آتنا

آتنا نام یک پروژه مسکونی جرم‌خیز در حومه پاریس است که به طور غیر تصادفی موضوع تراژدی یونانی فیلمساز را القا می‌کند. وقتی یک پسر مسلمان جوان توسط مردانی با لباس پلیس به قتل می‌رسد، ویدیوی این اتفاق به سرعت در اینترنت پخش می‌شود و برادر بزرگتر او، کریم نوجوان (سامی اسلیمان)، بلافاصله گروهش را به سمت ایستگاه پلیس محلی برای انتقام می‌برد. آنها آنجا را تخریب می‌کنند و اسلحه، زره بدن و ون‌های پلیس را می‌دزدند، سپس به خانه می‌روند تا پروژه آپارتمانشان را به یک قلعه نفوذناپذیر تبدیل کنند. اوضاع وخیم‌تر می‌شود وقتی که آنها یک افسر پلیس جوان بدشانس به نام ژروم (آنتونی باجون) را اسیر می‌کنند و تهدید می‌کنند که او را خواهند کشت مگر اینکه اداره پلیس نام قاتلان کودک را به آنها بدهد. شورشیان نمی‌توانند با قدرت آتش پلیس مقابله کنند، بنابراین از ابتدا احساس می‌شود که این ایستادگی نجیبانه اما کودکانه در نهایت به فاجعه ختم خواهد شد. برادر بزرگتر کریم، عبدال (دالی بنصالح)، یک سرباز فرانسوی است که در مالی خدمت کرده و هنوز به قانون و نظم اعتقاد دارد و فقط می‌خواهد اوضاع را آرام کند. آیا او می‌تواند از وخیم‌تر شدن خشونت جلوگیری کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌های بین داستان این فیلم فرانسوی و رویدادهایی که منجر به جنبش جان سیاهان مهم است در ایالات متحده شد، صحبت کنند.
• آیا فکر می‌کنید فقر، مدارس ضعیف، فرصت‌های شغلی اندک، ناامیدی، قاچاق مواد مخدر و بدرفتاری پلیس یک علت دارند، یا اینکه همه اینها در میان افرادی که در حاشیه جامعه قرار دارند، به‌طور همزمان وجود دارند؟
• این فیلم نشان می‌دهد که اعضای گروه‌های افراطی دست راستی لباس پلیس به تن کرده و به عمد یک پسر مسلمان را به قتل رسانده‌اند تا انزجار عمومی را نسبت به یک گروه حاشیه‌نشین تشدید کنند. چرا فکر می‌کنید چنین گروه‌هایی می‌خواهند مهاجران را به عنوان دشمن جلوه دهند؟

در این فیلم، آتنا نام یک پروژه مسکونی فرانسوی است که با فقر، مواد مخدر و نارضایتی دست و پنجه نرم می‌کند. وقتی یک پسر مسلمان توسط افرادی که لباس پلیس به تن دارند کشته می‌شود، جوانان این پروژه متحد شده و شورش می‌کنند، به پلیس حمله می‌کنند، سلاح می‌دزدند و در آماده‌باش برای جنگی از نوع خاص خودشان، محل را محاصره می‌نمایند. بسیاری از افراد تیر خورده، کتک خورده و سوخته‌اند. پلیس ضد شورش در مقابل بچه‌هایی با اسلحه و کوکتل مولوتف قرار می‌گیرد. تعصبات علیه مسلمانان و افراد سیاه‌پوست به نمایش گذاشته می‌شود. این فیلم با سبکی فیلمبرداری شده است که خشونت را برجسته می‌کند، بیشتر شبیه یک فیلم اکشن تا داستانی درباره مشکلات اجتماعی. مردی که صلح و آرامش را موعظه می‌کند، به وحشیانه‌ترین شکل دیگری را به شدت کتک می‌زند، به نظر می‌رسد تا حد مرگ. خشونت در اینجا بی‌حس‌کننده است و بنابراین فاقد تاثیر عاطفی است که ممکن است انتظار می‌رفت. الفاظ زشت و توهین‌آمیز مانند فاک، شیت، لعنتی، احمق، جهنم، حرامزاده، گربه، پریک، دیک، کانت و پیس در فیلم به کار رفته است. یکی از شخصیت‌های مهم فیلم، یک قاچاقچی مواد مخدر خشن و بداخلاق است. این فیلم به زبان فرانسوی با زیرنویس انگلیسی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

آتنا بیشتر شبیه یک بازی ویدئویی خشن است تا داستانی درباره آسیب‌های اجتماعی. این فیلم بیشتر شبیه یک رساله درباره بیگانگی فقرا، ناعادلانه بودن تعصب، یا خشم مهاجران بدبخت است، اما در واقع برای منفجر کردن چیزها، نابود کردن و زخمی کردن مردم، و تخلیه تستوسترون طراحی شده است. تصمیم رومن گاوراس، کارگردان، برای تشبیه این حماسه به تراژدی یونانی هیچ تفاوت قابل تشخیصی در نتیجه داستان ایجاد نمی‌کند و این تصنع چیزی به درک ما از وضعیت اضافه نمی‌کند. یونانی بودن یا نبودن، فیلم به اندازه نمایش بازی‌مانند خشونتی که در مرکز آن قرار دارد، غیرواقعی به نظر می‌رسد. این فیلم از هر نظر آشفته است، عمداً در مورد بیگانگی جوانی که به نابودی زندگی و اموال منجر می‌شود، و همچنین ناخواسته زمانی که یک طرح فرعی شلخته، یک تروریست فراری و متخصص مواد منفجره به نام سباستین (الکسیس ماننتی) را وارد می‌کند که به شورشیان کریم کمک می‌کند تا به‌طور واقعی خانه را خراب کنند، در حالی که فیلم به سمت مضحک شدن پیش می‌رود. در یک صحنه، سازنده بمب درخواست گاز، مواد منفجره و آبمیوه می‌کند. گاوراس به اندازه‌ای که از فقرا و محرومان سوءاستفاده می‌کند، رنج آنها را توضیح نمی‌دهد.تمرکز بر جلوه‌های بصری است، نه مسائل اجتماعی. به همین دلیل هیچ‌یک از شخصیت‌ها فراتر از کلیشه‌ها نیستند، برخی با شخصیت‌های متغیر و راحت. یک قاچاقچی مواد مخدر وحشی به یک فرد شیرین و دوست‌داشتنی تبدیل می‌شود. یک صلح‌طلب منطقی در یک لحظه به یک قاتل وحشی تبدیل می‌شود. چرا باید آنها را به انسان‌هایی تبدیل کنیم که ممکن است به آنها اهمیت بدهیم، در حالی که قرار است هدف‌های سینمایی برای یک فیلمساز جاه‌طلب باشند؟ در فیلم‌های «مرد عجیب» و «بلفاست»، که هر دو درباره تعصب و خشونت مرتبط با «مشکلات» در ایرلند شمالی هستند، تمرکز بر انسان‌هاست، نه مواد منفجره، بنابراین ما عمیقاً به از دست دادن انسان‌ها اهمیت می‌دهیم. در پایان این فیلم، این‌طور نیست.