من: سلین دیون

سلبریتی بین‌المللی سلین دیون در سال ۲۰۲۳ از صحنه دور شد و اعلام کرد که از اختلال عصبی نادر به نام سندرم شخص خشک (SPS) رنج می‌برد. من هستم: سلین دیون به خواننده اجازه می‌دهد تا آن تصمیم دشوار را توضیح دهد و اثرات SPS را به صورت بصری و با جزئیات نشان دهد. دیون دوربین را به خانه‌اش دعوت می‌کند در حالی که تحت فیزیوتراپی است و زندگی روزمره‌اش را با پسرانش می‌گذراند. او اغلب از خانه خارج نمی‌شود و قادر به اجرا نیست. مشخص نیست که آیا او دوباره خواهد خواند، واقعیتی که او در مصاحبه‌ها و جلسات ضبط دردناک با آن روبرو می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاثیر دیدن دیون در حال تشنج و فلج موقت در من سلین دیون صحبت کنند. در مورد تصمیم گنجاندن این بحران‌ها در فیلم چه فکر می‌کنید؟ آیا اگر این صحنه‌ها در فیلم گنجانده نمی‌شد، تاثیر متفاوتی بر شما می‌گذاشت؟
• سندرم شخص خشک (SPS) چیست؟ برای کسب اطلاعات بیشتر به کجا مراجعه کنیم؟
• آیا در این فیلم احساس کردید دیون را بهتر شناختید؟ چرا یا چرا نه؟ آیا نظرتان درباره او به هر نحوی تغییر کرد؟ چطور؟
• در چه مواردی دیون در این فیلم شجاعت نشان می‌دهد؟

والدین باید بدانند که خواننده مشهور جهانی در مستند «من سلین دیون هستم» در مقابل دوربین با بحران‌های پزشکی واقعی دست و پنجه نرم می‌کند، صحنه‌هایی که هم ترسناک و هم دشوار برای تماشا هستند. در هر دو صحنه، پرسنل پزشکی به کمک او می‌آیند در حالی که او روی زمین یا میز بی‌حرکت دراز کشیده است. او اغلب گریه می‌کند در حالی که درباره بیماری خود و تاثیر آن بر زندگی و حرفه‌اش صحبت می‌کند. در مرور گذشته خود، او همچنین درباره تجربه فقر خانواده‌اش در دوران کودکی و گاهی نداشتن غذا به اندازه کافی صحبت می‌کند. او در حالی که بین انگلیسی و فرانسوی جابجا می‌شود، درباره بیماری خود صحبت می‌کند و داروهایی را که مصرف کرده و دروغ‌هایی که در گذشته به مردم گفته است را فاش می‌کند، قبل از اینکه تشخیص بیماری خود را اعلام کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت نام کنید.

آنچه سلین دیون از سر می‌گذراند قطعاً بسیار طاقت‌فرسا است و این مستند به‌خوبی توضیح می‌دهد که چرا او از عرصه‌ی بین‌المللی دور شده است. تماشای این صحنه‌ها که خواننده تا مرز فلج شدن پیش می‌رود، واقعاً دشوار است. مستند «من سلین دیون هستم» با هشداری در مورد صحنه‌های تکان‌دهنده‌ی آسیب‌های پزشکی آغاز می‌شود. دو صحنه‌ی شوک‌آور از این دست وجود دارد و بحث‌های زیادی در مورد تصمیم فیلم‌برداری از این بحران‌ها و گنجاندن آن‌ها در مستند در فضای مجازی وجود دارد. در طول فیلم، دیون بدون آرایش، خسته و گریان به نظر می‌رسد. استثنا زمانی است که او باید پیام‌های شاد برای دیگران ضبط کند یا زمانی که تکه‌هایی از زمان را با پسرانش می‌گذراند. موسیقی غم‌انگیزی در سراسر فیلم جاری است.در حدود دقیقه 20، دیون دوربین‌ها را به تور انباری پر از لباس‌های کوتور و کفش‌های طراح و سایر یادگاری‌ها می‌برد و در مورد پوشیدن کفش‌هایی که اندازه نبودند، مباهات می‌کند. کمی بعد، تصاویر ویدیویی خانگی نشان‌دهنده دیون باردار در حال شکایت در مقابل کمد لباس با صدها جفت کفش است که جفت مناسب برای پوشیدن ندارد. این فقط یک مثال از جایی است که تدوین به نقد ظریف موضوع می‌پردازد، چه عمدی باشد یا نه. دشوار است که امتیاز دیون را انکار کنیم یا اینکه او موفقیت بیشتری داشته و زندگی پربارتری نسبت به بیشتر افراد داشته است. این فیلم یا لحظه‌ای برای قدردانی یا جشن گرفتن گذشته نیست. اما مطمئناً خانواده و طرفداران او می‌خواهند او را در سلامت ببینند، با یا بدون کنسرت‌های آینده.