ازرا

مکس (بابي كاناول)، کمدين استندآپ، در هم‌سرپرستي پسر اتيستيکش، ازرا (ويليام فيتزجرالد)، با همسر سابقش، جِنا (رز بيرن) دچار مشکل مي‌شود. وقتي اوضاع سخت مي‌شود، مکس و ازرا تصميم مي‌گيرند سفري در سراسر کشور را آغاز کنند که زندگي‌شان را براي هميشه تغيير مي‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فقدان خودکنترلی مکس در اثر «ازرا» و اینکه چگونه مانع رسیدن او به اهدافش می‌شود، صحبت کنند. چرا خودکنترلی یک مهارت مهم زندگی است؟ فقدان خودکنترلی ازرا چگونه با مکس متفاوت است؟
• چگونه ایزرا با فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی دیگر که شخصیت‌هایی با اوتیسم را به تصویر می‌کشند، مقایسه می‌شود؟ چه بینش‌هایی در مورد نورودایورژنس کسب کردید؟ چرا نمایش اهمیت دارد؟
• آیا مصرف الکل، سیگار کشیدن و/یا مصرف مواد مخدر در اینجا جذاب جلوه داده می‌شود؟ آیا پیامدهای واقعی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که «ازرا» فیلمی جاده‌ای دربارهٔ پدر و پسر است. در این فیلم، مکس (با بازی بابی کاناوله) که یک کمدین است، پسر خود، ازرا (با بازی ویلیام. ا. فیتزجرالد) را که مبتلا به اوتیسم است، می‌رباید. تونی اسپیریداکیس، نویسندهٔ فیلم‌نامه، خود پدری است که فرزندش مبتلا به اوتیسم است و به همین دلیل، به نظر می‌رسد که نمایش او از این اختلال، واقع‌گرایانه است. چیزی که برای برخی افراد طبیعی است (مثل پذیرفتن در آغوش گرفتن دیگران، خوردن با چنگال فلزی) برای ازرا دشوار است و در مقابل، چیزهای دیگری (مثل حفظ کردن، حل پازل، گفتن آنچه فکر می‌کند) برای او آسان است. این موضوع باعث می‌شود که فیلم ابزاری ارزشمند برای درک بهتر این اختلال باشد، اما قطعاً این فیلم برای بزرگسالان است. تمرکز فیلم بر والدین ازرا، مکس و جِنا (با بازی رز بیرن) است که در مورد نحوهٔ مراقبت از ازرا در جامعه‌ای که انتظار دارد او «بهبود» یابد، اختلاف نظر دارند. مکس همچنین مشکلات کنترل خشم دارد و به افرادی که با او مخالفت می‌کنند، مشت می‌زند (ضربات مشت او در فیلم نشان داده نمی‌شود). او همچنین سیگار می‌کشد، الکل مصرف می‌کند، روابط جنسی یک‌شبه دارد و از الفاظ رکیک زیادی استفاده می‌کند (مثل «احمق»، «ک*ر»، «ش*ت»، «ف*ک» و غیره). بزرگسال دیگری نیز از بنگ استفاده می‌کند. رابرت دنیرو در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

کارگردان تونی گلدوین با درام کمدی خود احتمالا احساسات بینندگان را برمی‌انگیزد، آنها را آگاه و مجذوب می‌کند و سپس آنها را گیج و مبهوت می‌گذارد وقتی متوجه می‌شوند دقیقا برای چه کسی طرفداری می‌کنند. صحنه افتتاحیه ازرا توجه همه را جلب می‌کند—مکس روی صحنه است و در مورد واقعیت داشتن یک فرزند اوتیستیک جوک می‌گوید—و به لطف فیلمنامه محکم و بازیگران قوی، هرگز رها نمی‌کند. ما در آن هستیم، در سفری با مکس و ازرا، در حالی که ماموران پلیس به دنبال آنهاست و دقیقا همانقدر مطمئن نیستیم که سفر آنها در سراسر کشور چگونه به پایان خواهد رسید.با توجه به اینکه از هر 36 کودک، یک نفر مبتلا به اوتیسم است، واقعاً شوک‌آور است که چه تعداد کمی از فیلم‌ها شخصیت‌های اوتیسمی را شامل می‌شوند (به‌ویژه شخصیت‌های غیر سفیدپوست، که این تفاوت در فیلم عزرا اصلاح نشده است). ناامیدکننده است که عزرا همان مسیر بارانی را می‌پیماید که در سال 1988 طی کرد، با این تفاوت که هر دو داستان شامل ربودن و رانندگی با یک عضو خانواده اوتیسمی در سراسر کشور برای هدفی خودخواهانه است. اما مقصد در عزرا متفاوت است. هم مکس و هم عزرا در حال یادگیری هستند که چه زمانی و چگونه از خودکنترلی استفاده کنند - و اینکه دوست داشتن کسی می‌تواند به معنای واگذاری کنترل باشد، حتی اگر کمی دردناک باشد. نمایش مثبت بیشتر شخصیت‌های اوتیسمی در سرگرمی‌ها مورد نیاز است، و عزرای خوب ساخته‌شده، خوب بازی‌شده و مطلع، یک اضافه‌شده ارزشمند است.