بودکین

در شهر خواب‌آلود بودکین در غرب کورک ایرلند، وقتی یک تیم از بازرسان برای حل یک پرونده قدیمی و سرد وارد می‌شوند، همه جا به هم می‌ریزد. پرونده مربوط به ناپدید شدن سه غریبه در طول جشنواره سالانه سمهاین (جشنواره‌ای شبیه به هالووین اما با ریشه‌های کهن گالیک) 25 سال پیش است. این تیم شامل پادکست‌ساز معروف آمریکایی به نام گیلبرت (با بازی ویل فورت)، روزنامه‌نگار تبعیدی به نام داو (با بازی سیوبهان کالن) و دستیار تحقیقاتی جاه‌طلب و قانون‌شکنشان به نام امی (با بازی رابین کارا) است. گیلبرت مردی مثبت‌اندیش و مهربان است که با اهالی عجیب و غریب شهر ارتباط برقرار می‌کند، در حالی که داو با دیدگاهی بدبینانه و طعنه‌آمیز، از حرفه‌اش بیزار است و ژانر جنایت واقعی را به نوعی شبیه به «نکروفیلیا» می‌داند. امی به هر دوی آن‌ها احترام می‌گذارد و فقط می‌خواهد این پرونده را حل کند، حتی اگر لازم باشد از قانون هم عبور کند. یاد گرفتن سازش و تمرکز تلاش‌هایشان تنها راهی است که می‌تواند از دیوار راز و رمز شهر عبور کند و ممکن است آن‌ها در نهایت چیزهایی فراتر از تصور خودشان کشف کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دیدگاه این نمایش در مورد جنایت واقعی به‌عنوان یک ژانر صحبت کنند. محبوبیت پادکست‌ها و برنامه‌های تلویزیونی در مورد قتل‌های واقعی چه چیزی در مورد ما به‌عنوان یک جامعه می‌گوید؟ آیا روشی محترمانه برای پوشش این موضوعات وجود دارد، یا همیشه استثمارگرانه است؟
• چرا خیلی از داستان‌ها بر پایهٔ جفت‌های نامحتمل بین آدم‌ها شکل می‌گیرند؟ اگر همهٔ افرادی که روی پروندهٔ بدکین کار می‌کردند، رویکرد یکسانی در تحقیق دربارهٔ یک راز داشتند، داستان چطور تغییر می‌کرد؟ آیا داو و گیلبرت می‌توانستند بدون داشتن هدف مشترکی مثل پروندهٔ سام‌هین، تا این حد همدیگر را بشناسند؟

والدین باید بدانند که بوکین مجموعه‌ای کمدی و معمایی است که بر روی پادکست‌سازانی تمرکز دارد که در حال تحقیق در مورد یک پرونده قدیمی درباره افرادی هستند که در طول جشنواره سام‌هین در ایرلند ناپدید شده‌اند. در این مجموعه به‌طور انتقادی در مورد ژانر جنایت واقعی صحبت می‌شود و اینکه چگونه این ژانر می‌تواند سوءاستفاده‌گر باشد. شخصیت‌ها در خانه و در پاب‌ها نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند، گاهی اوقات به‌طور افراطی. زبان مورد استفاده شامل کلماتی مانند جهنم، لعنتی، لعنتی، و همچنین برخی اصطلاحات ایرلندی مانند arse و bollocks است. شخصیت‌ها با یکدیگر معاشقه می‌کنند و گاهی اوقات اشاره‌ها و جوک‌های اغواکننده می‌سازند، و یک زوج در یک مهمانی یکدیگر را می‌بوسند.

این سریال کمی زمان می‌برد تا به جریان اصلی برسد، اما اگر بتوانید چند قسمت اول را تحمل کنید، شخصیت‌ها و داستان شروع به شکل‌گیری می‌کنند و تماشای آن لذت‌بخش و متفاوت می‌شود. علاوه بر این، ایرلند واقعاً دیدنی است! این سریال نه یک تریلر تمام‌عیار است و نه یک کمدی صِرف، اما کولن و فورت به‌طور شگفت‌انگیزی مکمل‌های خوبی برای یکدیگر هستند و به‌خصوص دیدن فورت در نقش نیمه‌دراماتیک کمیاب، بسیار لذت‌بخش است. گیلبرت با اشتیاق و شاد است، اما نه ساده‌لوح، او عمق دارد و گذشته‌ای جذاب. با وجود شوخی‌های تکراری در مورد شهروندانی که اظهارنظرهای بامزه در مورد پادکست به عنوان یک شغل واقعی و اخلاق داستان‌گویی در مورد جرایم واقعی می‌کنند، این سریال کاملاً از موضع خود نسبت به این ژانر مطمئن نیست، اما حداقل بحث را آغاز می‌کند.