مه

نیک (با بازی تام ولینگ) در جزیره آنتونیو در ساحل اورگان زندگی می‌کند، جایی که مقامات محلی خودخواه، از جمله شهردار (با بازی کنت ولش)، خانم ویلیامز (با بازی سارا باتسفورد) و پدر مالون بدبخت و همیشه مست (با بازی آدریان هاف) در حال افتتاح یادبودی برای بنیان‌گذاران شهر هستند. معلوم می‌شود که بنیان‌گذاران به‌طور وحشیانه‌ای گروهی از مبتلایان به جذام را کشته‌اند، و ارواح آن‌ها آزاد شده و به دنبال کشتن نوادگان بنیان‌گذاران هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های این فیلم با سایر فیلم‌های ترسناک صحبت کنند و از نوجوانان خود بپرسند که چرا این نوع فیلم‌ها جذابیت دارند. چرا اکثر فیلم‌های ترسناک الگوی قابل پیش‌بینی دارند؟

والدین باید بدانند که این فیلم ترسناک شامل چند صحنه ترسناک، تاریکی‌های ترسناک و ارواح است. هیچ‌کدام از این‌ها به‌طور خاص موثر نیستند، اما به‌دلیل همراهی با موسیقی متن پر زور، ممکن است برخی از بینندگان را بترسانند. شخصیت‌ها الکل می‌نوشند، سیگار می‌کشند و اظهارات زننده می‌کنند؛ دختران در لباس‌های شنای دو تکه به‌طور تحریک‌آمیز برای جوانی با دوربین فیلمبرداری می‌رقصند؛ و دختری زیبا در لباس زیر در خانه تاریک توسط ارواح آزار می‌بیند. زوج جوانی با هم دوش می‌گیرند (نماهای نزدیک از بدن‌های خیس طلایی، نه به‌طور خاص صریح) و سپس رابطه جنسی دارند، در نور طلایی ملایم مشابه و نمای نزدیک صورت. قربانیان در صحنه‌های فلش‌بک مبتلا به جذام هستند و صورت‌هایشان زخمی است؛ نسخه ارواح آن‌ها استخوانی و ترسناک است. خشونت عمدتاً با شیشه‌های شکسته و چاقو رخ می‌دهد (یکی از شخصیت‌ها در چشمش چاقو می‌خورد). شخصیت‌ها همچنین غرق می‌شوند یا تقریباً غرق می‌شوند؛ خودرویی از صخره به دریا سقوط می‌کند؛ مه نفوذ می‌کند و حرکت می‌کند؛ ساختمان‌ها، کشتی‌ها و بدن‌ها می‌سوزند؛ و یکی از ارواح به‌طور طوفانی به درها می‌کوبد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

روپرت وینرایت در بازسازی کسل‌کننده‌اش از نسخه خلاصه جان کارپنتر در سال ۱۹۸۰، ریتمی ثابت و آهسته را حفظ می‌کند، و هرگز به اوجی که اهمیت داشته باشد، نمی‌رسد. نیک فقیر (تام ولینگ) این را در مه چند بار بیش از حد تکرار می‌کند، و هر بار که این کار را می‌کند، احتمالاً شما هم همین فکر را می‌کنید. اگرچه مخالفان اصلی شخصیت‌های واقعی، ارواح انتقام‌جوی قرن نوزدهم هستند، اما بیشتر توسط فیلمنامه دست و پاگیر فیلم آزار می‌بینند، که بیش از حد داستان را توضیح می‌دهد و شخصیت‌پردازی را نادیده می‌گیرد.هیچ شگفتی نیست که فیلم با یک رویارویی بزرگ بین اهالی شهر و ارواح به پایان می‌رسد، که با تفسیر ضد و نقیض تا حدودی توسط یک غریبه، همکار و بهترین دوست نیک، اسپونر (درِی دیویس)، تنها شخصیت سیاه‌پوست در صحنه، قاب‌بندی شده است. اگرچه اسپونر در ابتدا تلاش زیادی می‌کند تا با مردم سفیدپوست "هماهنگ" شود، و با فریاد و نوشیدن و تمرکز دوربین ویدیویی خود بر دختران بیکینی در یک سفر شبانه با پسرعمو گوشت مرده نیک، اما در نهایت بسیار مشتاق است تا خود را جدا کند. وقتی اهالی شهر مطلع می‌شوند، "گناهان پدران بر سر فرزندان بازمی‌گردد"، اسپونر به درستی فریاد می‌زند، "پدرم را از این موضوع کنار بگذارید. من اهل شیکاگو هستم!"