بوی کافور، عطر یاس

بهرام، کارگردانی است که در ۲۴ سال گذشته نتوانسته فیلمی بسازد (به خاطر سانسور). او در حال ساخت مستندی برای تلویزیون ژاپن در مورد مراسم تدفین در ایران است. در سالگرد فوت همسرش، یک مسافر اتومبیل‌کش داستان سوءاستفاده از همسر و مرگ نوزاد را برایش تعریف می‌کند، او متوجه می‌شود که در قطعه‌ای که کنار همسرش است، جسد دیگری دفن شده، و به کمک وکیلش، که فردی با ارتباطات قوی است، نیاز دارد. او در خواب هم مرگ را می‌بیند، حتی در حالی که برای فیلمش در حال تحقیق در مورد آن است. شوهر خواهرزاده‌اش، که نویسنده‌ای شناخته‌شده است، به خانه برنگشته؛ او در بیمارستان‌ها به دنبال جسدی بدون صاحب می‌گردد. بیماری قلبی‌اش هم عود کرده. آیا او برای مرگ آماده است؟ آیا این همه‌چیز است؟

این فیلم با نگاهی عمیق به موضوع مرگ و زندگی، برای والدینی که به دنبال محتوای فکری و عاطفی برای فرزندان نوجوان خود هستند، مناسب است. با وجود فضای غم‌انگیز و تأمل‌برانگیز، فیلم فاقد صحنه‌های خشونت‌آمیز، محتوای جنسی یا الفاظ نامناسب است. با این حال، به دلیل مضمون فلسفی و احساسات پیچیده، توصیه می‌شود برای نوجوانان زیر ۱۵ سال با همراهی والدین تماشا شود.