حقیقت این است که

حدود دو دهه پیش، گزارش‌های تحقیقی پاپی پارنل (با بازی اکتاویا اسپنسر) به زندانی شدن وارن کیو (با بازی آرون پال) برای تمام عمر به خاطر قتل همسایه‌اش، یک نویسنده مشهور، کمک کرد. اما در ابتدای حقیقت آشکار می‌شود، پاپی شواهد جدیدی می‌بیند که نشان می‌دهد دختر نوجوان مرد مقتول، لانی (با بازی لیزی کاپلان) ممکن است توسط پلیس برای متهم کردن کیو به قتل آموزش دیده باشد. با وجود سوالات جدید در مورد بی‌گناهی کیو و مسئولیت خود پاپی در به تصویر کشیدن او به عنوان یک هیولا، پارنل تصمیم می‌گیرد از تریبون پادکست موفق جنایی خود برای بررسی مجدد قتل استفاده کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت درام‌های جنایی و حقوقی در تلویزیون بحث کنند. این نوع داستان‌ها چه فرصت‌های جذابی برای روایت‌های طولانی‌مدت ارائه می‌کنند؟ چرا این موضوع برای یک مجموعه تلویزیونی جذاب است؟ آیا دادن یک پادکست به شخصیت اصلی، نمایش را به‌طور قابل توجهی تغییر می‌دهد؟
• آیا پاپی پارنل به نظر خبرنگاری می‌رسد که ممکن است در مورد پرونده‌های قتل بنویسد؟ چرا بله یا خیر؟ چه چیزی در مورد او یا شغلش برای شما واقعی یا غیرواقعی به نظر می‌رسد؟ آیا باور می‌کنید که او ممکن است یک پادکست واقعی و مهم جنایی با مخاطبان زیادی داشته باشد؟ چگونه سریال حقیقت آشکار می‌شود نشان می‌دهد که او چقدر موفق و قدرتمند است؟ آیا نفوذ و قدرت پاپی واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد؟
• شخصیت‌های سریال حقیقت چگونه استقامت و صداقت را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های مهم شخصیتی هستند؟

والدین باید بدانند که حقیقت گفته‌شده، درام تاریکی است در مورد یک پادکستر که تصمیم می‌گیرد پرونده قتل را که در اوایل دوران حرفه‌ای خود به عنوان یک روزنامه‌نگار تحقیقی گزارش کرده بود، پیگیری کند. تمرکز بر قتل، عنصری از خشونت را به همراه دارد و ما فلش‌بک‌هایی از آن را با برخی از تکرارها، به‌ویژه در قسمت‌های اولیه، مشاهده می‌کنیم، با جسدی خونی، مردی که از مهاجم دور می‌خزد و پیراهنی خونین دارد، صداهای خنجر، پاشیدن خون و اعضای خانواده وحشت‌زده‌ای که جسدی را پیدا می‌کنند. محتوای جنسی کمتر است، اما بالغانه است، مانند صحنه‌ای که دو شخصیت (یکی که با شخص دیگری ازدواج کرده است) در صندلی عقب ماشین رابطه جنسی دارند (حرکات ریتمیک را می‌بینیم اما برهنگی وجود ندارد). شخصیت‌ها در بارها با نوشیدن کوکتل یا آبجو وقت می‌گذرانند؛ به نظر می‌رسد که معمولاً فقط به صورت اجتماعی الکل مصرف می‌کنند، اما در یک مهمانی، افرادی که الکل مصرف می‌کنند، ظاهری آشفته و احمقانه دارند. دو شخصیت سیگار می‌کشند و زنی به اولین سیگار خود به عنوان «هیولایی» اشاره می‌کند که زندگی‌اش را دزدیده است (او سرطان ریه دارد). زبان بالغانه است: «motherf--ker»، «a--hole»، «f--k»، «s--t»، «hell» و «damn». یکی از شخصیت‌ها به شوخی به تجاوز در زندان اشاره می‌کند و از یک زندانی می‌پرسد که آیا «b---h» زندانیان دیگر بوده است و آیا آن‌ها «popping [his] ass like bubble gum» بوده‌اند. شخصیت‌ها پیچیده هستند: پاپی زنی باهوش و مصمم است که اصول و قدرت دارد؛ او همچنین اعتماد دیگران را نقض می‌کند و شخصیتی را که بسیار آسیب‌پذیرتر از اوست، تهدید می‌کند. وارن مردی است که مورد ظلم قرار گرفته است، اما او همچنین دیدگاه‌های برتری‌جویانه سفیدپوستانه دارد (و خالکوبی). بازیگران این نمایش، تنوع گسترده‌ای دارند (از نظر نژاد، سن، جنسیت و نوع بدن) و شخصیت‌های آن صداقت و پشتکار را نشان می‌دهند، اگرچه پیام‌های آن تا حدی توسط پیچش‌های غیرواقعی داستان تضعیف می‌شود.

با وجود بازیگران پنج ستاره و داستانی تازه، این درام به نظر می‌رسد که چیز جدید و قابل توجهی است، اما بیشتر شبیه یک درام جنایی متوسط است، شاید چیزی شبیه نسخه ضعیف سریال «چگونه با قتل فرار کنیم». اما وقتی آن سریال در سال ۲۰۱۴ پخش شد، ایده حضور یک ستاره سینما در یک مجموعه تلویزیونی هنوز جذاب بود و هیجان خاصی به آن می‌داد؛ اما حالا، در عصر طلایی تلویزیون، برای جذب بینندگان وفادار به چیزهای بیشتری نیاز است، هرچند (و چه کسی می‌تواند آن را انکار کند؟) بازیگران اصلی، اکتاویا اسپنسر، آرون پال و لیزی کاپلان، همگی بسیار جذاب و دوست‌داشتنی هستند. و اینطور نیست که سریال «حقیقت آشکار شد» بد باشد، فقط از آنچه بینندگان قبلاً تماشا کرده‌اند، فراتر نمی‌رود. در این سریال، افشاگری‌های شبیه سریال‌های آبکی وجود دارد - زندگی‌های مخفی، هویت‌های اشتباه، روابط نامشروع - و پیچ و تاب‌های داستانی، و شخصیت‌هایی با عیب‌های مرگبار، و خط داستانی که می‌توانست با صحبت کردن شخصیت‌ها با یکدیگر به عنوان انسان‌ها حل شود، به جای اینکه سرنخ‌های رمزآلود را رها کنند.این مجموعه از ریتم کندی رنج می‌برد و زمان زیادی را صرف رسیدن به جایی می‌کند که می‌دانست شما به آن خواهید رسید، که برخی از افشاگری‌های ناگهانی را از فوریت و اضطرار آن‌ها محروم می‌کند. و سطح داستان را به‌طور غیرواقعی بالا می‌برد: پادکست پاپی هر هفته منتشر می‌شود؟ و او قصد دارد برنامه پادکست خود را حتی در حین تحقیق در مورد پرونده وارن ادامه دهد؟ این غیرممکن است. برای روزنامه‌نگاران تحقیقی، جمع‌آوری مدارک و ایجاد هر نوع روایت، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌ها زمان می‌برد، زیرا در زندگی واقعی، پیچش‌های داستانی به‌طور منظم و راحت اتفاق نمی‌افتد. مادر وارن سرطان پیشرفته دارد؛ چهار ماه پیش به او گفته شد که فقط شش ماه زنده خواهد ماند، و امیدوار است که پادکست پاپی پسرش را به موقع آزاد کند تا قبل از مرگش او را در بیرون از زندان ببیند. آیا واقعاً فکر می‌کنید که حکم حبس ابد پسرتان بدون عفو مشروط، فقط هشت هفته بعد از شروع تحقیقات یک روزنامه‌نگار، لغو خواهد شد؟ آرزو کردن خوب است، اما این موضوع خنده‌دار و شرم‌آور است؛ چه حیف، کاپلان، اسپنسر، پل و بقیه بازیگران این مجموعه شایسته بهتر از این هستند.