فرایزر

حدود دو دهه پس از پایان سریال فرایزر با یک فصل پایانی محبوب، فرایزر بازمی‌گردد تا با دکتر فرایزر کِرِین (کِلسِی گرامر)، روان‌پزشکی که به خاطر برنامه رادیویی خود در سیاتل، واشینگتن شناخته می‌شود، ملاقات کند. پس از مرگ پدرش و پایان رابطه‌اش با شریک سابقش شارلوت، فرایزر به بوستون بازمی‌گردد، جایی که پسرش، فردی (جک کاتمور-اسکات) زندگی می‌کند. فرایزر امیدوار است رابطه بهتری با فردی برقرار کند و تصمیم می‌گیرد در هاروارد بماند و به عنوان استاد مشغول به کار شود، جایی که تحت نظر رئیس بخش روان‌شناسی، اولیویا فینچ (تکس اولاگوندوی) و همکار قدیمی‌اش آلن کرن‌وال (نیکلاس لیندهورست) کار می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بازسازی‌ها صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید بخواهند یک برنامه محبوب قدیمی را بازسازی کنند؟ آیا بازسازی‌هایی وجود داشته که از آن لذت برده‌اید؟ کدام‌ها موفق نبودند؟
• فرایزر در مقابل تماشاگران زنده فیلمبرداری شده است و می‌توانیم صدای خنده تماشاگران را بشنویم هر زمان که بازیگران یک شوخی می‌کنند. آیا این خنده‌ها واقعی به نظر می‌رسند یا مصنوعی؟ فرایزر بدون این خنده‌ها چگونه به نظر می‌رسید؟ چرا گاهی اوقات در برنامه‌های تلویزیونی از خنده‌های ضبط‌شده (صدای خنده تماشاگران از قبل ضبط‌شده) استفاده می‌شود؟ آیا برایتان جالب است که بدانید خنده‌های فرایزر توسط تکنسین‌های صدا دستکاری شده است؟
• کلسي گرامر به خاطر بازی در نقش فرازير معروف است. این سریال با حضور بازیگر دیگری در این نقش چگونه به نظر می‌رسید و چه حسی داشت؟ آیا موفق بود؟ آیا بازسازی‌ها می‌توانند اعضای اصلی گروه بازیگران خود را با موفقیت تغییر دهند؟ چه مثال‌هایی به ذهن‌تان می‌رسد؟

والدین باید بدانند که فرازیر بازسازی مجموعه کمدی کلاسیک دهه ۹۰ میلادی است که شخصیت اصلی آن به بوستون بازمی‌گردد (جایی که در سریال چیرز حضور داشت) تا با پسرش ارتباط مجدد برقرار کند. این مجموعه حس و حال بسیار مشابهی با نسخه اصلی دارد و محتوای بالغانه کمی دارد: فحش‌ها محدود به کلمات «جهنم» و «لعنتی» است و خانواده‌ها می‌توانند صحنه‌های رمانتیک را به راحتی با هم تماشا کنند. شخصیت‌ها اغلب با هم می‌نوشند. بچه‌های کوچک‌تر احتمالا علاقه‌ای به این همه بزرگسال که در مورد روابط خانوادگی و مشکلات کاری صحبت می‌کنند، ندارند، اما اگر والدین بخواهند خاطرات مجموعه قدیمی را زنده کنند، می‌توانند به همراه نوجوانان آن را تماشا کنند.

بازسازی برندهای قدیمی اغلب ایده‌ای وحشتناک است، اما بازسازی این مجموعه تحسین‌شده دهه ۹۰ با همان نام، جذاب است، به‌ویژه به لطف حضور گرامر. او دوباره به شخصیت فرایزر جان می‌بخشد، انگار که در حال لذت بردن از یک استیک خوش‌طعم است: لحن و اجرای پرطنین او دست‌نخورده باقی مانده و حتی دیالوگ‌های سریال‌های کمدی را هم جذاب می‌کند. فرایزر هوشمندانه ادامه می‌یابد، انگار که شخصیت او در خارج از صحنه زندگی می‌کرده و در چند جمله به برخی از داستان‌های قدیمی مجموعه اشاره می‌کند: اینجا همه کسانی هستند که در این مجموعه حضور دارند و دلیل عدم حضور بقیه. سپس سریال به سراغ قرار دادن فرایزر در موقعیت‌های جدید با شخصیت‌های جدید می‌رود و در نهایت به همان تضاد بین زندگی کاری و زندگی شخصی می‌رسد که در مجموعه اول وجود داشت.دوباره، به نظر ایده وحشتناکی می‌رسد، اما بیشتر مواقع جواب می‌دهد. بعضی از شخصیت‌های جدید کمی سخت هستند (برادرزاده فرازیر مثل نایلز نیست)، و بعضی واقعاً خوب کار می‌کنند (همکاران جدید فرازیر شیمی خوبی با او دارند). نوشتن در سطح اول کمدی موقعیت است، و بیشتر مواقع فقط دیدن گرامر دوباره لذت‌بخش است. این مرد می‌تواند یک خط را تحویل دهد، و نویسندگان بهترین‌ها را به او می‌دهند. تماشای فرازیر مثل پوشیدن یک جفت دمپایی راحت است؛ هیچ شگفتی وجود ندارد، اما با این حال لذت‌بخش است.