ماموریت کراس

در ماموریت: صلیب، می سون (یوم جونگ آه) یکی از بهترین کارآگاهان کشور است و قبلا تیرانداز حرفه‌ای بوده است. شوهرش، کانگ مو (هوانگ جونگ مین)، در خانه می‌ماند و از خانه و او مراقبت می‌کند. اما می سون نمی‌داند که گذشته کانگ مو در حال آشکار شدن است. و او آنطور که می‌پنداشت نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در کمدی‌های اکشن صحبت کنند. آیا خشونت در ماموریت: کراسسورپرایز شما را غافلگیر کرد؟ آیا خشونت جالب بود یا خسته‌کننده؟ چرا؟
• کانگ مو و می سون به ندرت هر نوع محبت واقعی یا ساده ای را به یکدیگر نشان می دهند. به نظر شما چرا در وهله اول با هم هستند؟
• آیا از هویت «ژنرال» شگفت‌زده شدید؟ آیا از این پیچش داستانی خوشتان آمد؟ چرا، یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که فیلم «ماموریت: صلیب» یک کمدی اکشن کره‌ای است در مورد یک کارآگاه برتر که با یک «شوهر خانه‌دار» ازدواج کرده است. تبعیض جنسی در سراسر فیلم وجود دارد. میزان قابل توجهی خشونت، تیراندازی و مبارزه وجود دارد و بسیاری از شخصیت‌های فرعی پس از تیراندازی یا انفجار نارنجک کشته می‌شوند. شخصیت‌ها در مبارزات تن به تن شرکت می‌کنند، حریفان اسیر را شکنجه می‌دهند و شخصیت‌های دیگر را می‌زنند، خفه می‌کنند، لگد می‌زنند، مشت می‌زنند، سیلی می‌زنند، پرتاب می‌کنند، بیهوش می‌کنند، می‌سوزانند، شوک می‌دهند و می‌زنند. شخصیت‌ها به صندلی بسته می‌شوند، از ارتفاع آویزان می‌شوند، شوک الکتریکی می‌خورند، با باتوم ضربه می‌خورند و با تازر شوک می‌شوند. یک شکنجه‌گر دست مرد دیگری را با چکش می‌کوبد. مردی با سیم آویزان می‌شود. زنی از روی سقف می‌افتد، روی یک ماشین فرود می‌آید و بارها مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد. زنی به زور به یک شخصیت دارویی تزریق می‌کند که او را گیج و منگ می‌کند. بزرگسالان در مورد ازدواج، روابط عاشقانه، خیانت، روابط نامشروع و طلاق صحبت می‌کنند. زنی به خیانت شوهرش مشکوک است. مردی وانمود می‌کند که در انظار عمومی «کار دوم» را انجام می‌دهد و شلوارش را پایین می‌کشد و می‌نشیند، اما باسنش محو شده است. بزرگسالان اغلب سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند، گاهی اوقات به طور افراطی. زبان تند و تیز در سراسر فیلم شامل استفاده مکرر از کلمات «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی»، «لعنتی» و «لعنتی» است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

برخی از بینندگان از مفهوم «شوهر خانه‌دار» که این فیلم به‌عنوان منبع اصلی طنز خود به آن متکی است، آزرده‌خاطر خواهند شد. به دلیل این و دیگر دیدگاه‌های نابالغ، فیلم «ماموریت: صلیب» در نهایت به یک فیلم احمقانه و خنده‌دار تبدیل می‌شود. لحظات واقعاً خنده‌داری وجود دارد که به جنسیت‌گرایی یا تمسخر افراد چاق متکی نیستند، اما بیشتر شوخی‌ها و جوک‌ها بر ایده‌های نامناسبی در مورد نقش‌هایی که مردان و زنان «باید» در ازدواج، خانواده و شغل خود داشته باشند، متکی هستند. از ابتدا، می-سون به‌عنوان فردی «مردانه» معرفی می‌شود: موهای کوتاه، خشن، سخت‌گیر و سریع در سرزنش کردن همسرش. یک سکانس کامل به سرزنش کردن زیردستانش اختصاص دارد، و طنز این صحنه‌ها از این واقعیت ناشی می‌شود که یک کارآگاه زن سه افسر پلیس مرد را سرزنش می‌کند. منبع بزرگ دیگر طنز کانگ-مو است که در ابتدا اغلب پیشبند می‌بندد، از افسران پلیس دیگر در تیم می-سون مراقبت می‌کند، آشپزی می‌کند، خانه را تمیز می‌کند و لباس‌ها را به‌طور ماهرانه‌ای مرتب می‌کند. بار دیگر، بسیاری از بینندگان از این ایده که یک مرد در یک رابطه که بیشتر نقش‌های خانه‌داری را بر عهده دارد، خود به خود خنده‌دار است، سرگرم نخواهند شد.بنابراین وقتی می سون متوجه می شود که کانگ مو در واقع یک پلیس سابق فوق العاده است که فقط یک اشتباه بد در گذشته اش داشته، این موضوع باعث می شود که فرضیه فیلم از نظر اینکه کانگ مو فقط نقش یک "شوهر خانه دار" را بازی می کرده، توهین آمیزتر به نظر برسد. در واقعیت، او یک مرد فوق العاده مردانه، ماهر در مبارزه و یک نیروی خشن طبیعی است که از اسرار ملی آگاه است. اگر نقش ها برعکس بود، این داستان چگونه به نظر می رسید؟ کانگ مو در عوض، یک کارآگاه برتر و همسرش یک "خانه دار"/پلیس فوق العاده مخفی است. آیا این بهتر است؟ حتی اگر بهتر باشد، این فیلم مثالی است از اینکه تفکر در مورد جنسیت به شیوه ای بسیار دوتایی منجر به نمایش محدود از اینکه افراد چگونه می توانند باشند، چگونه در واقعیت زندگی می کنند و عشق می ورزند، می شود. به هر حال، کانگ مو و می سون در این فیلم به اجبار در قالب آرکتایپ ها و کلیشه های جنسیتی قرار گرفته اند. می سون به عنوان نقطه مقابل یک زن "زنانه" متعارف، به دلیل اینکه فقط در مقابل چیزی که "باید باشد" قرار دارد، در این فیلم یک کلیشه است. دو شخصیت اصلی همچنین هیچ عشق یا محبت واقعی نسبت به یکدیگر نشان نمی دهند و هیچ هماهنگی و صمیمیتی بین آنها وجود ندارد. اگرچه فیلم یک کمدی است، اما شخصیت های اصلی باید طوری به نظر برسند که واقعاً یک بار عاشق شده اند. در اینجا، گویی هر کدام فقط در حال بازی کردن نقش خود هستند.