اتاق کنترل

حقیقت موزاییکی است. حقایق تکه‌های موزاییک هستند که باید کنار هم قرار بگیرند و فقط با عقب رفتن و نگاه به کل تصویر است که می‌توان الگوها را دید. این مستند ساخته جِهان نُجیم تلاش می‌کند با نگاهی به شبکه خبری الجزیره و پخش اخبارش در مورد جنگ عراق، برخی از این دیدگاه‌ها را ارائه دهد. می‌گویند تاریخ را فاتحان می‌نویسند. اما شاید این به این دلیل است که پیروزی را مورخان تعیین می‌کنند. آنچه سیاستمداران و پخش‌کنندگان آمریکایی به عنوان «ماموریت انجام شد» به تصویر می‌کشند، ممکن است از سوی طرف دیگر بسیار متفاوت دیده شود. هر دو طرف ممکن است بمباران را تماشا کنند، اما ما افسران یک‌دست و مرتب فرماندهی مرکزی (سنتکام) را می‌شنویم که آمار و ارقام دستاوردهای موفق را تکرار می‌کنند، در حالی که جهان عرب صدای زنانی را می‌شنود که در مورد بی‌رحمی ابرقدرت بزرگ جهان در کشتن غیرنظامیان گریه می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه دریافت اخبار و اقدامات خود برای اطمینان از دریافت کامل‌ترین و بی‌طرفانه‌ترین اطلاعات ممکن صحبت کنند. نوجایم تنها از بخش کوچکی از تصاویر فیلمبرداری‌شده خود استفاده کرد. او چگونه داستان را شکل داد؟ نظر شما در مورد تأکیدی که او بر بخش‌هایی از داستان مانند واکنش مترجم به سیاستمداران آمریکایی و مرگ خبرنگار الجزیره گذاشت، چیست؟ تفاوت گزارش‌دهی و پروپاگاندا چیست؟ سی‌ان‌ان در مقایسه با فاکس چگونه است؟ ان‌بی‌سی، ای‌بی‌سی، و سی‌بی‌اس در مقایسه با پی‌بی‌اس و الجزیره چگونه هستند؟ تلویزیون در مقایسه با روزنامه‌ها چگونه است؟ اینترنت؟ برای اطمینان از دریافت اطلاعات از منابعی که صرفا دیدگاه‌های ما را تقویت نمی‌کنند، چه کاری می‌توان انجام داد؟ یکی از شخصیت‌ها می‌گوید که هم نماینده ایستگاه و هم نماینده مردم است. آیا در اینجا تعارضی وجود دارد؟ اگر چنین است، کدام تعهد مهم‌تر است؟

والدین باید بدانند که این فیلم حاوی الفاظ تند و صحنه‌های گرافیکی نبرد است، از جمله تصاویری از اجساد و مجروحان و ساختمان‌های ویران شده که ممکن است برای برخی بینندگان بسیار ناراحت‌کننده باشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در اتاق کنترل، فرم و محتوا در هم می‌آمیزند و نگاهی بی‌طرفانه به چهار شخصیت کلیدی می‌اندازند و به آنها اجازه می‌دهند تا خودشان صحبت کنند. جالب‌ترین و جذاب‌ترین آنها، افسر نیروی دریایی جاش راشینگ و حسن ابراهیم، خبرنگار الجزیره سودانی هستند. راشینگ، رابط با خبرنگاران عرب، تمام ویژگی‌هایی است که شما در یک آمریکایی و به‌خصوص نماینده آمریکا در یک فرهنگ شکاک انتظار دارید. او همیشه با ذهن باز، کنجکاو، صادق و قابل احترام است. او صبور، متعهد و حتی خوش‌بین است و به قانون اساسی آمریکا اعتماد کامل دارد. جالب‌تر از هرگونه تظاهر به اخلاق روزنامه‌نگاری، خشم یک تهیه‌کننده است که به او مهمان "متخصص" داده‌اند که ممکن است در "طرف" درست باشد، اما قابل اعتماد نیست. و ما می‌بینیم که نگرانی‌های دیگر، هم روزنامه‌نگاری و هم سیاست را فراتر می‌برند، همانطور که یک تهیه‌کننده الجزیره، با بدبینی و حتی تلخی می‌گوید: "اگر به من شغلی در فاکس پیشنهاد شود، آن را قبول می‌کنم و کابوس عرب را به رویای آمریکایی تبدیل می‌کنم."آمریکایی‌ها اخبار جنگ عراق را در سی‌ان‌ان و شبکه‌های خبری تماشا می‌کنند و فکر می‌کنند که واقعیت را می‌بینند. جهان عرب اخبار جنگ را در الجزیره تماشا می‌کند و فکر می‌کند که واقعیت را می‌بیند. این فیلم هر دو را تماشا می‌کند و داستان واقعی متفاوتی را به ما نشان می‌دهد، یا شاید قطعه‌ای دیگر که به ما کمک می‌کند بفهمیم چگونه هیچ تلاشی یا ادعایی از بی‌طرفی نمی‌تواند کاملاً از تعصب فرار کند. برخی از صحنه‌ها اکنون قدرتمندتر از زمانی هستند که فیلم ساخته شد. وزیر دفاع، دونالد رامسفلد، اعلام می‌کند که دروغگویان گرفتار خواهند شد، در حالی که فیلم بخشی از حقیقت را به ما نشان می‌دهد که به طور کامل به آمریکایی‌ها گفته نشده بود. و غیرممکن است که احساس سرما نکنید وقتی رئیس‌جمهور بوش می‌گوید: من انتظار دارم زندانی ما به طور انسانی رفتار شود، همانطور که ما با زندانیان آنها به طور انسانی رفتار می‌کنیم.