر خودشان باشد - که تجربیات، انتخاب‌ها، تصمیمات و زندگی واقعی آن‌ها را تحریف می‌کند. با تلاش برای برابری دادن مفهوم «سیاه‌پوست جادویی» با آنچه سیاه‌پوستان برای بقا انجام داده‌اند، این فیلم به‌طور غیرمستقیم ارزش تلاش‌های سیاه‌پوستانی را که نه تنها برای بقا جنگیدند (که گاهی به معنای سکوت در برابر ظلم بود)، بلکه با شورش، اعتراض، راهپیمایی و غیره، وضعیت موجود را به چالش کشیدند، نادیده می‌گیرد.