اوتو کرگدن

تاپر پسری مهربان با تخیلات فعال است و پدرش را فردی ماجراجو در آفریقا در سال گذشته می‌داند. او در حال عاشق شدن به سیلا است که به نظر می‌رسد او هم متقابلاً به او علاقه دارد. زندگی تاپر وقتی به هم می‌ریزد که مداد جادویی‌ای پیدا می‌کند که هر چه با آن بکشد به زندگی می‌آید. یک روز، بعد از کشیدن یک کرگدن روی دیوار اتاقش، کرگدن به زندگی می‌آید. تاپر اسم کرگدن را اوتو می‌گذارد و حالا باید بفهمند چطور از اوتو مراقبت کند در حالی که در طبقه سوم یک آپارتمان زندگی می‌کنند. او همچنین باید اوتو را از دست بزرگسالان بداخلاق و رئیس پلیس که مصمم به گرفتن اوتو هستند دور نگه دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های خارجی صحبت کنند. این فیلم دانمارکی چگونه از انیمیشن‌های ساخته‌شده در کشورهای دیگر متفاوت است؟
• چگونه بزرگسالان در این فیلم به تصویر کشیده شده‌اند؟
• اگر این فیلم در آمریکای شمالی ساخته می‌شد، فکر می‌کنید چه تفاوت‌هایی با نسخه فعلی داشت؟ و چه شباهت‌هایی می‌توانست داشته باشد؟

والدین باید بدانند که اتو، کرگدن یک انیمیشن کامپیوتری دانمارکی از سال ۲۰۱۳ است. در حالی که به طور کلی داستانی شیرین و تخیلی است، لحظاتی از شوخی‌های نامناسب در آن وجود دارد: پرنده‌ای را نشان می‌دهد که بر سر مردی مدفوع می‌کند، و کرگدن مورد نظر در حال سکسکه کردن بلند و طولانی نشان داده می‌شود. همچنین، وقتی صاحب یک کافه با پلیس تماس می‌گیرد تا ورود یک کرگدن را به ساختمانش گزارش کند، رئیس پلیس آن مرد را "دیوانه‌ای مست" می‌خواند که دچار توهم "فیل‌های صورتی" است و باید نوشیدن را متوقف کند. همچنین شخصیتی مسن در فیلم وجود دارد که همیشه در حال روشن کردن و کشیدن پیپ است. با این حال، به طور کلی، این یک داستان لذت‌بخش (اگرچه با ریتم کند) از تخیل و عشق جوان است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

به طور کلی، اوتو راینو فیلمی شیرین دربارهٔ پسری خیال‌پرداز است که در حال بزرگ شدن است. در برخی مواقع ریتم کندی دارد و تقریباً همهٔ بزرگسالان به عنوان دلقک‌هایی نمایش داده می‌شوند، اما با وجود این، داستان تاپر و رابطه‌اش با پدرش که در دوردست است و اولین عشقش با سیلا جذاب است.ممکن است بزرگترین مشکل فیلم با حیوان اصلی فیلم باشد. اوتو واقعاً شخصیت زیادی ندارد. او فقط بزرگ و دست و پا چلفتی است و کتاب می‌خورد اما واقعاً کاری نمی‌کند که خود را به تماشاگران نزدیک کند. نه اینکه او باید زیاد لبخند بزند و یک آهنگی را که فارل یا رندی نیومن ساخته‌اند بخواند، اما کمی شخصیت بیشتر - یا هر شخصیتی در این مورد - فیلم را بهتر می‌کرد. با این حال، این یک داستان تخیلی است که نوجوانان باید از آن لذت ببرند.