سال فرصت

GAP YEAR درباره گروهی از گردشگران کوله‌پشتی‌بند است که به‌طور اتفاقی تصمیم می‌گیرند با هم به آسیا سفر کنند و متوجه می‌شوند که مشکلاتشان در همه‌جا آن‌ها را دنبال می‌کند. دیلن (آندرس هیوارد) دانشجویی است که سعی دارد از شر دوست‌دختر سابق سخت‌گیرش، لورن (راشل ردفورد)، خلاص شود و امیدوار است بتواند پاسخ‌ها را در سفری بین‌المللی با دوست صمیمی قدیمی‌اش، شان (آده اوئفِسو)، پیدا کند. به‌طور اتفاقی آن‌ها با گرگ (تیم کی)، مرد مسن بی‌خیالی آشنا می‌شوند که خودش را در برنامه‌های سفر می (آلیس لی) که برای دیدار با خانواده‌اش به چین آمده، وارد کرده است، و اشلی بی‌توجه (بریتنی ویلسون) که به دلیل اینکه مادر می به او اجازه سفر به تنهایی را نمی‌دهد، در این سفر همراه آن‌ها می‌شود. همه امیدوار بودند که جاهای دیدنی را ببینند و کمی تفریح کنند؛ شان به‌طور دفاعی توضیح می‌دهد که او و دیلن آسیا را به‌عنوان مقصد سفرشان انتخاب کردند، چون هر دو «کونگ‌فو... و برنج» را دوست دارند. اما به نظر می‌رسد که دردسر در هر کجا که می‌روند آن‌ها را پیدا می‌کند، و آن‌ها درگیر ماجراجویی‌های بیشتری از آنچه انتظار داشتند، می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کلیشه‌ها صحبت کنند. چه نوع کلیشه‌هایی در مورد مردم ملیت‌های مختلف در سال فاصله‌گیری تحصیلی وجود دارد؟ آیا نمایش کلیشه‌ها به این شکل، می‌تواند مضر باشد؟ کلیشه‌ها چه نقشی در درک ما از فرهنگ‌های مختلف ایفا می‌کنند؟ آیا این نمایش کلیشه‌ها را به چالش می‌کشد؟
• در اینجا چه نوع روابطی به نمایش گذاشته شده است؟ آیا این نوع روابط آشنا به نظر می‌رسند؟ آیا افرادی که در این روابط هستند خوشحال به نظر می‌رسند؟ در این نمایش، آیا سفر با دوستان آنها را به هم نزدیک‌تر می‌کند یا دوستی‌ها را خراب می‌کند؟
• آیا مفهوم سال فراغت برای آمریکایی‌ها آشناست؟ چه نوع آیین‌هایی برای استراحت در فواصل مهم زندگی‌مان داریم؟ آیا چنین آیینی داریم؟ آیا به آن نیاز داریم؟

در این فیلم کمدی، گروهی از جوانان در حال سفر به آسیا با کوله‌پشتی هستند. فضای فیلم سبک و طنز است و داستان‌ها نیز همین‌طور، اما محتوای بالغانه زیادی دارد. شخصیت‌ها اغلب الکل مصرف می‌کنند و تصمیمات اشتباهی می‌گیرند؛ همچنین مواد مخدر غیرقانونی خریده و مصرف می‌کنند. یکی از شخصیت‌ها سیگار می‌کشد. هم مردان و هم زنان روابط جنسی خارج از ازدواج دارند، اگرچه پیچیدگی‌های عاطفی وجود دارد، از جمله درگیری‌های درونی در گروه. در برخی موارد، رابطه جنسی مقدمه‌ای برای یک رابطه متعهدانه است. به روابط سه‌نفره اشاره شده است، از جمله داستانی که در آن یک زوج متاهل سعی می‌کنند یک مرد مجرد را وارد زندگی جنسی خود کنند، اما برهنگی یا صحنه‌های صمیمی فیزیکی فراتر از بوسیدن وجود ندارد. زبان فیلم گاهی تند و زننده است. کلیشه‌های نژادی، قومی و فرهنگی برای ایجاد طنز به کار رفته‌اند - مثلاً به یک زن چینی-آمریکایی لقب "موز" داده می‌شود، و فرض بر این است که شخصیت‌های انگلیسی و آمریکایی احمق و بی‌اطلاع هستند. خشونت معمولاً کارتونی و اغراق‌آمیز است، مثل زمانی که یک دعوای بار بر سر پرت کردن یک میلک‌شیک شروع می‌شود. شخصیت‌ها در طول فیلم رشد می‌کنند و ارزش وفاداری به دوستان و حمایت از کسانی که به شما وفادارند، مورد تاکید قرار می‌گیرد.

این کمدی سرگرم‌کننده، مانند سفری طولانی و پرپیچ‌وخم در خارج از کشور، راحت و شاد است، به‌خصوص برای کسانی که تجربیات سفرهای بدی داشته‌اند. البته، گم کردن قطار یا نداشتن مهارت در سفارش غذا به زبان محلی در مقایسه با ماجراجویی‌هایی که دیلان، شان و دوستانشان در سفر از چین به جنوب شرق آسیا به دنبال آن هستند، رنگ می‌بازد. موانع فرهنگی و زبانی به‌شدت احساس می‌شوند، شان گم می‌شود و دوباره پیدا می‌شود، گرگ به‌سختی از ابتلا به جذام در امان می‌ماند، و چند نفر از گروه به‌طور موقت در زندان نپال بازداشت می‌شوند.سال دور از تحصیل حال و هوای سفر و ماجراجویی را تداعی می‌کند، شبیه به فیلم‌هایی مثل کله‌پوک‌ها و سفر دخترانه، اما با فضایی سبک‌تر و مناسب‌تر برای مخاطبان نوجوان و جوان. این مسافران جوان به دنبال جشنواره‌های موسیقی، سواحل شنی سفید و عشق هستند، دست‌کم برای یک شب، و اتفاقات و اشتباهاتشان هم به همان اندازه بی‌اهمیت است. کسانی که شب‌های طولانی را در خوابگاه‌ها سپری کرده‌اند تا کفش‌هایشان را محافظت کنند، یا در شهرهای دوردست با کوله‌پشتی‌شان پرسه زده‌اند، از همراهی با این گروه ناهمگون دوستان لذت خواهند برد، حتی اگر سال‌ها از سفرهای ماجراجویانه دوران جوانی‌شان گذشته باشد.