سال‌های گذرنده

درباره فیلم

نویسنده، شاعر و ستون‌نویس هلندی ریمکو کمپِرت (متولد ۱۹۲۹) با وجود کهولت سن، هر روز پشت ماشین تایپش می‌نشیند. این پیشکسوت جنبش ادبی تجربی هلند در اوایل دهه ۱۹۵۰ که به نام وِیفتیخِرز شناخته می‌شود، خودش را بیشتر شاعر می‌داند، هرچند ممکن است به خاطر ستون‌نویسی، داستان‌های کوتاه و اجراهای عمومی‌اش معروف‌تر باشد. او با دقت تصویری از خودش به عنوان یک پسرِ یکشنبه‌ایِ جذاب ساخته است که همه دوستش دارند. اما او واقعاً کیست؟ جان آلبرت، کارگردان، یک سال را با کمپِرت گذراند و به آرامی زندگی روزمره‌اش را مستند کرد (بازی روزانه اسکِرابل با همسرش دبورا، یک فنجان چای، یک سیگار، یک لیوان شراب) و همچنین لحظات صمیمی‌تر مثل بستری شدنش در بیمارستان و گفتگوهایش با دخترانش و دوستانش. او در نهایت مردی کم‌حرف از آب درمی‌آید، حداقل از نظر کلامی، اما شعرهایش داستانی از غم، مرگ و میر و مرگ نزدیک را روایت می‌کنند. خوشبختانه، نوشتن او را سرپا نگه می‌دارد: «شعر، عملی از تأیید است. من تأیید می‌کنم که زنده‌ام.»