قطعه به قطعه

قطعه به قطعه، یک مستند زندگینامه‌ای غیرمتعارف است که از انیمیشن لگو-استایل برای روایت زندگی و حرفه فارل ویلیامز، موزیسین، هنرمند و تهیه‌کننده استفاده می‌کند. این هنرمند نوآور و برنده جوایز، به همراه دوستان، خانواده و همکارانش در مصاحبه‌هایی با مورگان نِویل، کارگردان، به نمایش گذاشته می‌شوند، همچنین در فلش‌بک‌های بازسازی‌شده و تصاویر کنسرت/ویدئو/آرشیو (همه به سبک لگو رنگارنگ). فیلم، دوران مدرسه ویلیامز در ویرجینیا بیچ، ویرجینیا را روایت می‌کند، جایی که او بزرگ شد. بچه‌ای عجیب و غریب که احساس می‌کرد متفاوت است، ویلیامز (که سینستزیا دارد، به این معنی که می‌تواند رنگ‌های موسیقی را ببیند) در سنین پایین با یکی از علایق آینده‌اش آشنا می‌شود، زمانی که مادربزرگش یک طبل کوچک به او هدیه می‌دهد. در کلاس موسیقی، ویلیامز با چاد هوگو، همکار موسیقی‌اش برای تمام عمر، ملاقات می‌کند؛ آن‌ها با هم گروهی به نام نپتونز را با همکلاسی‌شان، شِی هیلی، تشکیل می‌دهند. سپس فیلم، ویلیامز و نپتونز را در حال گرفتن فرصت‌های اولیه، ارتباط با یک مدیر در نیویورک و تلاش برای فروش ریتم‌ها و ملودی‌ها به موزیسین‌های هیپ‌هاپ دنبال می‌کند. بعد از اینکه یک موزیسین به آن‌ها فرصت می‌دهد، ستاره ویلیامز شروع به درخشیدن می‌کند، اما با موفقیت بزرگ، فشار مداومی برای انجام کار بعدی بزرگ به وجود می‌آید. نِویل با همه، از همکاران هنرمند ویلیامز در ویرجینیا بیچ تا برخی از نام‌های بزرگ صنعت موسیقی که ویلیامز با آن‌ها کار کرده، از جمله جی-زی، اسنوپ داگ، گوئن استفانی، کندریک لامار و غیره، صحبت می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های موجود در Piece by Piece صحبت کنند. داستان فارل ویلیامز چه چیزی به بچه‌ها و بزرگسالان می‌آموزد؟ چه چیزی او را قابل توجه می‌کند؟ چه نقاط قوت شخصیتی را نشان می‌دهد؟
• نظر شما در مورد استفاده از انیمیشن لگو برای این مستند چیست؟ آیا موثر است؟ آیا فیلم را نسبت به حالت فیلمبرداری زنده، مناسب‌تر برای خانواده می‌کند؟
• اهمیت الگوها و حمایت خانواده در زندگی ویلیام را بررسی کنید. چه کسی در مسیر موفقیت به او کمک کرد؟ آیا او را به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چرا بله یا خیر؟
• چرا قابل توجه است که فیلم شکست‌های ویلیامز را به همان اندازه پیروزی‌هایش به تصویر می‌کشد؟ چرا نشان دادن فراز و نشیب‌های زندگی یک فرد مهم است؟
• چگونه مصرف مواد مخدر در اینجا مطرح و مورد بحث قرار می‌گیرد؟ در مورد PG Spray چه فکر می‌کنید و چگونه نشان داده شده است؟

والدین باید بدانند که Piece by Piece یک مستند انیمیشن لگو در مورد زندگی و حرفه فارل ویلیامز، موزیسین، تهیه‌کننده، ترانه‌نویس، کارآفرین و طراح موفق است. اگرچه این فیلم به اندازه فیلم‌های قبلی لگو ملایم نیست، اما خلاقانه و رنگارنگ است و مضامین قوی پشتکار، کار تیمی، فروتنی و قدردانی را به تصویر می‌کشد. الفاظ زشت عمدتا سانسور شده‌اند (و با ایموجی مدفوع همراه هستند)، اما چند مورد استفاده از کلمات "لعنتی"، "به جهنم"، "احمق" و "ای خدا من" شنیده می‌شود. وقتی ویلیامز و شریک تهیه‌کننده‌اش از رپر اسنوپ داگ بازدید می‌کنند، اتاق پر از دود است؛ آنها اسپری "اسپرت جی" را در اطراف اتاق می‌پاشند، اما بزرگسالان متوجه خواهند شد که منظور دود ماری‌جوانا است. ویلیامز می‌خواند که او یک بیت را زمانی که از خود بی‌خود بوده نوشته است، و در چند صحنه، مصاحبه‌شوندگان شامپاین یا الکل می‌نوشند. در برخی بازسازی‌های ویدئوهای هیپ‌هاپ، مینی‌فیگورهای زن با لباس‌های دو تکه دیده می‌شوند، و ویلیامز و همسر آینده‌اش با هم معاشقه، در آغوش گرفتن و بوسیدن دارند. علاوه بر اسنوپ، گروه صداپیشگان ستاره‌دار شامل جی-زی، گوئن استفانی، کندریک لامار و بسیاری دیگر است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این مستند الهام‌بخش و فراموش‌نشدنی است در مورد یک هنرمند بی‌نظیر که هرگز از رنگ‌آمیزی در چارچوب خطوط برای هنرش راضی نبوده است. در قسمتی از مستند، جِی-زِی میلیاردر می‌گوید که بیشتر پیشگامان هیپ‌هاپ ویلیامز را مثل یک برادر کوچک شیرین می‌دانند که می‌توانند از او تمسخر کنند، اما در نهایت می‌خواهند از او دفاع و محافظت کنند. و این توصیف‌کننده‌ی ویلیامز در این مستند است: یک خودخوانده‌ی عجیب‌وغریب که در موسیقی غرق می‌شود، اسکیت‌بازی را دوست دارد، موسیقی را به‌عنوان رنگ‌ها می‌بیند و همیشه آماده‌ی پروژه‌ی بعدی است. اما افسوس، تمام آن انرژی «بعد چی؟» در نهایت ویلیامز را به سمت فروش، جدایی از شرکای موسیقی‌اش و فکر کردن به‌شدت تجاری در مورد برندش (به‌جای هنرش) سوق می‌دهد.در انیمیشن جذاب لگو، نِویل به‌طور تأثیرگذاری نشان می‌دهد که چگونه ویلیامز شادی را در موسیقی‌اش دوباره کشف می‌کند و به بازگشت باشکوهش با آهنگ «خوشحال» منجر می‌شود. نِویل همچنین بیان می‌کند که با وجود اشتباهات ویلیامز، صنعت موسیقی—از روزنامه‌نگاران تا تهیه‌کنندگان تا ستارگان رده‌بالا—همه به نظر عاشق ویلیامز و نوع نابغه‌بودنش هستند. برخلاف بسیاری از هنرمندان هم‌ردیف او، ویلیامز می‌تواند صادقانه دربارهٔ شکست و غرور بی‌حدوحصرش در مقاطعی از زندگی و حرفه‌اش بازتاب کند. در صحنه‌ای تکان‌دهنده، ویلیامز همچنین از احساساتش نسبت به افرادی که در زندگی‌اش او را بی‌قیدوشرط دوست دارند و حمایت می‌کنند، فرو می‌ریزد. یکی از خنده‌دارترین سکانس‌های فیلم، زمانی است که ویلیامز و هوگو با اسنوپ داگ ملاقات می‌کنند که در اتاقی پر از دود مشهود (استفاده از ماری‌جوآنا تلویحاً نشان داده می‌شود) توسط ۱۵ مرد بسیار بلند قد احاطه شده است و شرکا از «اسپری PG» برای پاک کردن هوا استفاده می‌کنند. بچه‌ها همچنین از ایموجی‌های مدفوع که بالای دهان افراد ظاهر می‌شوند، زمانی که فحش‌هایشان سانسور می‌شود، و از لحظات فانتزی که تخیل ویلیامز را به تصویر می‌کشند، می‌خندند. این فیلم در نهایت، هم گواهی بر نابغه‌بودن ویلیامز و هم بر حمایت، شجاعت، فروتنی و پشتکار لازم برای موفقیت است.