داستان بیرون

در داستان بیرون، چارلز (برایان تری هنری) به تازگی با دوست دخترش ایشا (سونکوا مارتین-گرین) بهم زده است. با نزدیک شدن به یک مهلت، بسته‌ها در راه هستند و غذا سفارش داده شده است، چارلز قصد ندارد امروز آپارتمانش را ترک کند. اما چارلز به سرعت خود را در بیرون قفل شده می‌یابد، بدون کلید، بدون کفش و بدون دوست دختری که او را به داخل راه دهد. آیا او باید بالاخره با همسایه‌هایش ملاقات کند و برای کمک با آنها تعامل کند؟ این روز چقدر بد می‌تواند باشد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بخشش صحبت کنند. در این داستان چارلز چگونه یاد می‌گیرد که ببخشد؟
• این فیلم بروکلین را بسیار زیبا به تصویر می‌کشد. آیا سازندگان فیلم می‌توانستند بروکلین را کمی واقعی‌تر جلوه دهند؟
• آیا مهم بود که نقش شخصیت اصلی افسر پلیس در فیلم توسط یک فرد جنوب آسیایی بازی شود؟ اگر پلیس ها واقع گرایانه تر نمایش داده می شدند، این فیلم چگونه متفاوت به نظر می رسید؟

داستان بیرون فیلمی با ژانر درام و کمدی است که در محله بروکلین شهر نیویورک اتفاق می‌افتد. در این فیلم به روابط بین افراد و موضوعاتی مثل خیانت و حسادت پرداخته می‌شود. در قسمتی از فیلم، مردی سه نفر را که در رابطه با هم هستند و لباس زیر به تن دارند، بارها و بارها مزاحم آن‌ها و فعالیت‌هایشان می‌شود. در خانه آن‌ها، آثار هنری با مضمون آلت تناسلی مردانه به دیوار آپارتمان آویخته شده و یک تاب بازی جنسی هم در دید است. در قسمتی از فیلم، درگیری خفیفی با پلیس رخ می‌دهد، اما مثل کل فیلم، این صحنه واقع‌گرایانه نیست و نماینده برخوردهای ناعادلانه‌ای که با مردان سیاه‌پوست در برخورد با پلیس اتفاق می‌افتد، نیست. در این فیلم، شخصیت افسر پلیس/صادرکننده جریمه پارکینگ، آسیایی جنوبی است و به‌راحتی می‌تواند دو افسر پلیس مرد را که در حال دستگیری مرد سیاه‌پوستی (شخصیت اصلی فیلم) هستند، متقاعد کند. در فیلم، مادری به‌عنوان فردی الکلی و مست نشان داده می‌شود و دخترش در حال بیرون انداختن یک کیسه بزرگ پر از بطری‌های مشروب به تصویر کشیده می‌شود. زوج جوانی هم به‌طور مختصر در حال کشیدن چیزی از قلیان نشان داده می‌شوند. در فیلم به حمله پلیس به‌خاطر مواد مخدر و مصرف قارچ‌های توهم‌زا هم اشاره می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این قطعاً یک فیلم احساس‌برانگیز است، اما داستان بیرونی نتوانسته دنیایی را به‌درستی به تصویر بکشد، در این مورد، بروکلین، نیویورک. اگر این فیلم آینده‌نگر یا به‌وضوح طنز بود، شاید دنیای آن باورپذیرتر بود. خوشبختانه، شخصیت‌ها بسیار باورپذیر هستند، اما دنیایی که در آن زندگی می‌کنند خیلی ساختگی، معمولی، و دست‌نخورده به نظر می‌رسد و اصلاً دنیای واقعی نیست. به‌نوعی، با اینکه شخصیت اصلی، چارلز، بدترین روزش را می‌گذراند، هرکسی که برای کمک به او مراجعه می‌کند، واقعاً هرکسی، به او کمک می‌کند. همسایه طبقه بالایی او که در حال بازی با دوستان بزرگسالش است، به چارلز اجازه می‌دهد بارها و بارها مزاحم آن‌ها شود (و این فقط برای تفریح نیست)، صاحبخانه‌اش قبل از بردن مادرش به قرار ملاقاتش برای آب مروارید، به او سر می‌زند (و او قبلاً هم در حال بردن مادرش به آنجا بود!)، یک دختر نوجوان سفیدپوست به او (یک مرد سیاه‌پوست و غریبه) اجازه می‌دهد وارد خانه‌اش شود، و پلیس او را مورد حمله قرار نمی‌دهد وقتی سعی می‌کند به آپارتمان خودش بازگردد. حتی یک افسر پلیس برای چارلز ساندویچ می‌خرد و جریمه پارکینگ قبلی او را پاره می‌کند.علاوه بر این، چارلز شاهد دو زنی است که متوجه می‌شوند هر کدام دیگری را فریب داده‌اند، و هر دو بلافاصله دیگری را می‌بخشند، آشتی می‌کنند و به راه خود می‌روند. به نظر می‌رسد تنها درگیری یا درام فیلم در چارلز (تنبلی، اضطراب اجتماعی و بی‌انگیزگی خود او) است و نه بین مردم. اما این واقع‌گرایانه نیست. کل فیلم ایده‌آل‌گرا به نظر می‌رسد و شبیه چیزی است که برخی ممکن است آرزوی دیدن بروکلین به آن شکل را داشته باشند. این موضوع تأسف‌بار است، زیرا لحظه به لحظه فیلم‌نامه محکم و بازی‌ها عالی است (برایان تیری هنری، همانند همیشه، عالی است). اما این روزها، شاید به‌خصوص این روزها، دشوار است که تا این حد تعلیق ناباوری را کنار بگذاریم. بیگانگان، سفر در زمان، دایناسورها، ابرقهرمانان و سکانس‌های اکشن غیرممکن؟ آسان. اما پلیس‌های شاد و بروکلین خیال‌پردازانه؟ هرگز. با این حال، کسانی که می‌توانند از دیدگاه‌های غیرواقع‌گرایانه بروکلین عبور کنند، چیزهای زیادی برای لذت بردن پیدا خواهند کرد.