دونکی

در دانکی، وقتی مانو (تاپسی پانو) و دوستانش قادر به تکمیل مراحل قانونی مهاجرت برای ورود به انگلستان نیستند، دوست دیگرشان هاردی (شاروخ خان) دست به اقدامات خطرناکی می‌زند تا به آنها در رسیدن به مقصد از طریق مسیر دانکی کمک کند. آیا آنها موفق خواهند شد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در دونکی صحبت کنند. این موضوع چه حسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود یا ناراحت‌کننده؟ آیا برخی انواع خشونت در رسانه‌ها تاثیر متفاوتی نسبت به دیگران دارند؟
• فیلم چه سوالاتی را در مورد مهاجرت غیرقانونی مطرح می‌کند؟ چه چیزی ممکن است باعث شود کسی چنین سفری خطرناک و پرخطر را انتخاب کند؟
• فیلم با موضوع مرگ و خودکشی چگونه برخورد کرد؟ شخصیت‌ها در این دوران سخت چگونه از یکدیگر حمایت کردند؟

والدین باید بدانند که دانکی فیلمی بالیوودی در مورد مهاجرت غیرقانونی است. این فیلم داستان مانو (تاپسی پانو)، هاردی (شاروخ خان) و دوستانشان را روایت می‌کند که از هند به انگلستان از طریق مسیری خطرناک سفر می‌کنند. این فیلم شامل صحنه‌های خون، خشونت و تصاویر خودکشی است. شخصیت‌ها در مورد فردی صحبت می‌کنند که به دلیل آزار خانگی دست به خودکشی می‌زند. فردی در صحنه‌ای طولانی خود را به آتش می‌کشد. انفجارهایی رخ می‌دهد و افراد زیادی با شلیک گلوله کشته می‌شوند. یکی از شخصیت‌ها کفش خود را به صورت دیگری پرتاب می‌کند. صحنه‌های خفه کردن، سیلی زدن و کتک زدن وجود دارد. فردی سعی در آزار جنسی دیگری دارد. یکی از شخصیت‌ها به بیماری لاعلاجی مبتلا است که در نهایت منجر به مرگ او می‌شود. در فیلم به تصادفی مرگبار اشاره می‌شود و شورش‌ها مورد بحث قرار می‌گیرند. در صحنه‌های متعددی افراد در حال کشیدن سیگار و نوشیدن الکل نشان داده می‌شوند. الفاظی مانند "لعنتی"، "احمق"، "بی‌عرضه" و "بی‌شرف" در فیلم به کار رفته است. یکی از شخصیت‌ها به فردی انگشت وسط نشان می‌دهد. این فیلم به زبان هندی و با زیرنویس انگلیسی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این کمدی-درام پرشور به کارگردانی راجکومار هیرانی، سعی در سرگرم کردن و خنداندن مخاطب دارد در حالی که با موضوعات جدی و ارائه پیام‌های اخلاقی سر و کار دارد. با این حال، دانکی نتوانسته است داستانی صادقانه را روایت کند، علی‌رغم مسائل مهمی که سعی در تعامل و درگیر کردن مخاطب با آن‌ها دارد. کمدی معمولی و احساسات کلیشه‌ای آن تکراری می‌شود و توجه را از سیاستی که به طور دست و پا شکسته به آن اشاره می‌کند، منحرف می‌کند. علاوه بر این، فیلم فراتر از شوالیه‌گری متوسط در قالب رمانس بین شخصیت‌های پانو و خان، مانو و هاردی، بالا نمی‌رود، تا جایی که حتی برخی از آهنگ‌های گیرای بالیوود هم نمی‌توانند جرقه‌ای بزنند. به طور کلی، با توجه به اینکه این کارگردان فیلم‌های کمدی فوق‌العاده و فراموش‌نشدنی مانند پی‌کی را ساخته است، این فیلم در خلق شخصیت‌ها یا داستانی به یادماندنی ناامیدکننده است.