بهاکشاک

در بخشک، یک خبرنگار (بهومی پدنکار) از یک شبکه خبری کوچک، متوجه می‌شود که زنان جوان در یک پناهگاه محلی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. در حالی که او تلاش می‌کند تا افرادی را که پشت این سوءاستفاده‌ها هستند، افشا کند، با دشمنان قدرتمندی از جمله سیاستمداران و مقامات فاسدی روبرو می‌شود که سعی در متوقف کردن تلاش او برای احقاق عدالت دارند. این فیلم که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است، بر روی کار مهم روزنامه‌نگاری در جستجوی حقیقت و مجازات مجرمان تمرکز دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ویژگی‌های وایشالی به عنوان یک روزنامه‌نگار صحبت کنند. او چگونه صداقت و دلسوزی را در کارش نشان می‌دهد؟
• در تلاش برای احقاق عدالت، زمانی که قانون چشم‌پوشی می‌کند، به نظر شما رسانه‌ها چه نقشی باید ایفا کنند؟ به نظر شما هدف روزنامه‌نگاری چیست؟
• چگونه فیلم بَهَکشک با دیگر فیلم‌هایی که از موارد سوءاستفاده واقعی الهام گرفته‌اند، مقایسه می‌شود؟

والدین باید بدانند که بَهَکشَک یک درام هندی بر اساس یک داستان واقعی است. صحنه‌های خشونت‌آمیز و ترسناک شامل تجاوز، قتل و سوزاندن یک زن جوان، و همچنین داستان‌های سوءاستفاده جنسی است. یک مرد و چند زن جوان مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند. یک مرد سیگار می‌کشد و از استفاده از داروهای خواب‌آور برای زنان جوان صحبت می‌شود. الفاظ زشت و ناسزا شامل انواع کلمات فحش و ناسزا است. پیام‌های مثبت شامل پیگیری حقیقت، عدالت‌جویی و انجام کار درست برای کمک به دیگران، به ویژه زمانی که دیگران این کار را نمی‌کنند، است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

وقتی وایسالی سینگ با داستان زندگی‌اش روبرو می‌شود - افشای سوءاستفاده از زنان جوان در یک پناهگاه - او باید ابزار و متحدان مناسب را برای احقاق عدالت برای قربانیان پیدا کند. در فیلم بَخشَک، کارگردان پُلکیت (که فیلمنامه را با جوتسنا نات هم‌نویسندگی کرده است) پرونده مشهور پناهگاه مظفرپور را به تصویر می‌کشد که در آن ۳۴ زن و دختر جوان مورد تجاوز قرار گرفتند و برخی از آنها در حالی که ظاهراً تحت حمایت یک سازمان غیردولتی بودند، کشته شدند. به جای بهره‌برداری از این موضوع از طریق خشونت و جنجال‌آفرینی، پُلکیت بر تلاش‌های سینگ برای جلب توجه به پرونده با منابع محدود تمرکز می‌کند.پدینکار با اعتقاد و وقار نقش خبرنگار را بازی می‌کند، حتی زمانی که توسط خانواده و همکارانش دلسرد می‌شود. اگرچه نیت فیلم نجیب است، اما ریتم و تاکتیک‌های به کار رفته توسط کارگردان اغلب به سمت بسیار پندآموز منحرف می‌شود. به جای اینکه به بینندگان اجازه هضم و پردازش آنچه که با آن روبرو می‌شوند را بدهد، سینگ به یک سخنران تبدیل می‌شود که حتی در یک نقطه با مخاطب صحبت می‌کند، و فیلم را از پتانسیل پیوستن به صفوف فیلم‌های بزرگ در مورد روزنامه‌نگاری محروم می‌کند و آن را به یک ویژه برنامه بعد از مدرسه تبدیل می‌نماید. قلب فیلم در جای درست قرار دارد، اما سرش فرض می‌کند که بینندگان به اندازه شخصیت‌های آن باهوش نیستند.