رنگ بنفش

رنگ بنفش، اقتباسی از نمایش موزیکال است که بر اساس رمان برنده‌جایزه آلیس واکر در سال ۱۹۸۲ ساخته شده است. داستان در اوایل دهه ۱۹۰۰ در ایالت جورجیا آغاز می‌شود، جایی که سلای (فیلیسیا پرل امپاسی)، دختر جوان یک فروشنده سیاه‌پوست، با دومین بارداری خود از پدر سوءاستفاده‌گرش، آلفونسو (دئون کول) مواجه است که اصرار دارد "بچه‌ها را به خدا بدهد." زمانی که یک کشاورز محلی بیوه به نام میستر (کولمن دومینگو) تقاضای ازدواج با نتی (هاله بیلی)، خواهر زیبای سلای را می‌کند، آلفونسو، سلای را به جای او پیشنهاد می‌دهد. نتی برای مدت کوتاهی با این زوج زندگی می‌کند، اما وقتی با آزار جنسی آلفونسو مخالفت می‌کند، او به خشونت او را بیرون می‌کند و اجازه تماس خواهران با یکدیگر را نمی‌دهد. میستر به طور مداوم سلای (در بزرگسالی با بازی فانتازیا بارینو) را مورد آزار قرار می‌دهد، و سلای متوجه می‌شود که تنها عشق شوهرش، خواننده جذاب بلوز، شاگ اوری (تاراجی پی. هنسون) است که در بین اجراهایش به شهر می‌آید و می‌رود. سلای که سال‌هاست از نتی خبری ندارد، تحت تاثیر جاذبه و توجه شاگ قرار می‌گیرد. با گذشت دهه‌ها، سلای همچنان امیدوار است که روزی از ازدواج آزاردهنده خود رها شود و بتواند دوباره خواهر و بچه‌هایش را ببیند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت و سوءاستفاده در فیلم رنگ ارغوانی صحبت کنند. آیا خشونت واقع‌گرایانه، به‌ویژه خشونت خانگی و سوءاستفاده از شریک زندگی، تاثیری متفاوت بر بینندگان دارد در مقایسه با خشونتی که توسط غریبه‌ها انجام می‌شود؟
• چقدر این داستان به عنوان یک موزیکال خوب عمل می‌کند؟ تفاوت‌های موزیکال‌های دراماتیک و کمدی را بررسی کنید. چه چیزی باعث می‌شود این موزیکال موفق باشد؟
• چه چیزی باعث موفقیت اقتباس‌های سینمایی از رمان‌ها می‌شود؟ چه موانعی وجود دارد؟ آیا فکر می‌کنید این اقتباس موفق بوده است؟
• شخصیت‌های فیلم رنگ ارغوانی چگونه همدلی و پشتکار را به نمایش می‌گذارند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که فیلم رنگ بنفش اقتباسی از موزیکال برادوی است که بر اساس رمان برنده جایزه پولیتزر آلیس واکر در سال 1982 ساخته شده است. استیون اسپیلبرگ (تهیه کننده این فیلم) قبلاً در سال 1985 این کتاب را به فیلم تبدیل کرده بود. داستان فیلم درباره زنی جوان سیاه‌پوست به نام سیلی (فانتازیا بارینو) است که در اوایل تا اواسط قرن بیستم در جنوب آمریکا با واقعیت‌های سخت زندگی روستایی دست و پنجه نرم می‌کند. اگرچه بخش‌های موزیکال در فیلم به طور برجسته‌ای نمایش داده می‌شوند، اما داستان با موضوعات جدی مانند سوءاستفاده جنسی، زنای با محارم، تجاوز، خشونت خانگی و خشونت شریک صمیمی، نژادپرستی در جنوب جیم کرو، تبعیض جنسی، زنا، حبس و فقر سر و کار دارد. در فیلم از کلمات زشتی مانند "s--t"، "ass"، "damn" و برخی توهین‌های خلاقانه استفاده شده است. بیشتر صحنه‌های جنسی به خشونت مرتبط هستند، اما برخی زوج‌های عاشق نیز در فیلم وجود دارند که یکدیگر را می‌بوسند، به صورت شهوانی می‌رقصند و رابطه جنسی (خارج از دوربین) دارند. با وجود موضوعات متعدد بزرگسالانه، در نهایت فیلم پیام‌های امیدوارکننده‌ای در مورد پایداری، همدردی، خواهر بودن و ایمان به فردایی بهتر دارد. این داستان بر اساس یک اثر بنیادی از ادبیات آفریقایی-آمریکایی و LGBTQIA ساخته شده و بازیگرانی تقریباً تمام سیاه‌پوست و همچنین یک کارگردان سیاه‌پوست را به نمایش می‌گذارد. کالمن دومینگو، دنیال بروکس، تاراجی پی. هنسون، کوری هاوکینز و هاله بیلی در این فیلم ایفای نقش می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این اقتباس موزیکال صمیمی شامل آهنگ‌های تاثیرگذار و اجراهاى فوق‌العاده است. بارینو، که نقش خود را در برادوی تکرار می‌کند، سفر احساسی سیلی را از غم و اندوه تا بقاء به زیبایی منتقل می‌کند. صدای او از شکنندگی تا اندوه تا توانمندسازی را به یاد می‌آورد و نسخه او از «من اینجا هستم» یک نمایش‌دزد فوق‌العاده و بی‌پروا است که موضوعات کلی داستان را در مورد تاب‌آوری و پشتکار خلاصه می‌کند. کارگردان بلتز بازاول، مانند پیشکسوت خود استیون اسپیلبرگ، می‌داند که چگونه فیلم را نه تنها بر قدرت آرام سیلی، بلکه بر گروه بازیگران مکمل نیز متمرکز کند، که همه لحظاتی برای درخشیدن دارند. دنیال بروکس به عنوان سوفیا، که به شدت مستقل است و از مبارزه عقب‌نشینی نمی‌کند، صحنه‌دزد است. هنسون نیز به عنوان شوگر پرشور، که کاتالیزور تغییر، عشق و شادی سیلی است، برجسته است. شخصیت‌های مرد کمتر ظرافت دارند، اما دومینگو و کوری هاوکینز، که نقش پسر میستر هارپو را بازی می‌کند، دو جنبه غیرانسانی و مهربان مردانگی را در فیلم به نمایش می‌گذارند. و علی‌رغم نقش‌های بسیار کوچکتر، دیوید آلن گری و لوئیس گوست جونیور هر دو به عنوان پدر شوگر، کشیش آوری و میستر پیر، موثر هستند.در ابتدا ممکن است عجیب به نظر برسد که چنین داستانی جدی به یک موزیکال تبدیل شده است، اما بینندگان باید به یاد داشته باشند که بسیاری از موزیکال‌ها موضوعات بالغانه و ناراحت‌کننده را مورد بررسی قرار می‌دهند: جنگ، کشتار، عشق ممنوعه، تجاوز، قتل. آهنگ‌ها به طور بی‌نقصی در داستان بافته شده‌اند و داستان شکل‌گیری واکر را عمیق‌تر می‌کنند. جنبه‌های فنی فیلم شایسته تحسین هستند، از جمله مجموعه‌ای از مدهای اوایل قرن بیستم توسط طراح لباس فرانسین جمیسون-تانچاک و بازآفرینی‌های پل آستربری، طراح تولید، از جنوب روستایی در آن زمان، به خصوص جوک جوینت‌ها، کلیساها، مغازه‌ها و زمین‌های میستر. طرفداران جنبه‌های ال‌جی‌بی‌تی‌کیوآی‌ای رمان واکر ممکن است از نحوه پرداخت رابطه سلی و شاگ توسط بازاوله راضی‌تر نباشند، اما خط عاشقانه اکنون واضح‌تر از 37 سال پیش است. در نهایت، این پیام بقای یک زن سیاه‌پوست و خواهر بودن است که رنگ بنفش را به یک داستان فراتر از زمان تبدیل می‌کند، و موزیکال آن روح قدرتمند را به تصویر می‌کشد.