فلش بک

فرد فیتزل (دیلن اوبراین) در نگاه اول به نظر می‌رسد که همه چیز را تحت کنترل دارد. او در حال شروع به کار در زمینه سودآور تحلیل داده‌ها است، در حال اسباب‌کشی به آپارتمانی خوب با شریک زندگی طولانی‌مدت خود کارن (هانا گروس) است، و در حال ورود به دوران راحت بزرگسالی است، حتی اگر رویاهایش در مورد تبدیل شدن به یک هنرمند تجسمی موفق اکنون به حاشیه رانده شده و مادرش در بیمارستان به دلیل ابتلا به آفسای و دیگر او را نمی‌شناسد. اما در مسیر شلوغ بازگشت از کار، فرد سعی می‌کند از یک راه میان‌بر در یک کوچه استفاده کند، و یک مرد بی‌خانمان را می‌بیند و/یا توهم می‌زند که خاطرات مبهم و ناخوشایندی از گذشته‌اش را برای او زنده می‌کند. به طور خاص، او شروع به به یاد آوردن دختری به نام سیندی ویلیامز (مایکا مونرو) می‌کند که در دبیرستان می‌شناخت و شب قبل از امتحانات نهایی به طور مرموزی ناپدید شد، در حالی که فرد، سیندی، و دوستانشان آندره و یک فروشنده مواد مخدر به نام سباستین توهمات آزاردهنده‌ای داشتند و در حالی که تحت تأثیر یک ماده مخدر مرموز به نام "مرکوری" قرار داشتند، دچار وحشت شدند. او سیندی را به عنوان دختری آزاد و سرکش به یاد می‌آورد، و به زودی به کشف واقعیت اتفاقی که برای او ۱۵ سال بعد افتاده، وسواس پیدا می‌کند. فرد سباستین و آندره را پیدا می‌کند، و هر سه سعی می‌کنند قطعات اتفاق افتاده در شب ناپدید شدن سیندی را کنار هم بگذارند، و به زودی به ساختمان متروکه‌ای که خانه مواد مخدر بود و جایی که آنها به عنوان نوجوانان تجربه کابوس‌واری با مرکوری داشتند، بازمی‌گردند. با اینکه وسواس فرد بر رابطه او با کارن و همچنین شغلش فشار وارد می‌کند، فرد شروع به تجربه گذشته و حال به طور همزمان می‌کند، ارتباطات بین اتفاقاتی که در حال حاضر در حال رخ دادن است را با اتفاقاتی که در دوران نوجوانی‌اش افتاده، می‌بیند، و سرنوشت‌های بسیار متفاوتی را نسبت به زندگی فعلی‌اش تجربه می‌کند. فرد باید سعی کند تا همه اینها را درک کند در حالی که سعی دارد با گذشته‌اش و اتفاق افتاده با سیندی کنار بیاید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد استفاده از مواد مخدر در فلشبک صحبت کنند. آیا فیلم، مصرف مواد مخدر را جذاب جلوه می‌دهد یا تشویق می‌کند، یا اینکه بیشتر بر موضوعات عمیق‌تری که فیلم به آن می‌پردازد تمرکز دارد؟
• موضوعاتی که در این فیلم مورد بررسی قرار گرفته‌اند، چیست؟ آیا می‌توانید مثال‌های دیگری از فیلم‌ها، کتاب‌ها و برنامه‌های تلویزیونی که موضوعات مشابهی را بررسی می‌کنند، ارائه دهید؟
• آیا سبک فیلم با پرش‌های مداوم در زمان (اغلب در صحنه‌های کوتاه) برای داستان ضروری بود، یا اینکه به نظر می‌رسید روشی خودپسندانه برای نشان دادن تجربه فرد در هنگام مصرف مرکوری به بیننده است؟ چرا؟

والدین باید بدانند که فلش‌بک یک درام سال ۲۰۲۰ است که در آن مردی سعی می‌کند آنچه را که برای دختری که می‌شناخت اتفاق افتاده است، بازسازی کند، بعد از اینکه او و دوستانش به عنوان نوجوانان یک داروی طراح مرموز را با هم مصرف کردند. در حالی که فرد (دیلن اوبراین)، شخصیت اصلی، سعی می‌کند متوجه شود که ۱۵ سال پیش در خانه‌ای که در آن مواد مخدر مصرف می‌شد چه اتفاقی افتاده است، پرده سوم فیلم اساساً یک سفر طولانی مواد مخدر است، با فلش‌بک‌های بسیار کوتاه بین گذشته و حال (و گاهی آینده)، در حالی که او یک پسر جوان را که در آن خانه مواد مخدر مصرف می‌کرد و به خاطر مصرف مواد مخدر توهم می‌زند را به خاطر می‌آورد (که فکر می‌کرد اخیراً او را به عنوان یک مرد بزرگسال بی‌خانمان دیده است) در مورد طبیعت توهمی زمان و اینکه زمان خطی یک ساختار دروغین است صحبت می‌کند. شخصیت‌هایی که در اثر مصرف مواد مخدر دچار وحشت شده‌اند - در حال دست و پا زدن روی زمین، جیغ زدن و خون از بینی آنها خارج می‌شود. شخصیت اصلی (و دیگران) اثرات مواد مخدر را از طریق دوربین تجربه می‌کنند - رد بصری، توهمات شنوایی و توهمات کابوس‌وار. فحاشی مکرر در سراسر فیلم، از جمله "لعنتی" که اغلب استفاده می‌شود. نوشیدن الکل، شراب و آبجو. سیگار کشیدن. صحبت از مصرف ماری جوانا. برهنگی مختصر در یک باشگاه استریپ (سینه). در حالی که این فیلم یک مدیتیشن فشرده و در نهایت متفکرانه در مورد زمان، سرنوشت و تلاش برای زندگی کردن زندگی به شرایط خودتان است، مصرف مواد مخدر و شدت اینکه چگونه سفر مواد مخدر در بیشتر فیلم منتقل می‌شود، این فیلم را برای نوجوانان بزرگتر و بالاتر مناسب می‌کند. برای اینکه در مورد فیلم‌های بیشتری مانند این فیلم در حلقه بمانید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این یک تریلر روانشناختی محکم و شگفت‌انگیز است که در مورد زمان، حافظه، از دست دادن و تلاش برای ساختن راه خود در جهان به شیوه‌ای شخصی است. فلش‌بک یک درام پرتنش است که در آن شخصیت اصلی، فرد، سعی می‌کند بفهمید چه اتفاقی برای دختری افتاده که در نوجوانی می‌شناخت، دختری با روحیه آزاد و سرکش که در شرایط مرموزی ناپدید شد، بعد از اینکه او و دوستانش به خانه‌ای برای مصرف مواد مخدر رفتند و ماده مخدری قدرتمند به نام "مرکوری" مصرف کردند. اگرچه فیلم به‌طور خطرناکی به سمت ادعاهای هنری پیش می‌رود، اما پشت آن همه، صداقتی وجود دارد که به بیننده اجازه می‌دهد به این باور برسد که واقعا دلایلی برای تصمیماتی که در فیلم گرفته می‌شود وجود دارد، مانند اینکه پرده سوم به‌عنوان یک سفر بزرگ و پرتنش با مواد مخدر به تصویر کشیده می‌شود، جایی که گذشته و حال و گاهی آینده به‌طور همزمان اتفاق می‌افتند، یا حداقل با تکه‌های بسیار کوتاهی از هم جدا می‌شوند. فیلم نه مصرف مواد مخدر را ستایش می‌کند و نه آن را محکوم می‌کند، با وجود تمام جلوه‌های روان‌گردان که برای انتقال تجربیات مصرف مواد به کار رفته‌اند؛ مصرف مواد مخدر بیشتر به‌عنوان کاتالیزور داستان و تم‌های آن به نظر می‌رسد.این می‌تواند به‌راحتی به یک فیلم کلاسیک در آینده‌ای نه‌چندان دور تبدیل شود و امیدواریم به دلایل درست. پیام‌هایی در این فیلم وجود دارد که بدون موعظه‌گری و قضاوت اخلاقی ارائه می‌شوند، برخلاف برخی فیلم‌های دهه ۸۰. همچنین به نظر می‌رسد که این فیلم دارای نکات و جزئیاتی است که تماشای مکرر آن را ارزشمند می‌کند، مانند صحنه‌هایی که در نگاه اول به‌راحتی از دست می‌روند. در این پرده سوم که توهم‌زا است، فیلم در جهتی حرکت می‌کند که در فیلم‌های آشنای دیگر دیده‌ایم، اما با این حال، فلش‌بک فضای منحصر به فرد خود را در ژانر تریلرهای روان‌گردان خلق می‌کند.